Πότε τα λόγια θα γίνουν πράξη;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ένα «πρόβλημα» που έχουν οι παλαιότεροι εκ των οικονομικών συντακτών και δη οι ενασχολούμενοι με τον κλάδο της βιομηχανίας είναι ότι επί σειρά ετών ακούν τα σωστά «λόγια» αλλά σπάνια τα βλέπουν να γίνονται πράξη.

Έτσι, όταν ο ΣΕΒ δημοσιοποίησε χθες επιστολή του προέδρου του, Θ. Φέσσα, προς τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα, καθώς και δέσμη δέκα προτάσεων «για ισχυρή μεταποίηση και σταθερές δουλειές», η αίσθηση προμνησίας -ή στα ελληνικά «déjà vu»- ήταν σαφής.

Οι κατά τα λοιπά απολύτως «θεάρεστες» και εντέλει δόκιμες προτάσεις του κυριότερου εργοδοτικού φορέα της χώρας για την ανάδειξη της βιομηχανικής ανάπτυξης ως «υψηλής προτεραιότητας» από την Κομισιόν αλλά και για την υιοθέτηση σειράς μέτρων προς την ίδια κατεύθυνση στην Ελλάδα, δεν συνιστούσαν «γλαύκα». 

Τουλάχιστον όχι μετά από 8 χρόνια μνημονίων και αλλεπάλληλων «μεταρρυθμιστικών πακέτων», τα οποία ουδέποτε υλοποιήθηκαν πλήρως ή σε κάποιο σημαντικό βαθμό, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ώστε να βελτιώσουν κατά τρόπο ριζικό τις επιχειρηματικές συνθήκες στην Ελλάδα.

Ως αποτέλεσμα, όπως ο ίδιος ο ΣΕΒ μάς θύμισε χθες, το εμπορικό έλλειμμα δεν μειώνεται (-€17,3 δισ. το ισοζύγιο αγαθών χωρίς καύσιμα το 2018, έναντι -€16,1 δισ. το 2017), παρά τα ρεκόρ που καταγράφουν οι εξαγωγές τα τελευταία χρόνια και ο παραγωγικός ιστός της χώρας αδυνατεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις.

Οι λόγοι γι' αυτό το συνεχιζόμενο φαινόμενο εντοπίζονται στις ίδιες τις προτάσεις του ΣΕΒ και αφορούν στη φορολογία, στην ύπαρξη αντικινήτρων στο επιχειρείν και στις επενδύσεις, στις μεγάλες καθυστερήσεις στη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης, στα προβλήματα της αγοράς ενέργειας και στο αυξημένο κόστος που αυτή συνεπάγεται για τις επιχειρήσεις και δη τις βιομηχανικές, στην απουσία ευχερούς χρηματοδότησης, σε ζητήματα δεξιοτήτων προσωπικού και σε τόσα άλλα…

Το ζήτημα είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα αυτών των προβλημάτων συνοδεύει το ελληνικό επιχειρείν επί δεκαετίες αλλά -φευ- αδυνατεί να βρει λύση.

Αντίθετα, ανακυκλώνεται και αναπαράγει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα, με ελάχιστες διακυμάνσεις ανά έτη και εποχές. Είναι, δε, φτωχό, αυτό το αποτέλεσμα.

Είναι ένα αποτέλεσμα που μιλά για αποβιομηχάνιση, για φυγή βιομηχανικών μονάδων προς άλλες χώρες, για τη χαμένη ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία, για τον μαρασμό της κάποτε ακμάζουσας κλωστοϋφαντουργίας και τόσων άλλων κλάδων και για μία -εις το διηνεκές- απουσία βούλησης για την προώθηση ουσιαστικών αλλαγών στην ελληνική οικονομία.

Σύμφωνα με τον ΣΕΒ, «είναι σαφές ότι η "Ελλάδα που παράγει" δεν υστερεί επειδή οι επιχειρήσεις δεν έχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν αξία και θέσεις εργασίας, αλλά επειδή συνεχίζει να πλήττεται από αντικίνητρα».

Δεν θα διαφωνήσουμε. Το ζήτημα είναι πώς θα κάνουμε το «επόμενο βήμα» και πώς θα ξεφύγει η χώρα μας από αυτόν τον φαύλο κύκλο επενδυτικής καχεξίας, εάν επί τόσα χρόνια «ανακύκλωσης» μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών, τα αποτελέσματα παραμένουν τόσο φτωχά…

Γιατί, όμως, να περιμένουμε κάτι καλύτερο από μία χώρα στην οποία έχει κυριολεκτικά δαιμονοποιηθεί η δυνητική δυνατότητα εργασίας την Κυριακή στα εμπορικά καταστήματα, παρά τη στρατιά των ανέργων που ακόμη υπάρχει;

Γιατί να περιμένουμε κάτι καλύτερο, όταν το «πελατειακό κράτος» ακόμη ζει και βασιλεύει και η διαφθορά συνεχίζει να κυριαρχεί;

Για να γίνουν επιτέλους πράξη τα λόγια, πρέπει να το… θέλουμε κιόλας.