Εγκλημα και τιμωρία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μαγαζί στο οποίο οι μέτοχοι δεν συμμετέχουν από κοινού στα βάρη, στο ποσοστό που αναλογεί στον καθέναν από αυτούς, δεν μπορεί να μακροημερεύσει. Τουλάχιστον αυτό λέει η κοινή λογική, από την οποία εμφανίζονται να μην απέχουν οι φίλτατοι Μακρόν και Κόντε, ενασχολούμενοι με το μεταναστευτικό.

Η απόφαση στην οποία κατέληξαν χθες ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμμ. Μακρόν και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζ. Κόντε να προτείνουν τη θεσμοθέτηση ενός «αυτόματου μηχανισμού» καταμερισμού μεταναστών μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ αλλά και διαδικασίας οικονομικών κυρώσεων προς όσα εξ αυτών δεν συναινούν, είναι, κατ’ αρχήν, μια σωστή απόφαση.

Κατά πόσον μπορεί να υλοποιηθεί, είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα.

Οι λόγοι, δε, για τους οποίους θεωρείται αμφίβολη η επιτυχία αυτής της πρότασης ταυτίζονται με τους λόγους εκείνους για τους οποίους η ΕΕ έχει αποδειχθεί αδύναμη -ή ανίκανη, σύμφωνα με άλλους- να υιοθετήσει μία ενιαία  πολιτική γραμμή επί του μεταναστευτικού-προσφυγικού προβλήματος επί τόσα χρόνια.

Όσο σωστή και εάν είναι η βάση αυτής της πρότασης στην οποία συμφώνησαν Μακρόν και Κόντε, η υιοθέτησή της από τα λοιπά κράτη-μέλη απαιτεί ακριβώς εκείνη την ομοφωνία η οποία απουσιάζει από την ΕΕ επί τόσο καιρό και στέκεται ως εμπόδιο στην ενιαία αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος.

Η απουσία, δε, αυτής της ομοφωνίας δεν αφορά μόνο τον ακροδεξιό ηγέτη της Ουγγαρίας Β. Ορμπάν αλλά και τα λοιπά μέλη του λεγόμενου γκρουπ Βίζεγκραντ, του οποίου «προΐσταται» η Αυστρία, ενώ νωπή είναι ακόμη στη μνήμη η αντιπαράθεση μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας επί του μεταναστευτικού, επί των ημερών Μ. Σαλβίνι στο υπουργείο Εσωτερικών και την αντιπροεδρία της ιταλικής κυβέρνησης.  

Αυτή η απουσία συναίνεσης επί του μεταναστευτικού οδήγησε μάλιστα σε τραγελαφικά φαινόμενα στη Σύνοδο Κορυφής του περασμένου Δεκεμβρίου, οπότε η Κομισιόν παρουσίασε το σχέδιό της για την αύξηση των συνοριοφυλακής κατά 10.000 άτομα ως απάντηση στο πολυετές αίτημα σειράς κρατών-μελών για καλύτερη φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων.

Κατά τη Σύνοδο εκείνη, η συγκεκριμένη πρόταση απορρίφθηκε -παρά το παραπάνω αίτημα για καλύτερη φύλαξη-, γεγονός που έκανε τον επικεφαλής της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να μιλήσει για υποκρισία, η οποία έπαιρνε τη μορφή ενός τεράστιου λευκού ελέφαντα στην αίθουσα.

Όλα αυτά, δε, την ίδια ώρα που η ΕΕ εκβιάζεται συστηματικά από την Τουρκία, αναφορικά με το μεταναστευτικό, μολονότι έχει ήδη αποσπάσει πόρους σχεδόν 6 δισ. ευρώ για την αντιμετώπισή του.

Όμως, εάν η ΕΕ δεν μπορεί να αποφασίσει μία ενιαία πολιτική αντιμετώπισης μίας από τις σημαντικότερες κρίσεις της ιστορίας της, εάν αδυνατεί να τιμωρήσει όσα κράτη-μέλη αρνούνται να επωμιστούν το μερίδιο βαρών που τους αναλογεί κι αν εκβιάζεται από τρίτες χώρες για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος, τότε πόσο «σοβαρή» μπορεί να θεωρηθεί;

Όταν είναι σαφές, δε, ότι ορισμένα εκ των κρατών-μελών της δεν ασπάζονται τις ίδιες αρχές και αξίες με την πλειονότητα των κρατών που την απαρτίζουν, τότε η ώρα ενός διαφορετικού δρόμου για την κάθε πλευρά, ίσως, δεν αργεί.

Ούτως ή άλλως, το μεταναστευτικό ζήτημα έχει τέτοια δυναμική που τυχόν συνέχιση της αδράνειας στην αντιμετώπισή του θα αρκούσε, ενδεχομένως, για ένα ιδιαίτερα ισχυρό πλήγμα στην ΕΕ.

Δεν είναι σαφή όλα αυτά;