Η... ολίγιστη Ευρώπη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η διοίκησή της είναι διορισμένη και όχι αιρετή, το νόμισμά της παραμένει ατελές, τα σύνορά της διάτρητα και δίχως ενιαία προστασία και το «ανθρώπινο πρόσωπό» της συχνά αποδεικνύεται ανύπαρκτο.

Για την ηγεσία αυτής της Ευρώπης συζήτησαν επί τριήμερο οι -εκλεγμένοι- επικεφαλής των κρατών-μελών της, επιχειρώντας να την αναδείξουν διαμέσου διαδικασιών στις οποίες ουδόλως εμπλέκεται το ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα.

Οι περίφημοι «spitzenkandidat», οι υποψήφιοι, δηλαδή, των μεγάλων ευρωπαϊκών κομματικών σχηματισμών, όπως το Λαϊκό Κόμμα και οι Σοσιαλιστές, εν προκειμένω οι Βέμπερ και Τίμερμανς, οι οποίοι είχαν προταθεί προς τους απανταχού Ευρωπαίους εκλογείς και είχαν -υποτίθεται- τύχει της έγκρισής τους, παραμερίστηκαν και στη θέση τους εμφανίστηκαν άλλα «ονόματα».

Σύμφωνα με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής, χθες, για την προεδρία της Κομισιόν, οι «28» αποφάσισαν να προτείνουν τη Γερμανίδα υπουργό Άμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, για πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τον Βέλγο πρωθυπουργό Σαρλ Μισέλ, ενώ για Πρόεδρο της ΕΚΤ την επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ.

Ανεξαρτήτως της έκβασης αυτής της κούρσας διαδοχής για τα κορυφαία ευρωπαϊκά πόστα και παρά το κύρος που συνοδεύει τις προταθείσες προσωπικότητες, το μόνο βέβαιο είναι ότι η λαϊκή ετυμηγορία αγνοήθηκε, ακόμη κι αν απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία 72% των μελών και 65% επί των πληθυσμών για την επικύρωση της σχετικής πρότασης διορισμού τους από το Ευρωκοινοβούλιο.

Κατά ακριβώς τον ίδιο τρόπο, δε, με τον οποίο καταπατούνται οι κυριότερες δημοκρατικές αρχές επί των οποίων -υποτίθεται- εδράζεται η Ε.Ε., έτσι κονιορτοποιούνται και εκείνες που αφορούν στην αλληλεγγύη και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Διότι εάν δεν συνιστούν καταπάτηση αρχών και αξιών όσα συμβαίνουν στις ημέρες μας στη Λαμπεντούζα της Ιταλίας, με την υπόθεση του Sea Watch 3, και όσα είχαν συμβεί παλαιότερα στα ουγγρικά σύνορα με τα κύματα των προσφύγων και μεταναστών, τότε τι ακριβώς συνιστούν;

Εντέλει, το γεγονός και μόνον ότι δεν υφίσταται ενιαία πολιτική της ΕΕ επί του μεταναστευτικού, την οποία να ασπάζονται όλα τα κράτη-μέλη της, είναι ενδεικτικό της αδυναμίας της να καταλήξει συγκροτημένα σε αποφάσεις πολιτικής ακόμη και επί ζητημάτων μείζονος σημασίας.

Πρόκειται για ακριβώς την ίδια αδυναμία η οποία κυριάρχησε στις διεργασίες που οδήγησαν στην απόρριψη της πρότασης του Γάλλου προέδρου Εμ. Μακρόν για τη δημιουργία -ενός είδους- ενιαίου προϋπολογισμού ή ακόμη και για αυτήν που αφορά στην απροθυμία επιβολής κυρώσεων κατά της Ιταλίας αναφορικά με τον εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους της.

Σήμερα -σύμφωνα με τη σχετική ατζέντα-, η Κομισιόν πρόκειται να εξετάσει το ενδεχόμενο έναρξης της διαδικασίας επιβολής αυτών των μέτρων, παρά τις διορθωτικές δημοσιονομικές κινήσεις τις οποίες έκανε την ύστατη ώρα η Ρώμη.

Εκεί, όμως, που λάμπει η ΕΕ δια της απουσίας της, είναι το ζήτημα της ασφάλειας και της προστασίας των συνόρων της, με το κύριο βάρος αυτής της πολιτικής να ασκείται από την… Τουρκία, στην οποία εναπόκειται η μη προώθηση μεταναστών αλλά και η επανεισδοχή τους, βάσει της συμφωνίας που έχει συνάψει με την ΕΕ έναντι αδρής αμοιβής.

Ούτε λόγος, βεβαίως, για ενιαία φύλαξη, ευρωπαϊκό στρατό και τα συναφή, καθώς το σύνολο των σχετικών προσπαθειών παραμένει ακόμη σε εμβρυακό στάδιο.  

Εάν, όμως, φίλτατοι, αυτό είναι το «καλύτερο» που έχει να προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε ας μην εκπλαγούμε εάν υπάρξουν πολλοί μιμητές των Βρετανών ευρωβουλευτών του κόμματος του «Brexit», οι οποίοι κυριολεκτικά γύρισαν την πλάτη τους στην ΕΕ, κατά την ώρα ανάκρουσης του ύμνου της στην εναρκτήρια πανηγυρική συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο.

Ασχέτως του ποταπού ή μη της πράξης τους, είναι ιδιαίτερα πιθανόν να βρουν… μιμητές.