Η κεντροαριστερά, τα ανοίγματα και τα... «φθαρμένα υλικά»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν και οι παραδοσιακοί διαχωρισμοί μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς ανήκουν μάλλον στο παρελθόν, καθώς από πολλού χρόνου δεν επαρκούν για σοβαρές ερμηνείες των πραγμάτων, η Συμφωνία των Πρεσπών και -ως απότοκό της- ο πρόσφατος ανασχηματισμός, τους επαναφέρουν, με έναν τρόπο ιδιαιτέρως ιδιότυπο.

Έναν τρόπο που ξεπερνά το -μάλλον απεχθές- «αυτοί και εμείς» ή ακόμη και το «παλαιοί και νέοι», τον οποίο περιέγραψε ιδιαίτερα εύστοχα ο βουλευτής Β' Αθηνών, πρώην υπουργός και νυν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Ξυδάκης, σχολιάζοντας περί τα τέλη Ιανουαρίου το προαναγγελθέν «άνοιγμα» του ΣΥΡΙΖΑ προς μία «προοδευτική πλειοψηφία» της κεντροαριστεράς.

Είχε πει, λοιπόν, με συνέντευξή του στη συνάδελφο Μαρίνα Μάνη, που δημοσιεύτηκε στις 28 Ιανουαρίου: «Ασφαλώς δεν υπάρχει παρθενογένεση• χρειάζονται η πείρα, η ικανότητα, τα δίκτυα. Αλλά δεν βλέπω πώς μπορεί να εκφραστεί λυσιτελώς η κοινωνία της κρίσης και μετά την κρίση, με παλαιά κουρασμένα πρόσωπα και παλαιές νοοτροπίες• είναι πολύ μικρή η προστιθέμενη πολιτική αξία τους. Όχι ανύπαρκτη αλλά πολύ μικρή. Είναι σαν να χτίζεις ένα καινούργιο κτίριο με υλικά από κατεδάφιση».

Η πρώτη απάντηση στις επισημάνσεις αυτές ήρθε από τα χείλη του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής Νίκου Παππά, μόλις τρεις ημέρες μετά και πάλι απαντώντας σε ερωτήματα της κας Μάνη: «Δεν συμφωνώ με όσα μπορεί να λέγονται για "υλικά από κατεδάφιση". Δεν είναι, άλλωστε, αυτή η συλλογική μας θέση. Σήμερα είναι η κατάλληλη ώρα για τις δυνάμεις που εντάσσονται στο ευρύτερο προοδευτικό αριστερό φάσμα να ανοίξουν ένα πεδίο διαλόγου, χωρίς να είναι απαραίτητο να συμφωνούν στο τι έγινε τα προηγούμενα χρόνια αλλά στο τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα».

Κυριότερα, όμως, μία πληρέστερη απάντηση ως προς όλη αυτή τη συζήτηση και την πιθανή σύνθεση της «προοδευτικής πλειοψηφίας» έδωσε ο πρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης και η υπουργοποίηση των -πασοκογενών- κ.κ. Θ. Μωραΐτη και Α. Τόλκα.

Όχι τόσο εξαιτίας της προϊστορίας αμφοτέρων στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ και των διάδοχων σχημάτων του, όσο κυριότερα για την ένταση της πολεμικής που είχαν αναπτύξει -έως και πρόσφατα- κατά της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

«Το να προσχωρήσει ο Μωραΐτης στον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να προσχωρώ εγώ στη Νέα Δημοκρατία», δήλωσε ο πρώην υπουργός και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτης Κουρουμπλής -πασοκογενής και ο ίδιος- ενώ νωρίτερα ο κ. Παύλος Κλαυδιανός, με άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εποχή και στο site Commonality, το διαδικτυακό βήμα της τάσης των 53+ του ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτήριζε ως «λάθος» αυτές τις υπουργοποιήσεις, τονίζοντας ότι θα έπρεπε να είχε προηγηθεί συζήτηση στη συνεδρίαση της Π.Γ., την παραμονή του ανασχηματισμού.

Πιθανώς, στο πλαίσιο αυτού του «εσωκομματικού διαλόγου» αλλά και απαντώντας στις ευρύτερες αντιδράσεις έναντι των παραπάνω υπουργοποιήσεων, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος επέμεινε ότι «η κίνηση αυτή έρχεται να αποτελέσει ένα από τα βήματα της στρατηγικής για τη συγκρότηση του ευρύτερου προοδευτικού πόλου».

Ίσως αυτό που έχει όντως αξία να «κρατήσουμε» από την τροπή της υπόθεσης του «ανοίγματος» είναι η κατεύθυνση που αυτό λαμβάνει, δεδομένης της κάθετης άρνησης του ΚΙΝΑΛ/Δημ. Συμπ. να συναινέσει σε οποιασδήποτε μορφής σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μία κατεύθυνση η οποία -επί του παρόντος τουλάχιστον- εμφανίζεται να περιστρέφεται πέριξ προσώπων του περιβάλλοντος του πρώην πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, δίχως τις «ευλογίες» του οποίου εκτιμάται ότι δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί και αποτελεί «απάντηση» στην παραπάνω στάση του ΚΙΝΑΛ/Δημ.Συμπ.

Οπότε, ευλόγως, επιστρέφουμε και πάλι στις αρχικές επισημάνσεις του φίλτατου κ. Ξυδάκη περί νέων κτιρίων και φθαρμένων υλικών, έως ότου μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε την όποια συνέχεια αυτού του «ανοίγματος»…