Το στοίχημα των συγκλίσεων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός των πρόσφατων αυτοδιοικητικών εκλογών, σε κοινότητες, δήμους και περιφέρειες, και έρθει η ώρα τα προεκλογικά «θα» να γίνουν έργα, θα παιχτεί ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα που έχει παίξει ποτέ αυτή η χώρα.

Το στοίχημα που τιτλοφορείται «συνεννόηση». 

Πρόκειται για ένα στοίχημα που συχνά χάνεται στην κεντρική πολιτική σκηνή -ενδεχομένως και εξαιτίας του υπάρχοντος εκλογικού συστήματος, το οποίο ευνοεί την πόλωση-, με σαφές κόστος για τον τόπο, αλλά που ενδέχεται να προβάλει για ακόμη μία φορά, εάν οι επικείμενες εθνικές εκλογές δεν οδηγήσουν στον σχηματισμό κυβέρνησης και η χώρα οδεύσει προς νέες, βάσει της απλής αναλογικής.

Η οδός της απλής αναλογικής, την οποία μόλις βάδισε η αυτοδιοίκηση, δεν είναι απαραίτητα δύσβατη, όσο και αν τούτο ακούγεται ξένο για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Σε ώριμες κοινωνίες υπάρχει συχνά οδός συνεννόησης μεταξύ των κυριότερων εκπροσώπων του πολιτικού κόσμου και αποτελεί μάλιστα και μέτρο σχετικά με την ύπαρξη ή μη ωριμότητας.

Για παράδειγμα, στην όμορφη Θεσσαλονίκη, έως τώρα ο φίλτατος Γιάννης Μπουτάρης κατείχε τόσο τον δημαρχιακό θώκο όσο και την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο. Ό,τι έκανε στον Δήμο μέσω αυτής της πλειοψηφίας -κυρίως- το έκανε. Αυτή την τύχη δεν θα την έχει ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Κωνσταντίνος Ζέρβας, ο οποίος, αν και απέσπασε περήφανη νίκη στον Β’ γύρο με ποσοστό 66,79% έναντι του αντιπάλου του κ. Ν. Ταχιάου, κατά τον πρώτο γύρο κατόρθωσε να εκλέξει μόνον 7 δημοτικούς συμβούλους έναντι 11 του κ. Ταχιάου.

Ακριβώς τον ίδιο αριθμό συμβούλων, όμως, κατόρθωσαν να εκλέξουν και οι παρατάξεις του Γιώργου Ορφανού και της Κατερίνας Νοτοπούλου.

Εξ όλων αυτών, άρα, ποιος είναι ο ισχυρότερος; Ευλόγως εκείνος ο οποίος θα κατορθώσει να σχηματίσει τη μεγαλύτερη συμμαχία. Κάτι που για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα έχει ακόμη την αίσθηση του «ξένου», αναδεικνύοντας έτσι το μέγεθος του «στοιχήματος» προ του οποίου βρίσκεται η αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα.

Ενός στοιχήματος το οποίο σε επίπεδο Περιφέρειας μπορεί να σημάνει ακόμη μία αιτία καθυστερήσεων στην προώθηση έργων ΕΣΠΑ και γενικότερα λήψης αποφάσεων και δυνητικά μπορεί να οδηγήσει έως και σε παράλυση κοινότητες, δήμους και περιφέρειες.  

Υπό το πρίσμα αυτό -τουλάχιστον στο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης-, η δυνατότητα συνεννόησης ανάγεται σε μείζονα προτεραιότητα και θα καταδείξει σε μεγάλο βαθμό και την έκβαση που θα μπορούσε να έχει η ίδια άσκηση, αν αυτή τεθεί από τους πολίτες στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Εάν, για παράδειγμα, για να «τρέξει» ο Δήμος Θεσσαλονίκης πρέπει να συνεννοηθεί το μισό πολιτικό φάσμα, τότε γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο και για τη λοιπή επικράτεια μέσω των πρωταγωνιστών της πολιτικής της σκηνής; Αντίθετα, εάν η ανάγκη αυτών των συνεννοήσεων οδηγήσει στα βράχια την «κυβερνησιμότητα» ακόμη και μικρών δήμων, γιατί θα έπρεπε να ευελπιστούμε ότι θα οδηγήσει σε κάτι καλύτερο στο σύνολο της χώρας;

Η απλή αναλογική, δίχως αμφιβολία, έγινε νόμος του κράτους από την παρούσα κυβέρνηση ως διακαής και παλαιός πόθος της Αριστεράς και -έως έναν βαθμό- ως τρόπος διασφάλισης της συμμετοχής των λεγόμενων «μικρότερων» κομμάτων στο παιχνίδι εξουσίας. Εάν αυτό το εκλογικό σύστημα μπορεί να «δουλέψει» και στον τόπο μας όπως «δουλεύει» σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, διασφαλίζοντας κυβερνησιμότητα και έργο, μέλλει να αποδειχθεί.

Ο χορός πάντως έχει ήδη αρχίσει και κατά το επόμενο διάστημα, μόνον εντονότερος μπορεί να γίνει.