Συνδικαλιστική απαξίωση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τα αίτια της απαξίας στην οποία έχει οδηγηθεί το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν εντοπίζονται ούτε στην αναβολή του επετειακού -συμπλήρωση 100 ετών από την ίδρυσή της- 37ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα, ούτε στις αποτρόπαιες βιαιότητες που χαρακτήρισαν πρόσφατα το επακόλουθο Συνέδριό της στη Ρόδο.

Κυριότερα, εντοπίζονται στον ρόλο που διαδραματίζει το συνδικαλιστικό κίνημα και η ΓΣΕΕ ως κυριότερος εκπρόσωπός του στον ιδιωτικό τομέα, εδώ και δεκαετίες.

Εάν αναζητούμε τα αίτια για τη σταδιακή παρακμή και τελικά τον μαρασμό της ελληνικής βιομηχανίας, θα ήταν σφάλμα να μην προσμετρήσουμε την επίδραση του συνδικαλιστικού κινήματος σε αυτήν.

Οι δεκαετίες που κύλησαν, από την έναρξη της μεταπολίτευσης έως την είσοδο της χώρας σε μνημόνιο, βρίθουν παραδειγμάτων μαξιμαλιστικών και ακραίων απαιτήσεων εκ μέρους σειράς κλάδων, οι οποίες έφεραν πάντα τη σφραγίδα και τη στήριξη της ΓΣΕΕ, οδηγώντας σταδιακά στην κατάρρευση κορυφαίων ελληνικών βιομηχανιών αλλά και στην επικυριαρχία του συνδικαλισμού στη λειτουργία μεγάλων εταιρειών υπό κρατικό έλεγχο.

Η ευθεία διασύνδεση, δε, κομματικών σκοπιμοτήτων και πελατειακού κράτους κατέστησαν τον συνδικαλισμό, τόσο στις μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις του παρελθόντος όσο και στον ιδιωτικό τομέα, ρυθμιστικό παράγοντα της πορείας τους.   

Όταν η αποβιομηχάνιση στον ιδιωτικό τομέα -προφανώς όχι μόνον εξαιτίας της επίδρασης του συνδικαλιστικού κινήματος- και η υπέρμετρη επιβάρυνση των φορολογουμένων από την ελλειμματική λειτουργία των πάλαι ποτέ ΔΕΚΟ ήταν πια γεγονός, ήταν σαφής και ο ρόλος που είχε διαδραματίσει το συνδικαλιστικό κίνημα προς αυτή την κατεύθυνση.

Ήταν όμως αργά.

Η ελληνική βιομηχανία και ευρύτερα η επιχειρηματική δράση στη χώρα μας ουδέποτε μπόρεσαν να ανακτήσουν τη δυναμική που είχαν χάσει κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990.

Όπως αντίστοιχα, μόνον επί μνημονιακών ετών μπόρεσε η Ελλάδα να προωθήσει ένα στοιχειώδες πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, μετά την εμπειρία των αρχών της δεκαετίας του 1990 και όσων εξελίχθηκαν με τις αστικές συγκοινωνίες στην Αθήνα, τον ΟTE κ.λπ.

Όλα αυτά δεν κύλησαν απαρατήρητα. Ούτε από την ελληνική κοινωνία ούτε από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Έτσι, όταν διαδραματίζονται βιαιότητες στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ στη Ρόδο και το γεγονός τούτο εγείρει ελάχιστες αντιδράσεις στην κοινή γνώμη, η απαξία καθίσταται φανερή.

Όσο καταδικαστέες οφείλουν να είναι αυτές οι πράξεις βίας, άλλο τόσο εμφανίζονται να μην «ακουμπούν» την ελληνική κοινωνία.

Αυτό, όμως, είναι το κόστος της εικόνας που έχει διαμορφώσει ο ελληνικός συνδικαλισμός, όπως αυτός εκπροσωπείται από την κορυφαία Συνομοσπονδία του στον ιδιωτικό τομέα, τη ΓΣΕΕ, στη συνείδηση των πολιτών.

Κορυφαία, δε, στοιχεία αυτής της εικόνας, οι πελατειακές σχέσεις, η αδιαφάνεια και οι κομματικές σκοπιμότητες ενώ συχνά δεν απουσιάζουν και οι προσωπικές τέτοιες, «μεταφραζόμενες» είτε στα ειδικά προνόμια και χρηματοδοτήσεις που κατά κανόνα συνοδεύουν συνδικαλιστικές θέσεις, είτε σε πολιτικές καριέρες.

Πρόκειται για στοιχεία τα οποία συνέβαλαν καταλυτικά στην απαξίωση του ελληνικού συνδικαλισμού και εντέλει στην αδυναμία του να επιτελέσει τον πραγματικό ρόλο, που αφορά στην προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Όπως εύστοχα σχολίασε χθες μία «ψυχή», «δεν είναι τυχαίο ότι οι εργαζόμενοι εγκαταλείπουν τα συνδικαλιστικά κινήματα και αυτούς οι οποίοι θα έπρεπε να ηγούνται μιας προσπάθειας βελτίωσης των εργασιακών σχέσεων. Οι εικόνες από τη Ρόδο δείχνουν μια παρακμή τριτοκοσμικής χώρας και τις συμπεριφορές αυτές δεν αποδέχεται η ελληνική κοινωνία».