Η χαμένη τιμή των πολιτικών

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είτε «κείται μακράν», όπως υποστήριξε κάποτε μία ψυχή, είτε όχι, η Κύπρος μάς θύμισε χθες ότι εξακολουθεί να διέπεται από αρχές και αξίες τις οποίες, κατά τα φαινόμενα, εμείς στη «μητέρα Ελλάδα» τείνουμε να ξεχάσουμε.

Η παραίτηση που υπέβαλε από τη θέση του υπουργού Δικαιοσύνης ο Ιωνάς Νικολάου, επικαλούμενος λόγους πολιτικής ευθιξίας, υπό το φως των λαθών στα οποία φέρονται να υπέπεσαν οι διωκτικές αρχές της Κύπρου κατά τη διερεύνηση της σειράς δολοφονιών που διεπράχθησαν στο νησί, μας θύμισε την ύπαρξη αυτών των αξιών.

Ο ίδιος ο κ. Νικολάου έκανε λόγο για ευθύνες των αρμόδιων διωκτικών υπηρεσιών αλλά και για νοοτροπίες και αντιλήψεις που ουδένα τιμούν στην κυπριακή κοινωνία, αναφερόμενος εμμέσως σε όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για τη μεταχείριση της οποίας τυγχάνουν οικονομικές μετανάστριες στο νησί.

Όλα αυτά, όμως, στην Κύπρο.

Στην Ελλάδα, των 100 και πλέον θυμάτων από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι πέρυσι το καλοκαίρι, υπήρξε επίσης μία παραίτηση. Εκείνη του κ. Ν. Τόσκα από τη θέση του αν. υπουργού Προστασίας του Πολίτη. Ήταν όμως η μόνη.

Ουδείς άλλος έκρινε ότι συντρέχουν λόγοι παραίτησής του από το αξίωμα που κατέχει, αποποιούμενος έτσι με τη στάση του τις οποιεσδήποτε ευθύνες για όσα διαδραματίστηκαν στο Μάτι.

Ακόμη κι όταν αναδύθηκαν αυτές οι ευθύνες, με τη βοήθεια του εισαγγελέα που έχει επιληφθεί της υπόθεσης, υπήρξε σιγή. Ακόμη χειρότερα, δε, ούτε μία παραίτηση.

Αντίθετα, αυτό που υπήρξε ήταν η εκ νέου διεκδίκηση θέσεων αιρετών, κατά τις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Ας έχουν προηγηθεί οι πλημμύρες στη Μάνδρα Αττικής και οι φωτιές στο Μάτι, με τον βαρύ ανθρώπινο απολογισμό τους.

Αντί συγγνώμης και παραίτησης, υπάρχει μόνον η εκ νέου διεκδίκηση της «καρέκλας».

Μπορεί να είναι κραυγαλέες και ακόμη ιδιαίτερα νωπές στη μνήμη αυτές οι περιπτώσεις, δεν είναι όμως οι μόνες.

Το πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας φαίνεται να έχει ξεχάσει, χρόνια τώρα, όσα μας θύμισαν εσχάτως οι φίλτατοι Κύπριοι.

Ακόμη κι όταν προκύπτουν ευθέως κατηγορίες και παραπομπές στη Δικαιοσύνη, Ελληνες πολιτικοί επιλέγουν την προστασία του νόμου περί ευθύνης υπουργών, ώστε να αποφύγουν τις δικαστικές περιπέτειες, όπως είδαμε τόσο πρόσφατα στη Βουλή, με όσους έκαναν χρήση των σχετικών διατάξεων, κι ας τις είχαν καυτηριάσει και οι ίδιοι κατά το παρελθόν…

Όσο για παραιτήσεις… σπάνια, με πλέον πρόσφατη εκείνην του κ. Α. Λοβέρδου, ο οποίος -προς τιμήν του- ζήτησε ο ίδιος την άρση της βουλευτικής ασυλίας του για την υπόθεση της Νοβάρτις, ώστε να διαλευκανθεί η υπόθεση ενώπιον της Δικαιοσύνης και να αρθεί οποιαδήποτε σκιά από το όνομά του.

Ο Κ. Σημίτης το 1987 από την κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, ο Στ. Δήμας το 1991 από την κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη, ο Α. Πεπονής το 1994 από την κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, ο Σ. Τσιτουρίδης το 2004, ο Β. Μαγγίνας το 2007 και ο Γ. Βουλγαράκης το 2008 από την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, ο Ντ. Ρόβλιας το 2009 από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και ο Π. Σγουρίδης το 2016 από την κυβέρνηση Α. Τσίπρα, ενώ ακολούθησαν Ρ. Αντωνοπούλου, Δ. Παπαδημητρίου και φυσικά Ν. Τόσκας,  επίσης από την ίδια κυβέρνηση.

Όλοι οι παραπάνω παραιτήθηκαν των καθηκόντων τους. Οι περισσότεροι με ίδια βούληση, για λόγους ευθιξίας ή ανάληψης ευθύνης, ακόμη και κατόπιν παροτρύνσεως…

Κατά τα λοιπά, την τελευταία τριακονταετία όλα καλώς καμωμένα στη χώρα μας και ανάγκη παραίτησης καμία. Έτσι δεν είναι;