Διπλό λάθος με το αφορολόγητο όριο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ανάκληση της μείωσης του λεγόμενου «αφορολόγητου», που επρόκειτο να εφαρμοστεί από 01.01.2020, με τροπολογία που κατατέθηκε χθες, συνιστά ένα διπλό λάθος.

Πρώτον, επειδή διατηρεί ακέραιη την αδικία του φορολογικού συστήματος, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της φορολογικής βάσης στην τάξη των φορολογουμένων η οποία επωμίστηκε -υπέρμετρα και περισσότερο από κάθε άλλη- το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής και δεύτερον, επειδή στέλνει το λάθος μήνυμα προς τους εταίρους και δανειστές της χώρας, ως προς την αξιοπιστία της. 

Διαπράττεται, δε, αυτό το διπλό λάθος εκ μέρους όχι μόνον της κυβέρνησης, αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο πλαίσιο ενός λαϊκιστικού υπερθεματισμού που χαρακτήρισε την πολιτική ζωή του τόπου κατά το τελευταίο διάστημα, δεδομένης της κατάθεσης ανάλογης τροπολογίας εκ μέρους της πρόσφατα.

Ως αποτέλεσμα της κατάργησης αυτού του μέτρου όχι μόνο διατηρείται ένα καθεστώς, βάσει του οποίου ποσοστό περίπου 5% των φορολογουμένων πληρώνει σχεδόν το 50% του φόρου φυσικών προσώπων, αλλά χάνεται και η δυνατότητα εφαρμογής κάποιων από τα περίφημα «αντίμετρα» που θα το συνόδευαν.

Όπως επισημαίνει σε σχετικό δημοσίευμα η συνάδελφος Ε. Λάσκαρη, αυτά τα «αντίμετρα» θα αφορούσαν στη «μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 30%, στη μείωση του πρώτου συντελεστή στην κλίμακα φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων από το 22% στο 20%, αλλά και στην κατάργηση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης για εισοδήματα έως 30.000 ευρώ».

Υπό το φως των παραπάνω, τι νόημα έχει η πολλαπλώς και επανειλημμένως διατυπωθείσα παραδοχή της κυβέρνησης ότι επιβαρύνθηκε υπέρμετρα η μεσαία τάξη από φορολογικής πλευράς και ότι πρέπει πλέον να μεριμνήσει για τη στήριξή της;

Υπό το φως της ανάκλησης αυτού του μέτρου, το οποίο είχε νομοθετηθεί το 2017 μόνο με τις ψήφους της συμπολίτευσης, πόση πειθώ μπορούν να έχουν οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού περί των μέτρων ελάφρυνσης της μεσαίας τάξης που επρόκειτο να εφαρμοστούν από το 2020 και τα οποία, ευλόγως, λόγω εκλογών, παραμένουν μόνον ως υποσχέσεις ή ακριβέστερα ως «δέλεαρ» υπερψήφισης του ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες εθνικές εκλογές;

Ας μη γελιόμαστε, φίλτατοι.

Όπως κατέδειξε η τρέχουσα προεκλογική περίοδος, το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι διατεθειμένο να προχωρήσει στο ξήλωμα του μνημονιακού πουλόβερ χάριν προεκλογικών σκοπιμοτήτων, θέτοντας σε κίνδυνο όσα οφέλη απεκόμισε η Ελλάδα κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών.

Η υπόθεση, δε, της κατάργησης της μείωσης του λεγόμενου αφορολόγητου ορίου (στην πραγματικότητα αφορά έκπτωση φόρου) είναι ιδιαιτέρως χαρακτηριστική καθώς αφορά στη διατήρηση ή μη μίας φορολογικής αδικίας η οποία συνιστά στρέβλωση για το φορολογικό σύστημα της χώρας και επιβράβευση όσων μπορούν να αποκρύψουν εισοδήματα.

Το γεγονός, δε, ότι υπάρχει σχεδόν ταύτιση απόψεων στο ζήτημα αυτό μεταξύ των κυριότερων εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΚΙΝΑΛ, μόνον ως αποθαρρυντικό μπορεί να χαρακτηριστεί ως προς το μέλλον αυτού του τόπου.

Στις Βρυξέλλες, τα «όργανα» έχουν ήδη αρχίσει, όπως κατέδειξε η έκθεση της Κομισιόν που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με τη δυνατότητα επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων της χώρας.

Δεν αντικατοπτρίζουν, δε, οι απόψεις της Κομισιόν τους «ακραίους συντηρητικούς κύκλους στις Βρυξέλλες» στους οποίους αναφέρθηκε χθες ο πρωθυπουργός, αλλά  τους εταίρους και δανειστές μας, από τους οποίους εξαρτήθηκε η πορεία αυτής της χώρας από το 2010 έως τώρα.

Προς αυτούς δώσαμε τις υποσχέσεις που σήμερα ανακαλούμε. Προς αυτούς και προς την πολύπαθη «μεσαία τάξη».