Φωνή βοώντος…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ελάχιστη ή καμία τύχη αναμένεται να έχει η πρόταση που διετύπωσε χθες ο κεντρικός τραπεζίτης της Αυστρίας Έβαλντ Νοβότνι, για την έκδοση «κάποιου είδους ευρωομολόγου».

Στο προεκλογικό κλίμα που επικρατεί ενόψει των επικείμενων ευρωεκλογών και με την άνοδο που καταγράφουν τα ευρωσκεπτιστικά, λαϊκιστικά και ακραία πολιτικά κόμματα ανά τη Γηραιά Ήπειρο, είναι βέβαιον ότι η πρόταση Νοβότνι θα απορριφθεί, μετ’ επαίνων ή μη.

Αυτός, όμως, είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει η Ευρωζώνη, ώστε να εξασφαλίσει τη μακροπρόθεσμη επιβίωσή της.

Σύμφωνα με τον Αυστριακό κεντρικό τραπεζίτη, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να εκδώσει κοινά ευρωομόλογα, για να ενισχύσει το σχέδιο της ενιαίας αγοράς κεφαλαίων και να καταστήσει το ευρώ ισχυρότερο.

Όπως επεσήμανε, κατά τη διάρκεια συνεδρίου στις Βρυξέλλες, η Ευρώπη χρειάζεται «κάποιου είδους  ευρωομόλογα» και πρότεινε ως πρώτο βήμα την έκδοση βραχυπρόθεσμων ευρωγραμματίων, τα οποία θα φέρουν την κοινή εγγύηση των κρατών-μελών.

Ο ίδιος υποστήριξε, τέλος, ότι τα ευρωομόλογα θα είναι πιο ελκυστικά για ξένους επενδυτές όπως η Κίνα, από ό,τι τα κρατικά ομόλογα που εκδίδουν οι εθνικές κυβερνήσεις.

Η φωνή του κ. Νοβότνι όμως... ηχεί στην έρημο. Και τούτο, διότι προσκρούει στις ισχυρές αντιστάσεις που εγείρει εδώ και χρόνια η κυριότερη -οικονομικά- ευρωπαϊκή χώρα, η Γερμανία -και άλλες περί αυτήν-, υπό τον φόβο της ότι η έκδοση ευρωομολόγων και η συνεπακόλουθη αμοιβαιοποίηση του χρέους των ευρωπαϊκών κρατών θα καταλήξει τελικώς στους ώμους των Γερμανών φορολογουμένων.

Πρόκειται περί ενός φαύλου κύκλου από τον οποίο αδυνατεί να δραπετεύσει η ευρωζώνη -διότι περί αυτής τελικά ο λόγος-, εξαιτίας των αδυναμιών που έχει από τη στιγμή της γέννησής της.

Δίχως ισχυρή και ενιαία δημοσιονομική εποπτεία, οι Γερμανοί φορολογούμενοι έχουν κάθε δίκιο να φοβούνται τη συμπεριφορά άλλων κρατών-μελών, που συγκαταλέγονται ακόμη και στα οικονομικά ισχυρότερα της ευρωζώνης και δεν διστάζουν να παρακάμψουν τους ισχύοντες κανόνες περί ελλείμματος και χρέους έναντι του ΑΕΠ, χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις τόσο της Ιταλίας, η οποία ακόμη βρίσκεται «σε συζητήσεις» με την Κομισιόν σε σχέση με τον προϋπολογισμό της, όσο και εκείνες της Γαλλίας, της Σλοβενίας, της Κροατίας κ.α., οι οποίες είχαν τεθεί κατά το παρελθόν σε καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης» από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, για να μην αναφερθούμε καν στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης που βρέθηκαν σε καθεστώς «προγράμματος», όπως η Ελλάδα.

Γιατί, άραγε, να μην ανησυχεί ο Γερμανός φορολογούμενος ότι θα «φορτωθεί» το σύνολο ή ένα μέρος του δυσθεώρητου ιταλικού δημόσιου χρέους (2,1 τρισ. ευρώ ή 131,1% του ΑΕΠ της), για παράδειγμα, όταν αδυνατεί να  ελέγξει τη δημοσιονομική συμπεριφορά αυτού του κράτους;

Υπό το πρίσμα αυτό, η πολιτική αδυναμία εξασφάλισης συμφωνίας για την υιοθέτηση ενιαίας δημοσιονομικής εποπτείας στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης αναπαράγει τα προβλήματα που αυτή αντιμετωπίζει στο πεδίο του χρέους.

Εάν συνδυάσουμε, δε, αυτή την αδυναμία της με εκείνη που αφορά στην απουσία ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, τότε ίσως αντιληφθούμε ότι η ΕΕ και η νομισματική παραφυάδα της, η ευρωζώνη, δεν αποτελούν κάτι περισσότερο από ένα χαλαρό οικονομικό μόρφωμα ή μία υπερεκτιμημένη τελωνειακή ένωση.

Το «κάτι περισσότερο», όμως, απαιτεί αποφάσεις τις οποίες -επί του παρόντος τουλάχιστον- η Ευρώπη εμφανίζεται αδύναμη να λάβει.

Μετά τις ευρωεκλογές, δε, πιθανότατα θα είναι ακόμη πιο δύσκολο…