Ο πολλαπλός κίνδυνος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ανεξαρτήτως εάν θα έχουμε βουλευτικές εκλογές στις 26 Μαΐου, όπως προβλέπει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, ή εάν αυτές θα διεξαχθούν σε άλλη ημερομηνία μέχρι την εκπνοή της θητείας της παρούσας κυβέρνησης, η χώρα διανύει ήδη -το βλέπουμε όλοι- μία άτυπη προεκλογική περίοδο.

Εάν το αποτέλεσμα, δε, της επόμενης βουλευτικής κάλπης δεν οδηγήσει στη συγκρότηση κυβέρνησης, αυτοδύναμης ή εκ συνεργασίας, τότε -ως γνωστόν- ανοίγει διάπλατα το ενδεχόμενο πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων, υπό το φως της υιοθέτησης της απλής αναλογικής και της ανάγκης διευρυμένων συνεργασιών που αυτή θέτει, περιπλέκοντας, κατ’ αναλογία, τα πράγματα.

Όποια κι αν είναι η έκβαση όλου «αυτού», μάλιστα, σε ένα δωδεκάμηνο από τώρα η Βουλή -ή ενδεχομένως η χώρα, όπως προτείνουν κάποιες «ψυχές»- θα πρέπει να αναδείξει τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διαδικασία η οποία, όπως στέκουν σήμερα τα πράγματα, επίσης εγκυμονεί το ενδεχόμενο μίας νέας κάλπης.

Υπό αυτό το πρίσμα και υπό σειρά αιρέσεων, η Ελλάδα ενδέχεται να βρίσκεται σε μία περίπου «αέναη» ή εντέλει ιδιαίτερα μακρά προεκλογική περίοδο.

Το τι ακριβώς θα απογίνει η οικονομία της χώρας και οι όποιες αναπτυξιακές προοπτικές αυτή διαθέτει, στο μεταξύ διάστημα, μπορεί κανείς να το εικάσει. Μετά από μία υπερδεκαετή κρίση, οκτώ χρόνια μνημονίων και παντός είδους θυσίες εκ μέρους των πολιτών και ενώ -για δεύτερη φορά κατά τη διάρκεια της κρίσης- η οικονομία εμφανίζεται να ανακάμπτει, οι πολιτικές εξελίξεις μπορούν να αντιστρέψουν εκ νέου την πορεία της, ακυρώνοντας κόπους ετών.

Η απουσία κυβερνητικής σταθερότητας και η αβεβαιότητα ως προς την ακολουθούμενη πολιτική δεν έλκουν επενδύσεις. Τις διώχνουν. Ακόμη χειρότερα, μπορούν να οδηγήσουν ακόμη και σε παράλυση τη διαδικασία λήψης αποφάσεων από την κρατική μηχανή, με προφανείς επιπτώσεις αφενός στην έγκριση επενδυτικών και λοιπών αναπτυξιακών σχεδίων και αφετέρου στην εκπλήρωση των όποιων μνημονιακών δεσμεύσεων εκκρεμούν.

Ο πολλαπλός κίνδυνος, υπό αυτό το πρίσμα, είναι απολύτως ορατός και δεν αφορά τόσο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, όσο, κυριότερα στην οικονομική της ζωή.

Μπορούμε να τα αποφύγουμε όλα αυτά; ενδεχομένως θα αναρωτηθείτε. Ίσως -και μόνο αν υπάρξει ο προσήκων βαθμός υπευθυνότητας εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού αλλά και του εκλογικού σώματος της χώρας.

Οι παράμετροι είναι πολλές και συμπεριλαμβάνουν, κατ’ αρχάς, μία κυβέρνηση -αυτοδύναμη ή μη- η οποία θα διαθέτει διευρυμένη πολιτική νομιμοποίηση, που θα εγγυάται τις απαραίτητες συνταγματικές πλειοψηφίες για την εκ νέου αλλαγή του εκλογικού νόμου με κάποιο είδος ενισχυμένης αναλογικής.

Ακολούθως, την εξασφάλιση συναίνεσης από τη σημερινή αλλά και την επόμενη Βουλή κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος -η φιλτάτη κα Μ. Μάνη τα έχει περιγράψει εκτενώς σε σχετικό της πόνημα-, ούτως ώστε να αποσυνδεθεί η διαδικασία ανάδειξης του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας από την κυβερνητική σταθερότητα και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.

Κατά πόσον όλες αυτές οι συνθήκες μπορούν να ικανοποιηθούν, είναι βεβαίως μία εντελώς διαφορετική υπόθεση. Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι επιπτώσεις της άτυπης προεκλογικής περιόδου που διανύουμε είναι ήδη ορατές και ότι εάν επιλέξουμε να παρατείνουμε… εις το διηνεκές αυτή την περίοδο, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να βρεθούμε αντιμέτωποι με τα επίχειρα των επιλογών μας.