Τα «μυστήρια» των Εξαρχείων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και βεβαίως σε αμερικανικές πόλεις, υπάρχουν περιοχές οι οποίες, κατά εποχές, έχουν θεωρηθεί -αν όχι ως «άβατο»- τουλάχιστον ως «αφιλόξενες» για τις αστυνομικές δυνάμεις.

Όποτε, όμως, η αστυνομία όφειλε να είναι παρούσα, από το Μπρίξτον του Λονδίνου έως το Μόλενμπεκ των Βρυξελλών ή τα περίχωρα του Παρισιού, «φρόντιζε» ώστε να είναι.  Το ίδιο δεν μπορεί να λεχθεί -με ελαφριά καρδιά ή πάντα- για τα Εξάρχεια στο κέντρο της Αθήνας.

Η ιλαροτραγωδία που εκτυλίχθηκε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Ερεσσού επιβεβαιώνει αυτό το γεγονός, ακόμη κι αν τούτη οφείλεται, τουλάχιστον έως ένα βαθμό, στον ελλειμματικό τρόπο με τον οποίο διοργανώθηκε η συγκεκριμένη επιχείρηση από το Λιμενικό Σώμα.

Όχι ότι ήταν απαραίτητη, ώστε να θυμηθούμε τι ακριβώς συμβαίνει στα Εξάρχεια.

Είναι δεκάδες οι μαρτυρίες κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι καταγγέλλουν είτε παντελή αδυναμία αστυνόμευσης, είτε περιστατικά κατά τα οποία έπρεπε να διοργανωθεί ειδική «επιχείρηση», ώστε να καταφθάσει στην περιοχή ακόμη και ένα περιπολικό της Αστυνομίας, ένα ασθενοφόρο ή ένα πυροσβεστικό όχημα.

Αντίστοιχες, δε, είναι οι καταγγελίες των ίδιων των αστυνομικών, δια στόματος των εκάστοτε συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων, ενώ κάθε Παρασκευή βράδυ όποιος επιθυμεί μπορεί να διαπιστώσει με τα ίδια του τα μάτια μία από τις εκφάνσεις αυτού του φαινομένου, επισκεπτόμενος την οδό Στουρνάρη, όπου εξελίσσονται «προγραμματισμένα» επεισόδια σε… εβδομαδιαία βάση.

Αυτή η υπόθεση αφορά ένα διαχρονικό πρόβλημα, το οποίο εξελίσσεται καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και πλέον τείνει να κορυφωθεί. Αν και η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης θεωρείται πια ως ιδιαίτερα δυσχερής, δεδομένου του εύρους που έχει λάβει, τυχόν διαιώνισή της θα συνιστούσε ευθεία ήττα κάθε έννοιας κράτους δικαίου.

Μία καταπάτηση των πλέον θεμελιωδών κανόνων ισονομίας και την επικράτηση συνθηκών «ζούγκλας».  Διότι εάν οι δεκάδες καταλήψεις οικιών και περιουσιών τρίτων, που υφίστανται στην περιοχή, δεν ισοδυναμούν με «ζούγκλα», τότε με τι ισοδυναμούν;

Η «ελεύθερη» ή τουλάχιστον απρόσκοπτη χρήση τους για κάθε λογής παραβατικές συμπεριφορές, από την προετοιμασία βομβών μολότοφ και των λοιπών «πολεμοφοδίων» της επόμενης διαδήλωσης έως τη διακίνηση και εμπορία ναρκωτικών ουσιών, όπως κατέδειξε και η πρόσφατη επιδρομή του Λιμενικού, αφορούν αποκλειστικά και μόνον την επιβολή συνθηκών «ζούγκλας».

Συνθηκών οι οποίες, επί της ουσίας, εξυπηρετούν μόνον τα άκρα του πολιτικού φάσματος -ένθεν και ένθεν- καθώς και την εγκληματικότητα. Από την πελατειακή εξυπηρέτηση ενός ακροαριστερού κοινού, έως την εκτροφή τάσεων αντίδρασης και άρα πιθανής ενίσχυσης ακροδεξιών δυνάμεων, η απουσία βούλησης στην αντιμετώπιση του προβλήματος διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο.

Εμπεδώνει, δε, στους λοιπούς πολίτες ένα αίσθημα της ακυβερνησίας.

Δεν είναι ανάγκη να οδηγηθούμε σε πολιτικές μηδενικής ανοχής, ώστε να υπάρξει αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης. Η απλή επικράτηση της λογικής, τουλάχιστον αντίστοιχης εκείνης που υφίσταται στη λοιπή επικράτεια και καλεί για τη στοιχειώδη πάταξη της ανομίας, πιθανότατα θα αρκούσε.

Η στήλη εξακολουθεί να πρεσβεύει ότι μία ανεκτική πολιτεία είναι μία σοφή πολιτεία. Πλέον, όμως, έχουμε υπερβεί κάθε όριο θεμιτής ανοχής. Είναι απολύτως σαφές, δε, ότι τυχόν συνέχιση της παρούσας κατάστασης μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες και μη ελέγξιμες εξελίξεις, καθ’ οιαδήποτε στιγμή.

Εάν όντως υπάρχει βούληση αντιμετώπισής της, οφείλει να επιδειχθεί.