Το εκλογικό σύστημα και η ανάγκη σταθερότητας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αποτελεί σχήμα -αν μη τι άλλο- οξύμωρο, την ίδια ώρα που προωθείται η κατάργηση της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος της χώρας, με την επίκληση της ανάγκης πολιτικής σταθερότητας, να προτείνεται η υιοθέτηση «λύσεων» που δυνητικά μπορούν να οδηγήσουν σε αποσταθεροποίηση.

Σύμφωνα με απόψεις -αδιαμφισβήτητης επιστημονικής επάρκειας- που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, ο φίλτατος Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει δύο οδούς, ώστε να αποφύγει ή εντέλει να παρακάμψει τον σκόπελο της απλής  αναλογικής που έθεσε ενώπιόν του η προηγούμενη κυβέρνηση.

Πρώτον, εκμεταλλευόμενος τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, να τροποποιήσει το άρθρο 54, το οποίο προβλέπει την αυξημένη πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής, ώστε να ισχύσει ένας νέος εκλογικός νόμος από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, αντικαθιστώντας την με πλειοψηφία 180 βουλευτών και εν συνεχεία με τη βοήθεια και των ψήφων του ΚΙΝΑΛ, να προχωρήσει στην τροποποίηση του εκλογικού νόμου, ώστε αυτός να ισχύσει από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Δεύτερον, να αφήσει ανεκμετάλλευτη αυτή την ευκαιρία που -ακούσια ή εκούσια- του «προσέφερε» ο ΣΥΡΙΖΑ και να προχωρήσει στην αλλαγή του εκλογικού νόμου με σύστημα ενισχυμένης αναλογικής, οδηγώντας τη χώρα κατά την εκπνοή της νομίμου θητείας της κυβέρνησης, σε εκλογές με απλή αναλογική.

Η διαδικασία των διερευνητικών εντολών που θα ακολουθούσε, στον βαθμό που δεν θα συνέπραττε η ΝΔ στον σχηματισμό κυβέρνησης, θα αποδεικνυόταν άκαρπη και έτσι η χώρα θα οδηγείτο σε νέα εκλογική αναμέτρηση, αυτή τη φορά με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής.

Η δε «αναλογικότητα» του νέου εκλογικού συστήματος θα μπορούσε να βασιστεί στη θεωρία του «κλιμακωτού μπόνους» εδρών για τον νικητή των εκλογών, στη βάση του ποσοστού που θα εξασφάλιζε στην κάλπη και της διαφοράς του από το δεύτερο κόμμα.

Δίχως πρόθεση αμφισβήτησης  της νομικής επάρκειας αμφοτέρων αυτών των λύσεων -ή ακόμη και των προθέσεων της κυβέρνησης επ’αυτών-, είναι σαφές και πρέπει να επισημανθεί ότι η δεύτερη «λύση» συνιστά ακροβατισμό και μπορεί να οδηγήσει σε πολιτική αστάθεια, με καταστροφικές συνέπειες για τον τόπο.

Πρώτον, διότι στην καλύτερη των περιπτώσεων συνεπάγεται δύο εκλογικές αναμετρήσεις, διατηρώντας τον τόπο σε προεκλογικό «οίστρο» και άρα ανοικτό σε κάθε είδους παροχολογία και δεύτερον, πολύ απλά, διότι θα έχει χαθεί η -σπάνια- ευκαιρία τροποποίησης μίας συνταγματικής διάταξης από την κυβέρνηση βάσει όρων απλής πλειοψηφίας, αφού η αναθεώρηση του άρθρου 54 υπερψηφίστηκε από την προηγούμενη Βουλή με όρους αυξημένης.

Στην πολιτική, δε, το διάστημα που μεσολαβεί από τώρα έως την εκπνοή της νομίμου θητείας της κυβέρνησης, δηλαδή έως το 2023, ισοδυναμεί -περίπου- με έναν… αιώνα, αφήνοντας έτσι ανοικτό το τοπίο για κάθε είδους... ατυχήματα που θα ανέτρεπαν τον παραπάνω σχεδιασμό.

Φίλτατοι, κακά τα ψέματα.

Κύριος στόχος της παρούσας κυβέρνησης οφείλει να είναι η επιστροφή της χώρας σε κάποιο είδος κανονικότητας.

Μίας κατάστασης, δηλαδή, στην οποία η χώρα δεν θα εμφανίζει επισήμως ποσοστά ανεργίας στο 17,6% και ανεπισήμως σημαντικά υψηλότερα, δεν θα υποφέρει από αρνητική πιστωτική επέκταση και τόσο υψηλό απόθεμα «κόκκινων δανείων» ή τόσο αναιμική -για τις πραγματικές ανάγκες της- οικονομική ανάπτυξη.

Για την εξασφάλιση, δε, όλων αυτών απαιτείται κυρίως σταθερότητα, την οποία τα εκλογικά παιχνίδια, εξ ορισμού, δεν προσφέρουν…

Υπό το πρίσμα αυτό, η πρώτη λύση θα όφειλε να είναι και η μοναδική.