Η Ελλάδα που βλέπει τις δεκαετίες να περνούν

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπήρξε κάποιο όφελος από τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για την αναθεώρηση του Συντάγματος, αυτό αφορούσε στην επιβεβαίωση της αδυναμίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας να βρει κοινό τόπο έναντι ακόμη και των πλέον θεμελιωδών, όπως ο καταστατικός χάρτης της χώρας και η ανάγκη αναθεώρησής του.

Από το Σύνταγμα του 1975, οπότε η χώρα μας κάλυψε κενά που την κατέτρεχαν επίσης επί δεκαετίες και πάντως από το τέλος του εμφυλίου και την εποχή της «καχεκτικής Δημοκρατίας», ο καταστατικός χάρτης της χώρας άλλαξε τρεις φορές. Το 1986, το 2001 και το 2008, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό και πάντως όχι στον προσήκοντα.

Μεγάλες θεσμικές εκκρεμότητες δεν μπόρεσαν να αντιμετωπιστούν, καθώς δεν εξασφαλίστηκε η απαραίτητη συναίνεση.

Χαρακτηριστικές αυτών, το ιδιότυπο καθεστώς προστασίας που απολαμβάνουν τα πολιτικά πρόσωπα έναντι του νόμου και το οποίο έχει συμβάλει στην απαξίωσή τους έναντι του εκλογικού σώματος, ο ορισμός του δάσους ο οποίος έχει οδηγήσει σε κάθε είδους χωροταξικά εκτρώματα, το καθεστώς  που διέπει την ανώτατη εκπαίδευση, από την οποία αποκλείονται τα μη κρατικά ιδρύματα και βεβαίως σειρά άλλων που αφορούν στην ανεξαρτησία του θεσμού της Δικαιοσύνης, ή ακόμη και την αποσύνδεση της διαδικασίας ανάδειξης Προέδρου της Δημοκρατίας από την κυβερνητική σταθερότητα, κ.ά.

Ως αποτέλεσμα, η χώρα μας συνέχισε να πορεύεται με… κενά, που τόσο της στοίχισαν κατά το παρελθόν. Κατά πάσα βεβαιότητα, χθες, χάθηκε ακόμη μία ευκαιρία για την κάλυψη αυτών των κενών. Είναι βέβαιο, δε, ότι θα απαιτηθεί περίπου άλλη μία δεκαετία (πενταετία  από την προηγούμενη αναθεώρηση) έως την επόμενη ευκαιρία συνταγματικών αλλαγών.

Μολονότι η τρέχουσα διαδικασία βρίσκεται μόλις στην αρχή της, το πολιτικό κλίμα που έχει ήδη διαμορφωθεί δεν παρέχει έδαφος ιδιαίτερης αισιοδοξίας για την ύπαρξη συναίνεσης, πλην ενδεχομένως, ελαχίστων διατάξεων, όπως αυτή της προστασίας πολιτικών προσώπων, αν και τούτο θα κριθεί τελικώς από τις σχετικές ψηφοφορίες.

Ακόμη και το «ναι σε όλα» που προσέφερε χθες ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κ. Μητσοτάκης προς τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα, υπό τον όρο της αμοιβαίας αποδοχής των εκατέρωθεν προτάσεων των δύο πλευρών, ώστε την απόφαση να λάβει η επόμενη -αναθεωρητική Βουλή- απαξιώθηκε ως καινοφανής και πρωτόγνωρη κίνηση, όπως τη χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός και ως «ζαριά», σύμφωνα με ιαχές της συμπολίτευσης.

Επιχειρήθηκε, δε, μία όντως καινοφανής τακτική, η οποία αφορούσε στην προσπάθεια δέσμευσης της επομένης Βουλής -και άρα της λαϊκής ετυμηγορίας που θα την έχει αναδείξει- όχι μόνον ως προς την ταυτότητα των αναθεωρούμενων άρθρων αλλά και ως προς την κατεύθυνση που θα λάβει η αναθεώρησή τους.

Ως εκ τούτου, οι δύο κυριότερες πολιτικές παρατάξεις του τόπου, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, συγκρότησαν -επί ενιαίου ψηφοδελτίου- διαφορετικές προτάσεις για τις ψηφοφορίες που θα πραγματοποιηθούν σήμερα, με αντικείμενο τις αναθεωρητέες διατάξεις του Συντάγματος.

Με λίγα λόγια, εάν διαπιστώθηκε κάτι, αυτό αφορούσε όχι στην ύπαρξη συναίνεσης αλλά στην απουσία της.

Αυτή η διαπίστωση, όμως, μεταφράζεται σε νέο χαμένο χρόνο. Σηματοδοτεί ακόμη μία χαμένη ευκαιρία ούτως ώστε η χώρα μας να καλύψει το έδαφος που έχασε τα τελευταία 44 χρόνια έναντι του λοιπού προηγμένου κόσμου και βεβαίως έναντι των ομοτράπεζών της στην ΕΕ.

Κυριότερα, δε, κρατά τη χώρα μας πίσω σε ό,τι αφορά σε αυτά που την ταλανίζουν και που συνέβαλαν στην πολυδιάστατη χρεοκοπία της, τα τελευταία χρόνια.

Τη θεσμική, την οικονομική και βεβαίως την κοινωνική.

Όμως, αυτοί είμαστε.