Ο ρόλος του πρωθυπουργού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Απολύτως «θεάρεστες» οι χθεσινές παρεμβάσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, όμως, αναπόδραστα, γεννούν μία εύλογη απορία: γιατί απαιτείται παρέμβαση του ίδιου του πρωθυπουργού, ώστε να πυκνώσουν τα δρομολόγια του μετρό στην Αθήνα, να κυκλοφορήσουν περισσότερα λεωφορεία στη Θεσσαλονίκη και να φορούν οι μοτοσικλετιστές τα κράνη τους;

Τι σημαίνει αυτό το γεγονός για τη γενικότερη λειτουργία της χώρας μας και κυριότερα τι πρέπει να γίνει ώστε και η Ελλάδα να αποκτήσει χαρακτηριστικά «λειτουργίας» και «καθημερινότητας» αντίστοιχα εκείνων που υφίστανται στις περισσότερες χώρες της Δύσης;

Η πρωτοβουλία του κ. Μητσοτάκη να ανακοινώσει χθες, κατά την επίσκεψή του στο Υπουργείο Μεταφορών, παρεμβάσεις με στόχο τον τερματισμό της ταλαιπωρίας που υφίστανται κατά τους θερινούς μήνες οι επιβάτες του μετρό της Αθήνας, με την πύκνωση της συχνότητας των δρομολογίων, αποκαλύπτει τόσο το ενδιαφέρον του για την καθημερινότητα των πολιτών, όσο και τη μέριμνα που επιδεικνύει για τη βελτίωση αυτής της καθημερινότητας.

Συνιστά, όμως, και ομολογία ήττας εκ μέρους ενός «συστήματος» το οποίο αφέθηκε να οδηγηθεί σε κατάσταση υπολειτουργίας -ή τουλάχιστον, μερικής λειτουργίας- και αδυνατεί -εκ των πραγμάτων- να επιτελέσει εις το ακέραιο τον σκοπό ύπαρξής του.

Θα όφειλε η αποκατάσταση της λειτουργίας αυτού του συστήματος να είναι αντικείμενο του ίδιου του πρωθυπουργού; Ίσως, ναι, όμως υπάρχουν επιχειρήματα -σημαντικά, δε- προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Αφορούν τον ρόλο και τη «λειτουργία» ενός «manager» και τον τρόπο με τον οποίο αυτός επιλέγει να κατανείμει αρμοδιότητες προς στελέχη που εμπιστεύεται.

Βάσει της αντίθετης ανάγνωσης, εάν αναγκαστεί να εκτελέσει ο ίδιος το συγκεκριμένο έργο, αντί των προσώπων που όρισε, τότε γεννώνται ερωτήματα σχετικά τόσο με την επάρκειά τους όσο και με τη σκοπιμότητα της πρωτοβουλίας που ανέλαβε ο ίδιος. 

Πέραν, όμως, των πρωτοβουλιών που ανέλαβε χθες ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης, τίθενται ορισμένα σαφή ερωτήματα σχετικά με την «κατάσταση» στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα μας.

Γιατί πρέπει να εντοπίζονται διαφοροποιήσεις στον τρόπο με τον οποίο το κράτος αντιμετωπίζει στοιχειώδη ζητήματα, όπως η τήρηση των προβλέψεων του ΚΟΚ και η χρήση κράνους ασφαλείας από τους μοτοσικλετιστές ή το κάπνισμα σε χώρους όπου αυτό απαγορεύεται;

Εάν ο κ. Μητσοτάκης δεν είχε εγείρει τα συγκεκριμένα ζητήματα, θα έπρεπε η παραβίαση του νόμου να κυλά απαρατήρητη; Είναι άραγε αναγκαίο να παρεμβαίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε ζητήματα τήρησης της νομιμότητας και μάλιστα όταν αυτά άπτονται της δημόσιας υγείας, όπως στην περίπτωση του καπνίσματος;

Αντίστοιχα, είναι δυνατόν να «αραιώνουν» τα δρομολόγια του μετρό της Αθήνας ενώ η τουριστική περίοδος βρίσκεται στην κορύφωσή της και η πρωτεύουσα κατακλύζεται από τουρίστες;

Πόσο λάθος βαδίζουμε σε αυτό τον τόπο;

Εάν είναι μία φορά λάθος για έναν πρωθυπουργό να λαμβάνει ο ίδιος πρωτοβουλίες -όσο «θεάρεστες» κι αν είναι αυτές- για την πύκνωση των δρομολογίων του μετρό ή την τήρηση της νομοθεσίας περί του καπνίσματος, είναι δέκα φορές λάθος να αποτυγχάνει σε τέτοιο βαθμό ο μηχανισμός που η Πολιτεία έχει θεσμοθετήσει στους τομείς αυτούς.

Πρόκειται για ένα σαφές παράδειγμα αποτυχίας του κράτους.

Στην πατρίδα μας, ίσως, έχουμε πληθώρα τέτοιων παραδειγμάτων. Η αποσπασματική αντιμετώπισή τους, όμως, κατορθώνει μόνο να τονίσει την ύπαρξή τους και δεν εγγυάται την εξάλειψή τους.

Αυτή απαιτεί παρεμβάσεις άλλου είδους…