Στα λόγια πάμε καλά

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ούτε τι ακριβώς λέχθηκε πίσω από κλειστές πόρτες γνωρίζουμε, ούτε ποιες παράμετροι θα βαρύνουν περισσότερο για τους συμμάχους μας την ώρα της κρίσης, εάν κάποτε αυτή έρθει.

Αυτό που είναι απολύτως σαφές, όμως, είναι ότι η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένη από όσα εκφράστηκαν δημοσίως από τον επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας Μ. Πομπέο κατά την εδώ παραμονή του, αλλά και από τη νέα αμυντική συμφωνία που συνήψε με την κυριότερη εκ των συμμάχων της.

Πρόκειται για μία συμφωνία, η οποία -είναι σαφές ότι- θα έχει πολλαπλασιαστικά οφέλη για την Ελλάδα, καθώς η αναβαθμισμένη αμερικανική παρουσία στις αεροπορικές βάσεις της Λάρισας και του Στεφανοβικείου, του λιμένος της Αλεξανδρούπολης και στην Κρήτη, θα προσφέρει -πέραν των άλλων- επιπρόσθετες δυνατότητες και στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, ενισχύοντας το αξιόμαχό τους σε τομείς όπου η χώρα μας υστερεί έναντι της γείτονος.

Κυριότερα, όμως, το γεγονός ότι η παρουσία Πομπέο στην Ελλάδα συνοδεύτηκε από σειρά αναφορών κατά της τουρκικής προκλητικότητας στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και από ρητές διαβεβαιώσεις περί συνδρομής των ΗΠΑ σε περίπτωση παραβίασης της ελληνικής κυριαρχίας, προσφέρει ικανό λόγο για ικανοποίηση στην Αθήνα. Και τούτο, παρά την παλαιά ρήση του Ευαγγ. Αποστολάκη, ότι «θα είμαστε μόνοι μας» αν συμβεί κάτι στο Αιγαίο.

Όσο προφητικά κι αν ηχούν τα λόγια του πρώην υπουργού Εθνικής Αμύνης, οι διαβεβαιώσεις Πομπέο πως «να είστε βέβαιοι ότι θα δράσουμε για να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε τις βασικές αξίες της κυριαρχίας ενός κράτους, του κράτους δικαίου και της προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας», σε περίπτωση εμπλοκής με τη γείτονα, δεν επιδέχονται -τουλάχιστον όχι ευχερώς- πολλαπλές ερμηνείες ως προς τον ρόλο που προτίθενται να τηρήσουν οι ΗΠΑ.

Όλα αυτά, βέβαια, στα λόγια. Διότι, οι σύμμαχοι Αμερικανοί εξακολουθούν να καταδεικνύουν την ύπαρξη απόστασης μεταξύ της ρητορικής τους και των έργων τους, ενίοτε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, εν προκειμένω, θα μπορούσε να είναι η προαναγγελθείσα από τον Ερντογάν εισβολή στη Συρία, για τη δημιουργία  «ουδέτερου θύλακα» ή ακριβέστερα τη μερική προσάρτηση συριακού εδάφους, επί του οποίου προσδοκούν οι -σύμμαχοι των αμερικανών- Κούρδοι να εγκαταστήσουν τμήμα του κρατιδίου τους.

Οι αναλογίες μπορεί να μην είναι ευθείες, όμως, εξυπηρετούν απόλυτα ως ζήτημα αρχής.

Υπό αυτό το πρίσμα, όσο «θεάρεστες» κι αν είναι οι «τουλάχιστον τρεις αναφορές» Πομπέο έναντι της Τουρκίας, για τις οποίες Αθήνα και Λευκωσία δηλώνουν ικανοποίηση, τα πάντα θα κριθούν στην πορεία.

Για αυτή την πορεία, δε, τα -ίσως- προφητικά λόγια Αποστολάκη ενδέχεται να αποδειχθούν χρησιμότερα έναντι οποιασδήποτε ρητορικής εκ μέρους των συμμάχων μας. Τα ιστορικά προηγούμενα, τουλάχιστον, αυτό καταδεικνύουν.

Έτσι, μολονότι η ευαρέσκεια Πομπέο αναφορικά με τη διατήρηση των ελληνικών αμυντικών δαπανών άνω του 2% του ΑΕΠ της χώρας να σχετιζόταν με την αμερικανική αμυντική βιομηχανία, είναι απολύτως σαφές ότι η Ελλάδα οφείλει να συνεχίσει να ενισχύει την άμυνά της αλλά και τις συμμαχίες της.

Αυτό που είναι ανησυχητικό, όμως, είναι ότι οι Αμερικανοί σύμμαχοί μας εμφανίζονται να έχουν περισσότερη επίγνωση του εξ Ανατολών κινδύνου από ό,τι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, μολονότι «μοιραζόμαστε» μαζί τους… τα ίδια σύνορα.

Κάτι που δεν παρέλειψε να σημειώσει και ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, όπως βεβαίως και όσοι άλλοι παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Αν. Μεσόγειο.