Τα συνήθη θύματα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η αγορά θα κληθεί να αποτιμήσει τις αποφάσεις για την αναμόρφωση του νόμου Κατσέλη. Αυτό που είναι σαφές, ωστόσο, είναι πως ορισμένοι θα ωφεληθούν και άλλοι -τα συνήθη θύματα- όχι.

Ο διαχωρισμός δεν αφορά -προφανώς- την «ήρα από το σιτάρι». Δεν αφορά, δηλαδή, τη σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ, αφενός, όσων βρέθηκαν σε γνήσια οικονομική αδυναμία και κινδυνεύουν να χάσουν την πρώτη κατοικία τους και αφετέρου, όσων χαρακτηρίζονται ως «στρατηγικοί κακοπληρωτές», οι οποίοι -αν και διαθέτουν την οικονομική ευχέρεια- επιλέγουν να μην ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους, προσδοκώντας γενναία ρύθμιση ή και «κούρεμα».

Κυριότερα, ο διαχωρισμός αφορά στην πολύ απλή γραμμή μεταξύ όσων τηρούν και όσων δεν τηρούν τις υποχρεώσεις τους. Ρυθμισμένες ή μη.

Διότι εδώ που έχουμε οδηγηθεί, ο συνήθης χαμένος της… παρέας εμφανίζεται να είναι εκείνος ο οποίος παρά τις όποιες αντιξοότητες, τη μείωση εισοδημάτων και την υπερφορολόγηση κατά τη διάρκεια της κρίσης, συνέχισε να ανταποκρίνεται στις δανειακές υποχρεώσεις που ανέλαβε.

Αυτός ο άνθρωπος, ο κατά τεκμήριο συνεπής και νοικοκύρης, εξ ορισμού πλέον «πράσινος» αντί για «κόκκινος», δεν δικαιούται κάποιας -έστω συμβολικής- επιβράβευσης των κόπων του και της συνέπειάς του;

Εντέλει, δεν δικαιούται ενός κινήτρου, κάποιας μορφής, όταν τόσοι άλλοι θα τυγχάνουν της ευμένειας του νομοθετικού πλαισίου;

Προφανώς ο κανόνας οφείλει να είναι η τήρηση και η συνέπεια έναντι των κάθε λογής υποχρεώσεων, όμως, πλέον, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, θα όφειλε και η συνέπεια να επιβραβεύεται. Αν όχι άμεσα, τουλάχιστον όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν.

Η «δαμόκλειος σπάθη» των πλειστηριασμών, η οποία θα επικρέμαται υπεράνω όσων δεν τηρούν τις υποχρεώσεις τους, αν και θα μπορούσαν, θα όφειλε να συνοδεύεται και από την παροχή κινήτρων προς όσους εμφανίζονται αδιάλειπτα ως συνεπείς.

Δεν χρειάζεται, δε, να εφεύρουμε τον τροχό ως προς αυτό, καθώς ο Κώδικας Δεοντολογίας των τραπεζών, που έχει καταρτίσει η Τράπεζα της Ελλάδος, είναι πλήρης μέτρων και διαδικασιών προς αυτή την κατεύθυνση.

Εάν η Πολιτεία επιθυμεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική έναντι των αδυνάμων, με μέτρα επιδότησης ενοικίου ή ευνοϊκής ρύθμισης δανειακών οφειλών, έχει κάθε δυνατότητα -εντός των συμπεφωνημένων δημοσιονομικών δυνατοτήτων της- να το πράξει.

Αντίστοιχα, όμως, το τραπεζικό σύστημα που γονατίζει σήμερα από το βάρος των «κόκκινων» δανείων, θα όφειλε να μπορεί να προχωρήσει σε πληρέστερη εφαρμογή όσων ήδη προβλέπει ο Κώδικας Δεοντολογίας που διέπει τη λειτουργία του, υιοθετώντας πολιτική «κινήτρων» προς όσους αποδεδειγμένα ήσαν οι συνεπείς της υπόθεσης.

Δεν είναι σαφές ότι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αυτής της χώρας υπερέβαλαν εαυτόν στη διάρκεια της κρίσης, ώστε να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και σήμερα βλέπουν όσους δεν το έπραξαν να ανταμείβονται για αυτή τους την τακτική;

Όταν παρέχονται ρυθμίσεις μόνο στους «κόκκινους» και όχι στους «πράσινους», δεν είναι ξεκάθαρο ότι το τραπεζικό σύστημα δημιουργεί -εκ των πραγμάτων- δύο κατηγορίες δανειοληπτών;

Στη διάρκεια της κρίσης καλλιεργήθηκαν διάφορες νοοτροπίες, συμπεριλαμβανομένης της αθέτησης πληρωμών και της προσδοκίας ευνοϊκών ρυθμίσεων, οι οποίες επιβάρυναν υπέρμετρα το πρόβλημα των «κόκκινων» δανείων και ορθώς αυτές οφείλουν να εξαλειφθούν, με μέτρα όπως ο εκπλειστηριασμός ακινήτων.

Δίπλα στο «μαστίγιο», όμως, οφείλει να βρίσκεται και το «καρότο».

Τουλάχιστον, όταν και όποτε γίνει αυτό δυνατό…