Τέλος χρόνου!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τα τελευταία 45 χρόνια στην Ελλάδα οι πολίτες της χώρας βίωσαν συνθήκες δημοκρατίας αντίστοιχες εκείνων που επικράτησαν στην συντριπτική πλειονότητα των κρατών του λεγομένου δυτικού κόσμου, και δη στην Ευρώπη, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ελέω του εμφυλίου πολέμου, της δικτατορίας των συνταγματαρχών αλλά και της ενδιάμεσης περιόδου, η οποία χαρακτηρίστηκε, δικαίως ή αδίκως, ως «καχεκτική δημοκρατία», η χώρα μας στερήθηκε μίας αντιστοίχως μακράς περιόδου δημοκρατικής ευημερίας, όπως εκείνης των ευρωπαίων εταίρων μας.

Τόσο για αυτούς, όσο και για εμάς, ωστόσο, αυτές οι συνθήκες, εάν δεν βαίνουν προς το τέλος τους, βρίσκονται σαφώς υπό απειλή.

Τον βαθμό αυτής της απειλής θα τον ξέρουμε καλύτερα, μετά τις επικείμενες ευρωεκλογές του Μαΐου 2019.

Όμως είναι ήδη ορατός. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη λοιπή Ευρώπη, υπό το φως των ποσοστών που εξασφαλίζει η άκρα δεξιά στις δημοσκοπήσεις αλλά και του τρόπου με τον οποίο μεταλλάσσεται το κοινωνικό συναίσθημα επί σειράς ζητημάτων της καθημερινότητας ως αποτέλεσμα του μεταναστευτικού – προσφυγικού ρεύματος των τελευταίων ετών.

Οι δε ιδιάζουσες συνθήκες κρίσης που βίωσε η Ελλάδα κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας καθιστούν ακόμη πιο πρόδηλη αυτήν την αλλαγή. 

Ποτέ πριν όσο τώρα, δεν γειτνίαζε ένα τόσο μεγάλο τμήμα του πληθυσμού στην Ευρώπη και ιδίως στη χώρα μας, με το φάσμα της φτώχειας. Στην εύπορη Γερμανία το ποσοστό των εργαζομένων που απειλούνται με τον κίνδυνο της φτώχειας έχει σχεδόν διπλασιαστεί από το 2005, διαμορφούμενο το 2017 σε 9,1% και αγγίζοντας τον μέσο όρο της ΕΕ.

Στις χώρες που χτυπήθηκαν εντονότερα από την κρίση, τα πράγματα είναι σαφώς χειρότερα. Σύμφωνα με την Eurostat, στην Ισπανία φθάνει το 13%, στην Ιταλία το 12% και στην Ελλάδα διαμορφώνεται στο αποκρουστικό 34,8%, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ.

Όταν, δε, τα πράγματα στην πατρίδα μας αφορούν και καταστάσεις όπως η υπερφορολόγηση αλλά και η χαμηλή ανταποδοτικότητα των φόρων, τότε γίνονται ακόμη αποκρουστικότερα.

Υπό εντελώς διαφορετικό πρίσμα απειλείται κανείς από το φάσμα της φτώχειας, όταν οι υπηρεσίες που του προσφέρει το κράτος στους τομείς της Υγείας και της Παιδείας θεωρούνται ως ικανοποιητικές, έναντι εκείνου ο οποίος –αν και βρίσκεται στην ίδια οικονομική μοίρα- δεν απολαμβάνει υπηρεσίες αντιστοίχου επιπέδου και επιπρόσθετα υπερφορολογείται για αυτές.

Τώρα, που οι συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης στην Ευρώπη εμφανίζονται ασθενέστερες και στην Ελλάδα αδυνατούν να αποκτήσουν την προσήκουσα δυναμική αυτό το χάσμα γίνεται βαθύτερο, ιδίως όταν ένα σημαντικό τμήμα αυτού του κοινού επιλέγει να χαρακτηρίσει ως «κοινωνικό εχθρό» όσους κατέφυγαν στην Ελλάδα στο πλαίσιο του μεταναστευτικού – προσφυγικού ρεύματος.

Πρόκειται, δε, για ένα εκρηκτικό μείγμα.

Την ίδια ώρα που η ΕΕ στάθηκε ανίκανη να διαχειριστεί κατά τρόπο επαρκή τις ροές των εκατομμυρίων ανθρώπων που βρέθηκαν στα εδάφη της και οδηγήθηκε μάλιστα σε κρίση ως αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος, στην Ελλάδα χρόνιες παθογένειες που αφορούν στην αδήλωτη εργασία και την φοροδιαφυγή από τη μία πλευρά και στις χαμηλές υπηρεσίες που προσφέρουν τα συστήματα Υγείας και Παιδείας από την άλλη, ενέτειναν ακόμη περισσότερο το πρόβλημα.

Παρέχεται, όμως, έτσι, έτοιμη τροφή για κάθε είδους ακραία και λαϊκιστική φωνή, η οποία στέκει πρόθυμη να αποδομήσει «το σύστημα» βάσει του οποίου πορεύτηκαν τόσο η πατρίδα μας, επί δεκαετίες.

Χρόνος αντιστροφής αυτής της εικόνας έως τις ευρωεκλογές, προφανώς, δεν υπάρχει. Εάν, όμως, επικρατήσουν αυτές οι φωνές, τότε θα τελειώσουν και πολλά άλλα…