Ποια Εθνική Ελλάδας;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Υπό το φως των προβλημάτων με τα οποία συνεχίζει να στέκει αντιμέτωπη η χώρα, αλλά και της ταχύτητας με την οποία το πολιτικό της προσωπικό είναι προετοιμασμένο να ξηλώσει το μνημονιακό πουλόβερ, ίσως, η κα Φ. Γεννηματά έχει δίκιο, όταν λέγει ότι μόνον μία «εθνική Ελλάδας» μπορεί να δώσει τη λύση.

Ούτως ή άλλως, είναι από πολλού χρόνου σαφές ότι το εύρος των προβλημάτων είναι τέτοιο, που μόνον η ύπαρξη ευρείας συναίνεσης μεταξύ του πολιτικού κόσμου μπορεί να προσφέρει τις προσήκουσες -και κοινωνικά αποδεκτές- λύσεις.

Η εντολή για εθνική συνεννόηση που αναζητά, όμως, η κα Γεννηματά για την αντιμετώπιση των ζητημάτων της οικονομίας εμφανίζεται να καταρρέει, όταν η συζήτηση αφορά στα εθνικά θέματα. Όπως επισημαίνει, «…απαιτείται μεγάλη προσοχή, τόσο από την κυβέρνηση -όσο παραμένει στην εξουσία, εν αναμονή των εθνικών εκλογών- όσο και από όλα τα κόμματα. Χρειάζεται επαγρύπνηση, αλλά προς Θεού, όχι πρωτοβουλίες τύπου Πρεσπών, όπως έσπευσαν να ζητήσουν κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ».

Καθιστά απολύτως σαφές, δε, ότι «δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στους χειρισμούς του κ. Τσίπρα και το δηλώνουμε με σαφήνεια: δεν μπορεί να υπάρξει καμία άλλη δέσμευση στα εθνικά θέματα από αυτή την κυβέρνηση στο τέλος της θητείας της».

Κατά την ίδια, αυτή η συναίνεση και η συνεννόηση μπορεί να επιδιωχθεί μόνο μετά τις εκλογές. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά: «…μετά τις εκλογές, απαιτείται επιτέλους εθνική συνεννόηση για το μείζον θέμα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας».

Υπό το φως όλων αυτών, όμως, για ποια «εθνική Ελλάδος» μπορούμε να κάνουμε λόγο; Αλά καρτ για την οικονομία και -μετά τις εκλογές- για τα εθνικά;

Εντέλει, οι όποιες εξελίξεις τυχόν υπάρξουν στα εθνικά θέματα, οι οποίες θα απαιτήσουν εθνική συνεννόηση, είναι βέβαιον ότι θα έρθουν μετά τις εκλογές και όχι νωρίτερα από αυτές; Κατά παραγγελία ή με άλλον τρόπο;

Φίλτατοι, ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι η βάση της πρότασης Γεννηματά περί «Εθνικής Ελλάδος», η οποία ασφαλώς δεν είναι καινοφανής αλλά έχει διατυπωθεί και κατά το παρελθόν, είναι ορθή. Ούτως ή άλλως σε περίπτωση αδυναμίας συγκρότησης κυβέρνησης κατά τις προσεχείς εθνικές εκλογές, οδηγούμεθα αυτομάτως στο εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, το οποίο καλεί για ευρείες συναινέσεις.

Το βάθος και το εύρος, δε, των προβλημάτων με τα οποία εξακολουθεί να παραμένει αντιμέτωπη η χώρα μας στο πεδίο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της οικονομίας, όπως και ο αναδυόμενος κίνδυνος εξ Ανατολών, στα εθνικά ζητήματα, απαιτούν την ύπαρξη αυτής της συνεννόησης μεταξύ του πολιτικού μας προσωπικού.

Οι «συνεννοήσεις», όμως, γίνονται εφ’ όλης της ύλης και όχι επί της… μισής. Σε σοβαρά κράτη, δε, αυτές οι «συνεννοήσεις» λαμβάνουν έως και τη μορφή προγραμματικών συγκλίσεων και αποτυπώνονται με χαρτί και μολύβι ως η βάση της όποιας συνεργασίας.

Είτε αυτή αφορά στο πεδίο της διακυβέρνησης, είτε της ύπαρξης ενιαίου μετώπου επί εθνικών ζητημάτων, το οποίο επί του παρόντος αρνείται η κα Γεννηματά, διότι δεν έχουμε διέλθει τη… στενωπό των εκλογών.

Επί του παρόντος, το μόνο είδος συναίνεσης στο οποίο εμφανίζεται διατεθειμένο να οδηγηθεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι η ταχύτητα με την οποία θα ξηλωθεί το μνημονιακό πουλόβερ.

Εάν αυτό είναι το μόνο πεδίο στο οποίο μπορεί να υπάρξει συμφωνία… ας μας λείπει η «Εθνική Ελλάδος».