Ντέρμπι σε λάθος γήπεδο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ρητή τοποθέτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι οι εκλογές της 26ης Μαΐου, ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές, συνιστούν και οιονεί εθνικές -«δημοψήφισμα εθνικής κάλπης», το χαρακτήρισε- είναι ευλόγως ορθή.  Οποιαδήποτε κάλπη κι αν στηθεί στη διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου που διανύουμε, από τις συντεχνίες και τα συνδικάτα, έως την αυτοδιοίκηση και το ευρωκοινοβούλιο, θα συμπεριλαμβάνει χαρακτηριστικά αναμέτρησης μεταξύ των κυριότερων πολιτικών παρατάξεων της χώρας.

Παραδοσιακά, ούτως ή άλλως, έτσι γίνεται υπό αντίστοιχες περιστάσεις και βεβαίως ούτε τώρα πρόκειται να το αποφύγουμε.

Πρόκειται, όμως, περί ενός λάθους.

Το να κατεβαίνεις σε μία εκλογική αναμέτρηση που αφορά την Ευρώπη και να συζητάς για την ανάγκη πολιτικής αλλαγής στον τόπο σου ή ακόμη -όπως γίνεται εσχάτως- και για τις διαστάσεις της οικίας Μοράλες στη μακρινή Βολιβία- είναι λάθος, από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς.

Είναι λάθος διότι η συζήτηση αυτή αγνοεί τις στοιχειώδεις ανάγκες πληροφόρησης των πολιτών «για τα προβλήματα που υπάρχουν, για τις λύσεις που υποστηρίζουν οι παρατάξεις και για τα πρόσωπα που συμμετέχουν. Ενημερώνεσαι, συζητάς, ψηφίζεις», όπως μας είπε χθες και ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης.

Αν και ο ίδιος έχει υποπέσει σε ακριβώς το ίδιο ολίσθημα, στερώντας τη χώρα από τον διάλογο περί του ευρώ πριν η Ελλάδα ενταχθεί στην Ευρωζώνη, έχει απόλυτο δίκιο όταν επισημαίνει πως «στην Ελλάδα δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι σήμερα ούτε συζήτηση, ούτε πληροφόρηση για τα ευρωπαϊκά θέματα». Όπως προσθέτει… «ίσως να ήταν αυτός ο κύριος στόχος της κυβέρνησης».

Ανεξαρτήτως της όποιας στόχευσης είχε η κυβέρνηση αλλά και του γεγονότος ότι ο τομέας της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν θεωρείται ως το «ισχυρό χαρτί» του ΣΥΡΙΖΑ, είναι απολύτως αληθές ότι η χώρα κατέρχεται σε ακόμη μία εκλογική αναμέτρηση για την Ευρώπη, δίχως να συζητά περί αυτής.

Ωσάν να μη βρισκόμασταν μπροστά στο Brexit, την πρώτη, δηλαδή, κίνηση αποδόμησης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ωσάν να μη βρίσκεται σε άνοδο σχεδόν σε όλη την επικράτεια της Γηραιάς Ηπείρου ο ευρωσκεπτικισμός και ωσάν να είχαν λυθεί τα μείζονα προβλήματα της Ευρωζώνης και της ίδιας της ΕΕ.

Έχει όντως «δικαιωθεί ιστορικά» το ευρωπαϊκό εγχείρημα, όπως υποστήριξε πρόσφατα ο φίλτατος επικεφαλής εκπρόσωπος Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς, δεδομένης της ειρήνης και ευημερίας που υφίστανται από το τέλος του Β' ΠΠ έως σήμερα ή έχει φθάσει όλη αυτή η υπόθεση στα όριά της και πλέον αποσυντίθεται; Ουδείς μιλά γι' αυτό.

Όπως αντίστοιχα, ουδείς μιλά για τη συνεχιζόμενη αδυναμία της ΕΕ των 27 να υιοθετήσει ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική παρά τη ριζική διαφοροποίηση του ρόλου των ΗΠΑ επί προεδρίας Τραμπ, αναφορικά με ζητήματα ευρωπαϊκής ασφάλειας ή -βεβαίως- και των απειλών που αντιμετωπίζουν χώρες στα «σύνορα της Ευρώπης», όπως η δική μας.

Έτσι, λοιπόν, όταν έρθει η ώρα να βρεθούμε αντιμέτωποι με τα επίχειρα των πολιτικών μας επιλογών, ας μην υποστηρίζουμε ότι η Ευρώπη δεν έκανε όσα της αναλογούσαν.

Όταν έπρεπε και όταν είχαμε και τον χρόνο και την ανάγκη να κάνουμε αυτή τη συζήτηση και να στείλουμε στην Ευρωβουλή πρόσωπα και παρατάξεις που θα πρέσβευαν τις προσήκουσες απόψεις, εμείς κουβεντιάζαμε για το -κατά τα λοιπά απολύτως δόκιμο- «φύγετε» και για τον Μοράλες...