Ο γόρδιος δεσμός του μεταναστευτικού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Για όποιον ενδιαφέρεται -και κατά τα φαινόμενα υπάρχουν ακόμη «αρκετοί»-, το εντυπωσιακό στην υπόθεση του μεταναστευτικού/προσφυγικού ζητήματος δεν είναι ούτε η απουσία συγκροτημένης πολιτικής από την προηγούμενη κυβέρνηση, ούτε το ατελέσφορο των μέτρων που ανακοίνωσε η παρούσα, μετά το πρόσφατο ΚΥΣΕΑ. 

Κυριότερα, είναι η πεποίθηση των δύο μεγαλύτερων πολιτικών σχηματισμών της χώρας μας, που εναλλάχθηκαν πρόσφατα στα ηνία της εξουσίας, ότι μπορούν να κάνουν κάτι περισσότερο -στην καλύτερη των περιπτώσεων- από «μικροδιαχείριση», σε μία υπόθεση όπως το μεταναστευτικό/προσφυγικό. 

Διότι ούτε η τακτική του 2015-2016 «λιάζονται και εξαφανίζονται» μπορεί να λειτουργήσει, όταν ο από Βορρά διάδρομος «διαφυγής» είναι κλειστός, ελέω κατάρρευσης  Σένγκεν, ούτε μπορούν να υπάρξουν ωφέλιμα αποτελέσματα από την εντατικοποίηση των ελέγχων στα θαλάσσια σύνορά μας με την Τουρκία (ναι, υπάρχουν και τέτοια) ή την κατάργηση της δυνατότητας προσφυγής κατά των απορριπτικών αποφάσεων χορήγησης ασύλου. 

Τι θα συμβαίνει, άραγε, όταν χάρη στα αυξημένα εναέρια (drones) ή άλλα (θερμικές κάμερες) μέτρα επιτήρησης εντοπίζονται σκάφη που μεταφέρουν αυτούς τους ανθρώπους στα ελληνικά παράλια; Θα «απωθούνται» προς τα τουρκικά και εάν ναι, ποια θα είναι η τύχη όσων πέφτουν στη θάλασσα ή όσων τα σκάφη «βυθίζονται»; 

Αντίστοιχα, όταν στερούνται δυνατότητα έφεσης οι πρόσφυγες/μετανάστες -διότι αυτό σημαίνει η κατάργηση του Β’ βαθμού εξέτασης προσφυγών για όσους απορρίφθηκε η αρχική αίτηση τους-, πού ακριβώς οδηγείται η υπόθεση του κράτους δικαίου στη χώρα μας; Πρόκειται, προφανώς, για ένα επικίνδυνο μονοπάτι. 

Έτσι, λοιπόν, για όποιον ενδιαφέρεται γι' αυτό το μεταναστευτικό/προσφυγικό ζήτημα, είναι ξεκάθαρο ότι τούτο δεν αφορά τις περίπου 60.000 ψυχές που βρίσκονται -όπως βρίσκονται- στη χώρα μας αλλά τα 4 εκατομμύρια που ακόμη παραμένουν στην Τουρκία και μπορούν δυνητικά να ακολουθήσουν το μονοπάτι προς τη Δύση. 

Μία απόφαση η οποία εναπόκειται όχι μόνο στους ιδίους αλλά -σε μεγάλο βαθμό- και στον φίλτατο Ερντογάν, ο οποίος ήδη απειλεί την Ευρώπη και ειδικά τη χώρα μας, με άνοιγμα της συγκεκριμένης «κάνουλας». Εδώ είναι που ο μίτος του προβλήματος βρίσκει την άκρη του ή τουλάχιστον μία από αυτές.

Όσο το μόρφωμα που ακούει στο όνομα «Ε.Ε.» συνεχίζει να στέκει αδύναμο να εμφανίσει μία συγκροτημένη και αποτελεσματική πολιτική διαχείρισης αυτού του ζητήματος, τόσο αυτό θα παραμένει μία απειλή τρομακτικών διαστάσεων για τη χώρα μας και μία από τις πλέον μελανές σελίδες στη μεταπολεμική ιστορία ολόκληρης της Ευρώπης. 

Ούτε η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας εφαρμόζεται ως θα όφειλε (με ευθύνη κυρίως της Τουρκίας, αλλά και της χώρας μας), ούτε στέκουν πλέον ακέραιες οι θεμελιώδεις αξίες επί των οποίων εδράζεται το οικοδόμημα της ΕΕ, μετά την κατάρρευση της Συμφωνίας Σένγκεν και όσων αυτή προέβλεπε για την ελεύθερη μετακίνηση εντός των ευρωπαϊκών τειχών. 

Αντίθετα, το μεταναστευτικό ζήτημα στέκει ως η αναγκαία αφορμή για την ανάδυση των πλέον μελανών πτυχών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και την επικράτηση ακραίων απόψεων, όχι μόνον από τους Ορμπάν και τους Σαλβίνι αυτής της ηπείρου αλλά και ως αποτέλεσμα της αδυναμίας συγκρότησης ενιαίας πολιτικής για την αντιμετώπισή του. 

Όσο για τη χώρα μας, εάν όντως ανοίξουν οι «κάνουλες», όπως απειλεί ο Ερντογάν, οι κίνδυνοι θα είναι -προφανώς- εθνικοί και το δράμα διεθνές…