Ο λογαριασμός της πόλωσης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η πόλωση συνιστά πάντα μία ασφαλή συνταγή. Ομαδοποιεί τους πολίτες, αυξάνει τη συσπείρωση των κομμάτων και τελικά τους παρέχει καλύτερα ποσοστά στην κάλπη.

Αυτή τη φορά, όμως, οδήγησε σε ήττα. Όχι μόνον τον πολιτικό κόσμο αλλά κυριότερα την ίδια την κοινωνία.

Μία κοινωνία η οποία -καλώς ή κακώς- γαλουχήθηκε σε ό,τι αφορά στο ζήτημα των Σκοπίων με γνώμονα το ονοματολογικό και είδε τις κυριότερες παρατάξεις του τόπου να ερίζουν για το σύνολο της Συμφωνίας των Πρεσπών, πλην του ονόματος.

Μία κοινωνία η οποία βίωσε κατά τη διάρκεια του τελευταίου δωδεκαμήνου τη διαδικασία προώθησης, σύναψης και κύρωσης αυτής της Συμφωνίας, εν τη απουσία της και δίχως κάποια ουσιαστική προσπάθεια διαμόρφωσης μίας λεγόμενης «εθνικής γραμμής» επί του ζητήματος, με ευθύνη, κυρίως, της κυβέρνησης.  

Ως αποτέλεσμα όλων αυτών και του γεγονότος ότι ουδέποτε υπήρξε ευρεία αποδοχή αυτής της Συμφωνίας μεταξύ των μελών της ελληνικής κοινωνίας -αντίθετα υπήρξε αποδοκιμασία της σε ποσοστό που κυμαίνεται από 62% έως και 70%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις-, ένα τμήμα της στράφηκε στα άκρα και δη στο μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, ενώ ενισχύθηκαν και παρατάξεις όπως η Ελληνική Λύση, η οποία πλέον «φλερτάρει» με το εκλογικό κατώφλι του 3%.

Η εικόνα απαξίωσης που προσφέρει εσχάτως η πολιτική ζωή του τόπου, τόσο σε ό,τι αφορά στον τρόπο συγκρότησης της κυβερνητικής πλειοψηφίας όσο και σε σχέση με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας αναφορικά με τις διεργασίες διάσωσης της Κ.Ο. των ΑΝΕΛ, ευλόγως συνέβαλαν σε αυτή τη διαδικασία.

Από τα τέλη του προηγούμενου έτους έως τώρα, τα δημοσκοπικά ευρήματα οδηγούν τη Χ.Α. από την περιοχή του 6,2% στην προτίμηση του εκλογικού σώματος, σε εκείνη του 9,1% και 9,2%.

Σχεδόν ένας στους 10 δηλώνει ανοικτά πλέον -διότι ενδεχομένως υπάρχει ακόμη και ένα βουβό τμήμα- ότι προτίθεται να υπερψηφίσει ένα νεοναζιστικό μόρφωμα και όσα αυτό πρεσβεύει.

Εάν αυτή η εξέλιξη δεν συνιστά μία ήττα, τότε τι συνιστά για τις δυνάμεις του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου»;

Ταυτόχρονα, όμως, αντικατοπτρίζει και τη βαθιά απόγνωση στην οποία παραμένει ένα ιδιαίτερα σημαντικό τμήμα της  ελληνικής κοινωνίας, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του λοιπού πολιτικού προσωπικού να προσφέρει μία βιώσιμη λύση, ώστε να οδηγηθεί η χώρα εκτός κρίσης.

Μία λύση έναντι του τρομακτικού βάρους που εναποθέτει στους ώμους του κάθε φορολογούμενου η υπερφορολόγηση εισοδημάτων και περιουσίας, αλλά και η απουσία δυναμικής αναπτυξιακής προοπτικής, για την εκτόνωση του προβλήματος της ανεργίας ή την αντιμετώπιση της καθημερινότητας του καθενός.  

Εάν στα προβλήματα αυτά, δε, αθροίσουμε και την πλημμελή λειτουργία του συστήματος υγείας, του εκπαιδευτικού συστήματος ή ακόμη και εκείνου που αφορά στην απονομή δικαιοσύνης, που καθιστούν σαφή την απουσία ανταποδοτικότητας έναντι των καταβαλλόμενων φόρων, τότε αυτή η απόγνωση γίνεται καλύτερα κατανοητή.

Όσο αδιανόητη κι αν είναι για μία χώρα, η οποία έχει βιώσει τα δεινά μίας επτάχρονης δικτατορίας ή που ακόμη φέρει πληγές του εμφυλίου πολέμου της, η στροφή στη Χ.Α, τόσο δριμεία είναι και η ήττα των κομμάτων που απαρτίζουν το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο.

Για την ακριβή καταγραφή, όμως, αυτού του ζητήματος οφείλουμε να περιμένουμε την κάλπη -και δη την βουλευτική-, όποτε κι αν αυτή στηθεί.

Ας ελπίσουμε, μόνο, να μην είναι πολύ αργά.