Κι όμως… γίνεται!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η διαχωριστική γραμμή που τράβηξαν για ακόμη μία φορά οι δυνάμεις του «δημοκρατικού τόξου» έναντι της Χρυσής Αυγής, χθες στη Βουλή, αρνούμενες να συζητήσουν καν την ένσταση αντισυνταγματικότητας που αυτή είχε υποβάλει στη Συμφωνία των Πρεσπών, μας δείχνει δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι τα θεμελιώδη παραμένουν ως τέτοια και δεύτερον, ότι υπάρχει έδαφος συνεννόησης, τουλάχιστον επί των θεμελιωδών, μεταξύ των κυριότερων πολιτικών δυνάμεων του τόπου.  

Και τούτο ενώ -σύμφωνα με πολλούς- είχε δοθεί έδαφος αμφισβήτησης τα τελευταία χρόνια, επί αμφότερων αυτών των ζητημάτων, με αιχμή τόσο τις καταγγελίες περί παρεμβάσεων στη λειτουργία της Δικαιοσύνης όσο και την κορύφωση της έντασης μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης.

«Ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος λέω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται απολύτως με τη θέση του εκπροσώπου της Ν.Δ.», ακούσαμε χθες τον φίλτατο κ. Στ. Κοντονή να δηλώνει, λίγα λεπτά αφότου ο επίσης φίλτατος κ. Ν. Δένδιας είχε αρνηθεί να τοποθετηθεί «… επί ενστάσεως κόμματος του οποίου οι ιδεολογικοί πρόγονοι παρέδωσαν τη Μακεδονία στους Βούλγαρους», τονίζοντας ότι «αρνούμαι να αποδεχθώ κόμμα το οποίο έχει ως σύμβολό του τον ναζιστικό σταυρό».

Η ταύτιση θέσεων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ επί του συγκεκριμένου, δε, αποτελεί, όπως είπε ο κ. Κοντονής, «... ένα μήνυμα ενότητας και δημοκρατίας προς τον ελληνικό λαό απέναντι στους νεοναζί. Οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα θα μείνουν ως μαύρη σελίδα στη σελίδα του ελληνικού κοινοβουλίου. Οι προδότες της Δημοκρατίας και του έθνους μιλούν για το έθνος και τη Δημοκρατία. Δεν τους επιτρέπουμε να υπερασπίζονται το Σύνταγμα. Αυτό το υπερασπίζονται οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου».

Σε απολύτως ανάλογο μήκος κύματος ήταν και η τοποθέτηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΔΗΣΥ Ανδρέα Λοβέρδου.

Έστω πρόσκαιρα, έστω επί συγκεκριμένου ζητήματος, οι κυριότεροι πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας κατέδειξαν χθες ότι είναι δυνατόν να βρουν κοινό έδαφος συνεννόησης.

Πράγμα εξαιρετικά χρήσιμο σε οποιαδήποτε των περιπτώσεων και όχι μόνον υπό το φως της θυελλώδους, όπως προμηνύεται, προεκλογικής περιόδου που συνοδεύει εφέτος τη χώρα μας.

Αυτή η σκηνή, που σπάνια βλέπουμε στην ελληνική Βουλή, των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να χειροκροτούν τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΝΔ και τον κ. Κοντονή να δηλώνει -απερίφραστα- ταύτιση απόψεων με τον κ. Δένδια, με τον κ. Λοβέρδο να συναινεί, οφείλει να μην ξεχαστεί.

Εάν αποτελούσε συχνότερο φαινόμενο, η χώρα μας θα εξέπεμπε ένα ξεκάθαρο μήνυμα σταθερότητας  προς φίλους και εχθρούς καθώς και προς δυνητικούς επενδυτές, εξαλείφοντας ανησυχίες περί του εκλογικού κύκλου και των πιθανών περιπετειών που ενδεχομένως να τον συνοδεύσουν.

Κυριότερα, δε, θα βοηθούσε στην άρση του κλίματος ακραίας πόλωσης, που καλλιεργείται ενόψει των πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων, διχάζοντας -εν πολλοίς, αναίτια- την ελληνική κοινωνία.

Ουδεμία αυταπάτη υπάρχει, δε, περί της χρησιμότητας αυτού του κλίματος για τα πολιτικά κόμματα, όπως αντίστοιχα, θα όφειλε να μην υπάρχει αυταπάτη και περί της ζημίας που αυτό προξενεί στην Ελλάδα.

Ο «κίνδυνος χώρας» παραμένει ως ανάχωμα στις εκθέσεις των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης, υπό το φως ενδεχόμενης πολιτικής αστάθειας, διατηρώντας την Ελλάδα σε μη επενδυτική διαβάθμιση, ενώ αυτή πασχίζει να βρει τον δρόμο της προς τις διεθνείς αγορές.

Έτσι, λοιπόν, φίλτατοι, έστω επί συγκεκριμένου και θεμελιώδους, έστω πρόσκαιρα, αποδείχθηκε χθες ότι και αυτό… γίνεται.

Εάν θέλουν, μπορούν να συνεννοηθούν και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να «ξεχάσουμε».