Ανοίξτε τα χαρτιά σας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ρητή τοποθέτηση στην οποία προχώρησε, χθες, το Ποτάμι, ότι θα υπερψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών αλλά ότι δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, υπήρξε μία απολύτως σαφής και έντιμη θέση.

Στο ένα ζήτημα λέω «ναι» και εξηγώ τους λόγους, στο άλλο «όχι» και επίσης εξηγώ το γιατί.

Ανεξαρτήτως της πρακτικής αξίας που μπορεί να έχει αυτή η τοποθέτηση, υπό το φως των διαρροών που ήδη αντιμετωπίζει από τις τάξεις του το Ποτάμι, εντούτοις συνιστά μία στάση που μάλλον εκλείπει από την ελληνική πολιτική σκηνή, στην οποία κυριαρχεί το… «ήξεις αφήξεις».

Εάν δεν εξέλειπε, θα είχε ήδη λυθεί η απορία που εξέφρασε χθες η φιλτάτη κα Μ. Σπυράκη, περί της ταυτότητας των «προθύμων», οι οποίοι αν και πορεύτηκαν κατά την τελευταία τετραετία αντιπολιτευόμενοι, φέρονται πλέον ως διατεθειμένοι να  στηρίξουν την κυβέρνηση, τώρα που αυτή εμφανίζεται να αποσυντίθεται.

Αν μη τι άλλο, έτσι θα γνώριζε και το εκλογικό σώμα, εάν όντως ψήφισε τα κατάλληλα πρόσωπα ή εάν όταν ψήφιζε το Α, στην πραγματικότητα ψήφιζε κάτι το εντελώς διαφορετικό…

Η τακτική των ανοικτών και σαφών θέσεων, όμως, σπανίζει και ο λόγος για την ύπαρξη αυτού του φαινομένου είναι μάλλον ευχερώς αντιληπτός. Οι ανοικτές θέσεις και τα λεγόμενα «ανοικτά χαρτιά» δεσμεύουν.

Το ζήτημα έθιξε χθες και ο φίλτατος κ. Ευκλ. Τσακαλώτος, ο οποίος, μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού «news 247», εξανέστη αναφορικά με τη σιγή που τηρούν κάποτε κορυφαίες προσωπικότητες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, επί του ζητήματος της Συμφωνίας των Πρεσπών.

«Δεν είναι δυνατόν ο Κ. Σημίτης, επί οκτώ χρόνια πρωθυπουργός, να έχει δώσει τρεις συνεντεύξεις και να μην παίρνει θέση για το συγκεκριμένο θέμα, να μη λέει τίποτα. Αυτό είναι ευθυνοφοβία», υποστήριξε ο υπουργός Οικονομικών.

Εν πολλοίς, δεν έχει άδικο.

Εάν μιλούσαμε, φερειπείν, για τον διάδοχό του στο Μέγαρο Μαξίμου, Κ. Καραμανλή, η σιωπή του οποίου -επί παντός του επιστητού- είναι μνημειώδης, ίσως και να γινόταν κατανοητή αυτή η σιγή του κ. Σημίτη. Όμως, ο συγκεκριμένος πολιτικός έχει παραχωρήσει κατά τους τελευταίους μήνες τρεις διαφορετικές συνεντεύξεις, στη διάρκεια των οποίων εικάζεται ότι ερωτήθηκε σχετικώς.

Έτσι, λοιπόν, εάν τη σαφή και ξεκάθαρη στάση του Ποταμιού υιοθετούσαν και τα λοιπά πολιτικά κόμματα ή ακριβέστερα το σύνολο όσων προσώπων κάθονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης, τα πράγματα θα ήσαν κατά πολύ διαυγέστερα στην πατρίδα μας.

Τόσο για εμάς τους ντόπιους όσο και για όποιον στην αλλοδαπή ενδιαφέρεται ακόμη, ενδεχομένως, να επενδύσει στα εδάφη μας ή στα «χαρτιά» που εκδίδουμε για την αναχρηματοδότηση του χρέους μας.

Εντέλει, δεν θα ήταν απαραίτητο για την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση να παίζουν παιχνίδια της πρώτης νιότης, όπως την «κολοκυθιά», αναφορικά με το εάν η κυβέρνηση θα συνεχίσει να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της Βουλής μετά την προαναγγελθείσα αποχώρηση του εταίρου της, ΑΝΕΛ, από τους κόλπους της.

Ούτε η κυβέρνηση θα μπορούσε να ισχυρίζεται, αβρόχοις ποσίν, ότι διαθέτει την απαραίτητη πλειοψηφία, δίχως να την έχει ζητήσει από τη Βουλή και να την έχει έτσι επιβεβαιώσει, ούτε και η αξιωματική αντιπολίτευση θα «ταλανιζόταν» με το ερώτημα κατάθεσης ή μη μίας πρότασης δυσπιστίας…

Όμως, είπαμε, ορισμένα τινά εκλείπουν από τον πολιτικό κόσμο στις μέρες μας…