Θεσμικό έγκλημα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Καλή η θεωρία, αλλά υπάρχει και η πράξη και εκεί, ως γνωστόν, μετρούν μόνον τα αποτελέσματα.

Έτσι, λοιπόν, μπορεί οι φίλτατοι των θεσμών να έχουν δίκιο όταν ισχυρίζονται ότι μία νέα γενναία ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών, της τάξης των 100 ή και 120 δόσεων, θα οδηγούσε στην διατήρηση μίας «ασθενούς κουλτούρας πληρωμών» στην Ελλάδα, όμως, οφείλουν να δουν και την πραγματικότητα σήμερα στη χώρα μας.

Μία πραγματικότητα η οποία θέλει έναν στους δύο φορολογουμένους να έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη προς την Εφορία, ήτοι περίπου 4 εκατ. πολίτες, εκ των οποίων σχεδόν 2 εκατ. έχουν χρέη έως 500 ευρώ.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για ανθρώπους που βρίσκονται -στη συντριπτική τους πλειονότητα- υπό συνθήκες γνήσιας οικονομικής αδυναμίας και δεν μπορούν να ανταποκριθούν είτε σε μία οφειλή ακόμη και 500 ευρώ, είτε στις 12 δόσεις της πάγιας ρύθμισης βεβαιωμένων φορολογικών οφειλών.

Η εμμονική άρνηση χορήγησης μίας νέας ρύθμισης των φορολογικών οφειλών αυτών των ανθρώπων -και συγκεκριμένα όσων χρωστούν πάνω από 500 ευρώ- καταφέρνει μόνο να παρατείνει την αγωνία τους ως προς τον χρόνο υπαγωγής τους σε μέτρα αναγκαστικής είσπραξης εκ μέρους των φορολογικών αρχών και ισοδυναμεί με «έγκλημα» εκ μέρους των θεσμών.

Αν μη τι άλλο, η απουσία τακτοποίησης των οφειλών τους επενεργεί ψυχολογικά προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση εκείνης που επιδιώκουν να εξασφαλίσουν οι εταίροι και δανειστές μας, καθώς εμβαθύνει μία κουλτούρα μη πληρωμών έναντι του Δημοσίου.

Ακριβώς η ίδια λογική αφορά και στο νέο πλαίσιο προστασίας της Α' κατοικίας, στο οποίο επίσης αντιδρούν κατά τρόπο εμμονικό οι θεσμοί, αρνούμενοι να αποδεχθούν την υπαγωγή επιχειρηματικών δανείων σε αυτό, ακόμη κι αν αφορούν προσημείωση της Α' κατοικίας, ενώ ορθώνουν και σειρά άλλων ενστάσεων που αφορούν στην αξία της εμπλεκόμενης κατοικίας, τη χρονική διάρκεια αποπληρωμής, κ.ά.

Ενδεχομένως, σε αμφότερα αυτά  τα μέτρα -φορολογικά και τραπεζικά- να υφίσταται ένα μέτρο δίκιου εκ μέρους των δανειστών, όταν συγκρίνουν αντίστοιχα μέτρα που έχουν ληφθεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Οφείλουν, όμως, να το παραβλέψουν, συνυπολογίζοντας τη σφοδρή ύφεση άνω του 26% που βίωσε η χώρα μας στη διάρκεια της κρίσης, την εκτόξευση της ανεργίας σε επίπεδα άνω του 28% και τη σφοδρή εσωτερική υποτίμηση των μνημονιακών ετών.

Πουθενά αλλού ανά την υφήλιο δεν υπήρξαν αντίστοιχες επιπτώσεις από την κρίση. Πρόκειται για φαινόμενα τα οποία, απλά, δεν έχουν προηγούμενο σε καιρό ειρήνης και αυτό το γεγονός πρέπει να προσμετρηθεί.

Δεν υπάρχει απολύτως κανένα όφελος από τη διατήρηση της παρούσας κατάστασης, παρά μόνο ζημία, από όποια σκοπιά κι αν την προσεγγίσει κανείς.

Όσον αφορά, δε, το μέλλον και την κουλτούρα πληρωμών στην Ελλάδα, θα ήταν μάλλον αφελές να ζητηθεί από τις κυριότερες πολιτικές παρατάξεις της χώρας η σύναψη κάποιου είδους «μορατόριουμ» κατά μελλοντικών ρυθμίσεων.

Η μεταξύ τους συναίνεση, ούτως ή άλλως, είναι ανύπαρκτη και πολύ περισσότερο στο συγκεκριμένο ζήτημα, υπό το φως πρακτικών του παρελθόντος που ήθελαν τους φορολογουμένους/ψηφοφόρους να τελούν υπό ομηρία ενόψει εκλογών, με δέλεαρ μία γενναία ρύθμιση των οφειλών τους…

Έτσι, λοιπόν, ας τελειώνουμε τώρα με την υπόθεση αυτή, για να μην υπάρχουν και «εκκρεμότητες» αυτού του είδους. Έτσι κι αλλιώς υπάρχουν τόσες άλλες…