Το γκουβέρνο ΔΕΝ έχει πάντα δίκιο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τα αδιαφανή και κλειστά περιβάλλοντα -εκείνα στα οποία δεν υπάρχει επαρκής ανανέωση αέρα- συχνά αναπτύσσουν σήψη.

Αυτή η σήψη, δε, εφόσον συνεχιστεί η ανεπάρκεια οξυγόνου και διαφάνειας, μπορεί να λάβει σειρά μορφών και να συνεχίσει να επεκτείνεται, σχεδόν αέναα, στη βάση της δικής της «λογικής».

Δείτε, για παράδειγμα, τον δημόσιο τομέα και τον τρόπο που αυτός προσεγγίζει τον ρόλο του και τον σκοπό ύπαρξής του.

Συστάθηκε για την εξυπηρέτηση των πολιτών ή οι πολίτες «οφείλουν να τρέχουν» γι' αυτόν; 

Μία γεύση του τρόπου με τον οποίο απαντά σε αυτό το ερώτημα το ελληνικό δημόσιο πήραμε χθες, με τροπολογία που κατατέθηκε από το υπουργείο Οικονομικών στο νομοσχέδιο για τον αιγιαλό (παντελώς άσχετο, αλλά ποιος κοιτά τέτοια πράγματα;).

Βάσει των προβλέψεων αυτής της τροπολογίας, το ελληνικό δημόσιο μειώνει από 6% σε 3% τον τόκο που καταβάλλει ετησίως για τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του προς τους ιδιώτες ενώ διατηρεί αμετάβλητο στο 8,76% ετησίως, το αντίστοιχο επιτόκιο για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές ιδιωτών έναντι του δημοσίου.

Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη.

Όμως, μη βιαστείτε να κολάσετε το γκουβέρνο για τις «πρωτοβουλίες» του αυτές, καθώς υπάρχει «αιτιολογία» εκ μέρους του.

Έτσι, λοιπόν, σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση που συνοδεύει τη συγκεκριμένη ρύθμιση, ο λόγος γι' αυτήν ήταν, πρώτον, ότι κρίθηκε υψηλό το 6% για τις σημερινές δημοσιονομικές συνθήκες, δεύτερον, ότι το νέο επιτόκιο είναι περισσότερο ευέλικτο καθώς συνδέεται με το βασικό επιτόκιο κύριας αναχρηματοδότησης της ΕΚΤ και τρίτον, ότι το παλαιό ύψος επιτοκίου επιβάρυνε κατά τρόπο σοβαρό τον προϋπολογισμό, «λαμβανομένου υπόψη και του ρυθμού απονομής δικαιοσύνης».

Με άλλα λόγια, τι μας λέει το δημόσιο; Σε ελεύθερη μετάφραση, τα εξής: «Κοιτάξτε, κυρίες και κύριοι. Το 6% για τις δικές μου οφειλές είναι υψηλό και γι' αυτό θα το μειώσω στο 3%, αλλά για τις δικές σας οφειλές απέναντί μου, το 8,76% είναι μία χαρά».

Επίσης, μας λέει, ότι το 3%  όχι μόνον είναι καλό αλλά θα παραμένει εξαιρετικό ενόσω η ΕΚΤ διατηρεί χαλαρή νομισματική πολιτική και τέλος -και εδώ βεβαίως είναι άξιο συγχαρητηρίων- ότι επειδή το σύστημα απονομής δικαιοσύνης στην Ελλάδα νοσεί και καθυστερεί να εκδώσει τις αποφάσεις του, πρέπει να την «πληρώσουν» οι πολίτες.

Όλα αυτά, δε, τη στιγμή κατά την οποία η Πολιτεία είναι εκείνη που καλείται να λάβει μέτρα για την επιτάχυνση της διαδικασίας απονομής δικαιοσύνης και όχι οι πολίτες…

Το βάθος της νοσηρότητας που συνοδεύει αυτόν τον τρόπο σκέψης δύσκολα μετράται με τα συνήθη μέτρα και σταθμά. 

Την  ίδια ώρα που το ελληνικό δημόσιο εμφανίζεται άβουλο ή και αδύναμο να προχωρήσει στις αναγκαίες τομές, οι οποίες θα επιτρέψουν την επιτάχυνση του ρυθμού απονομής της δικαιοσύνης στη χώρα μας, επικαλείται την ύπαρξη καθυστερήσεων στη διαδικασία αυτή, ώστε να δικαιολογήσει τη μείωση των τόκων που καταβάλλει προς τους πολίτες όταν δεν εξοφλεί εγκαίρως τις οφειλές του προς αυτούς!

Μνημείο σκέψης! Απολύτως χαρακτηριστικό, δε, των νοοτροπιών που μπορούν να αναπτυχθούν σε «κλειστά» περιβάλλοντα!

Νοοτροπιών ακριβώς αντίστοιχων εκείνων που οδηγούν δημόσιους υπαλλήλους να ζητούν από τους πολίτες να προσκομίσουν το τάδε ή το δείνα δικαιολογητικό «στην υπηρεσία», ενώ έχουν οι ίδιοι την υποχρέωση να το αναζητήσουν αυτεπάγγελτα, όπως και τόσων άλλων.

Όμως, είπαμε. Αυτά συμβαίνουν όταν λείπει ο «αέρας»…