Ένα νόμισμα με δύο όψεις

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η προαναγγελθείσα και κατά τα φαινόμενα επικείμενη αποχώρηση των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση γεννά -τουλάχιστον, εκ πρώτης όψεως- ένα εύλογο ζήτημα ανανέωσης της εμπιστοσύνης του Κοινοβουλίου προς αυτήν.

Η παρούσα Βουλή έδωσε την εμπιστοσύνη της προς την κυβέρνηση στη βάση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που σχημάτισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ και η αποχώρηση των τελευταίων δεν θα μπορούσε παρά να θέτει εν αμφιβόλω τη συνέχιση ύπαρξης αυτής της εμπιστοσύνης.

Ακόμη και με την παραδοχή ότι οι ΑΝΕΛ δεν θα συνέπρατταν με άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης (οι ίδιοι, άραγε, θα είναι συμπολιτευόμενο ή αντιπολιτευόμενο κόμμα;) σε ενδεχόμενη πρόταση δυσπιστίας προς την κυβέρνηση του κ. Α. Τσίπρα, η σταθερότητα της κυβέρνησης θα εναπόκειτο στην τύχη των νομοσχεδίων της -και δη των σημαντικότερων εξ αυτών- στη Βουλή.

Όμως από αυτή τη σταθερότητα κρίνεται συνολικά και εκείνη της χώρας και κατά προέκταση, η δυνατότητά της να διαχειρισθεί μείζονος σημασίας εθνικά ζητήματα ή να αποπνεύσει αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης προς οποιονδήποτε επιθυμεί να επενδύσει σε αυτήν και τα ομόλογα που εκδίδει.

Υπό αυτό το πρίσμα, η Νέα Δημοκρατία έχει δίκιο να επισημαίνει την ύπαρξη του ζητήματος, το οποίο είναι σαφές σε μία χώρα η οποία δεν βίωσε κυβερνήσεις «ανοχής» στη διάρκεια των τελευταίων 45 ετών της Μεταπολίτευσης.  

Εξίσου σπάνιο, όμως, ήταν στην πατρίδα μας και το φαινόμενο των κυβερνήσεων συνεργασίας. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που αφορούσαν κυβερνήσεις «ειδικού σκοπού», πριν ή στη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης, η Ελλάδα δεν διακρίθηκε για πνεύμα συνεργασίας μεταξύ των πολιτικών της δυνάμεων αλλά μάλλον για το αντίθετο.

Μπορεί σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου να ερίζει ότι οι κυβερνήσεις οφείλουν να εξαντλούν τις νόμιμες θητείες τους και ότι στην περίπτωση που προχωρήσει η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος πρέπει να υπάρχει ειδική μνεία ως προς αυτό -επ’ αφορμή και της υπόθεσης εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας- στην πράξη, όμως, πνεύμα συνεργασίας χάριν της σταθερότητας του τόπου δεν εμφανίζεται να υπάρχει.

Είναι συνταγματικά θεμιτό για την παρούσα κυβέρνηση να συνεχίσει την πορεία της δίχως να αιτηθεί εκ νέου της εμπιστοσύνης της Βουλής; Σύμφωνα με το άρθρο 84 του Συντάγματος, είναι. Κατά πόσον είναι δέον ή ηθικό να μην τη ζητήσει, είναι μία άλλη υπόθεση…

Όμως, αντίστοιχα, σε μία, ούτως ή άλλως, εκλογική χρονιά, κατά τη διάρκεια της οποίας είναι κρίσιμης σημασίας η ύπαρξη σταθερότητας για την επιστροφή της χώρας στις αγορές, αποτελεί την «προσήκουσα» λύση η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, ιδίως όταν ελλοχεύει η «απλή αναλογική» σε περίπτωση που αυτές δεν καρποφορήσουν; Πιθανότατα όχι.

Πρόκειται για τις δύο πλευρές του ιδίου νομίσματος.

Την ίδια ώρα που σε άλλες χώρες του λεγόμενου Δυτικού κόσμου, οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι ο κανόνας, στην Ελλάδα θεωρούνται ως ανάθεμα και συνάμα, αν και υπάρχει μία σαφής  -πολιτικού χαρακτήρα- ανάγκη για την ανανέωση της εμπιστοσύνης της Βουλής προς το κυβερνών κόμμα, αυτό θεωρεί ότι μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά και καλεί την αντιπολίτευση να κινήσει διαδικασία πρότασης δυσπιστίας…

Στο μεταξύ, βεβαίως, ο τόπος συνεχίζει να διερωτάται ποια θα είναι η τύχη του.

Όμως, φίλτατοι, αυτοί είμαστε και -δίχως άλλο- κάποτε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τα επίχειρα των επιλογών μας…