Ο Μητσοτάκης και το παιχνίδι της εμπιστοσύνης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η Ελλάδα βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας και αναγκάστηκε να προστρέξει στους εταίρους της και λοιπούς θεσμικούς δανειστές το 2010, επειδή απώλεσε την αξιοπιστία της και τέθηκε έτσι εκτός διεθνών αγορών.

Εννέα χρόνια και τρία μνημόνια μετά, αυτός ο αποκλεισμός δεν έχει αρθεί ή, τουλάχιστον, όχι πλήρως.

Το επιτόκιο του πενταετούς ομολόγου που εξέδωσε πρόσφατα η χώρα μας διαμορφώθηκε στο 3,6% και του δεκαετούς διαπραγματεύεται στα επίπεδα του 3,77%, αντικατοπτρίζοντας επίπεδα προ δεκαετίας, εξακολουθεί όμως να είναι πολλαπλάσιο του αντίστοιχου της οικονομικά ομοειδούς Πορτογαλίας (1,51% στο 10ετές) ή ακόμη και της αδελφής Κύπρου (1,93% στο 10ετές).

Βασική διαφορά με αυτά τα κράτη στέκει το επίπεδο του χρέους της χώρας μας και η σχέση του ως προς το ετήσιο ΑΕΠ της.

Η επιτοκιακή διαφορά, ωστόσο, αφορά ευθέως και το επίπεδο εμπιστοσύνης που απολαμβάνει διεθνώς η Ελλάδα, το οποίο αποτυπώνεται και στην απουσία επενδυτικής διαβάθμισης για τα ομόλογα που εκδίδει, εκ μέρους των κυριότερων οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας.

Έτσι, λοιπόν, όταν η παρούσα κυβέρνηση ή ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κύριος διεκδικητής της εξουσίας κατά τις επικείμενες εθνικές εκλογές, Κυριάκος Μητσοτάκης, προτείνουν απόκλιση από τα «συμπεφωνημένα» με τους εταίρους και δανειστές μας, είναι σαφές ότι εισέρχονται σε ένα ολισθηρό μονοπάτι, με βασικό διακύβευμα -εκ νέου- την αξιοπιστία της χώρας.

Μολονότι οι Βρυξέλλες εμφανίστηκαν να υποδέχονται την εξέλιξη με συναίνεση ή τουλάχιστον ανοχή, τόσο η ανάκληση του προνομοθετημένου μέτρου μείωσης των συντάξεων, όσο και η αύξηση του κατώτατου μισθού, υπήρξαν σημεία πολιτικού υπερθεματισμού εκ μέρους των πρωταγωνιστών της ελληνικής πολιτικής σκηνής, στην παρούσα άτυπη προεκλογική περίοδο που διανύουμε.

Η υπόσχεση, δε, του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως αυτή διατυπώθηκε εκ νέου χθες, κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στο διεθνές οικονομικό δίκτυο CNBC, περί αιτήματος επαναδιαπραγμάτευσης των συμπεφωνημένων στόχων πρωτογενών πλεονασμάτων για τη διετία 2021-2022, ακολουθεί το ίδιο ολισθηρό μονοπάτι.

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι ο πήχης των πρωτογενών πλεονασμάτων, στο 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022 και στο 2,2% έως το 2060, είναι ιδιαίτερα υψηλός, ιδίως για μία χώρα η οποία γνώρισε κολοσσιαία μείωση του ΑΕΠ της κατά τη διάρκεια της κρίσης και πλέον προσπαθεί να ανακάμψει.

Καλώς ή κακώς, όμως, η εκπλήρωση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας έναντι των εταίρων και δανειστών της συναρτάται -επίσης ευθέως- με τη διαδικασία ανάκτησης του επιπέδου εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας που αυτή χαίρει διεθνώς.

Το αντιστάθμισμα που προτείνει ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης, δηλαδή αυτό της ανάληψης της ιδιοκτησίας των μεταρρυθμίσεων και της προώθησης δομικών αλλαγών στην οικονομία, οι οποίες θα της προσδώσουν ανταγωνιστικότητα στη διεθνή αγορά, όφειλε να είναι το κύριο ζητούμενο, ούτως ή άλλως.

Επί σειρά ετών η χώρα μας στάθηκε αδύναμη να προωθήσει όχι μόνο μία δική της μεταρρυθμιστική ατζέντα αλλά και να εκπληρώσει εγκαίρως -στα διάφορα μνημονιακά στάδια που διήλθε- τις μεταρρυθμιστικές δεσμεύσεις της έναντι των Ευρωπαίων εταίρων και λοιπών δανειστών της.

Κατόρθωσε, δε, να συμβαδίσει με τις μεταρρυθμιστικές της υποχρεώσεις, μόνον κατά την καταληκτική τριετία του μνημονίου, το οποίο εξέπνευσε πέρυσι τον Αύγουστο, προς αγαλλίαση τόσο της Αθήνας όσο και των Βρυξελλών.

Έτσι, λοιπόν, όταν ο κυριότερος διεκδικητής της εξουσίας δηλώνει ότι -εφόσον την αναλάβει- θα διατυπώσει αίτημα επαναδιαπραγμάτευσης αυτών των δεσμεύσεων αφού ολοκληρώσει τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησής του, έστω σε κλίμα καλής πίστης και συνεργασίας, όπως λέγει, οφείλουμε να γνωρίζουμε το διακύβευμα.

Το όνομα του παιχνιδιού, ούτως ή άλλως, είναι εμπιστοσύνη. 

Κατά τα λοιπά, καλώς να έρθουν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, που τόσο ανάγκη έχει όντως ο τόπος…