Αυτό που δεν ακούσαμε

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στην Ελλάδα, χρόνια τώρα, δεκαετίες ολόκληρες, έχουμε συνηθίσει στην έντονη έως και σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση και δη την κοινοβουλευτική.

Πιστοί στις παραδόσεις μας, παρακολουθήσαμε και χθες ακόμη μία, με την ευκαιρία της συζήτησης για την ψήφιση του προϋπολογισμού, στη Βουλή.  

Η ατύπως προεκλογική περίοδος την οποία διανύουμε, εξάλλου, ίσως να το επέβαλε.

Κατά πόσον ο τόπος εξήλθε αυτής της αντιπαράθεσης ωφελημένος ή με αναπτερωμένες τις ελπίδες του για την «επόμενη ημέρα» είναι, βεβαίως, μία άλλη συζήτηση.

Το «μείζον» είναι ότι παρακολούθησε τους δύο κυριότερους πολιτικούς εκπροσώπους του να συναγωνίζονται ποιος θα ανέλθει υψηλότερα στην κλίμακα της έντασης και ποιος θα καταβαραθρώσει επιτυχέστερα τον αντίπαλό του, από το όποιο θετικό αφήγημα αυτός επιχειρούσε να ορθώσει.

Είναι αλήθεια ότι τόσο η κα Φ. Γεννηματά, όσο και ο κ. Θ. Θεοδωράκης μίλησαν για την ανάγκη εξεύρεσης ενός κοινού τόπου. Για την ανάγκη συνεννόησης του πολιτικού κόσμου, ώστε ομόθυμα η χώρα να αντιμετωπίσει το αύριο.

Οι βασικοί μονομάχοι, όμως, κ.κ. Α. Τσίπρας και Κ. Μητσοτάκης, κατέστησαν απολύτως σαφές ότι έδαφος για την εξεύρεση ενός τέτοιου τόπου δεν υπάρχει.

Είναι απλά ανύπαρκτο. Έτσι, όπως διαμορφώνονται, δε, τα πράγματα είναι και πολύ δύσκολο να οικοδομηθεί.

Επικαλούμενοι ακόμη και τα ίδια στοιχεία, οι δύο πολιτικοί άνδρες οδηγούνταν σε εντελώς αντίθετα συμπεράσματα.

Μόνο το ένα πέμπτο των φορολογουμένων σηκώνει το κύριο βάρος των φόρων, υποστήριζε ο ένας, με τον άλλο να απαντά ότι έτσι, όμως... ελαφρύνονται οι υπόλοιποι τέσσερις.

Είμαστε ακόμη εκτός αγορών, διαπίστωνε ο ένας. Ναι, αλλά τα επιτόκια που έχουν τα ελληνικά ομόλογα είναι αντίστοιχα των επιπέδων στα οποία αυτά ήσαν προ κρίσης, απαντούσε ο άλλος.

Το κύριο βάρος επιχειρηματολογίας αμφοτέρων ήταν πόσο καταστροφικός είναι ο δρόμος που πρότεινε ο «αντίπαλος».

Όταν, δε, η συζήτηση αφορούσε τα εθνικά θέματα, εκεί δηλαδή όπου απαιτείται η μέγιστη δυνατή συναίνεση, τότε ήταν που διαπιστωνόταν η πλήρης ρήξη και αντίθεση, με τις εκατέρωθεν «φιλοφρονήσεις» να συμπεριλαμβάνουν από το «τζάμπα μάγκας» έως το «κάνετε πολιτική για το κόμμα και όχι για την πατρίδα»…

Όσα διαδραματίστηκαν χθες στη Βουλή κατέδειξαν ότι ακόμη κι αν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες αντιλαμβάνονται την ανάγκη ύπαρξης συναίνεσης και ομοθυμίας, ώστε ο τόπος να εμφανίσει την πολιτική σταθερότητα που απαιτείται  για την ανάκτηση της αξιοπιστίας του και την προσέλκυση επενδύσεων, αυτές συνθλίβονται από τη βιαιότητα της σύγκρουσης των κυριότερων πολιτικών εκπροσώπων του.

Ουδεμία ελπίδα υπάρχει όχι μόνο για κοινό όραμα και σχέδιο με στόχο την έξοδο της χώρας από την κρίση, αλλά ούτε -τουλάχιστον- για μία «συμφωνία εκεχειρίας», μήπως και δοθεί -αν μη τι άλλο- η εντύπωση σταθερότητας.

Με το 2019 να είναι, δε, πλήρες καθαρόαιμης προεκλογικής αντιπαράθεσης αλλά και να υπόσχεται και περαιτέρω αναμετρήσεις στην κάλπη, ελέω απλής αναλογικής, σε περίπτωση που δεν υπάρξει σχηματισμός κυβέρνησης κατά τις επικείμενες εθνικές εκλογές, πρόκειται για ό,τι χειρότερο.

Η Ελλάδα εξέρχεται μίας δεκαετούς περιπέτειας, έτοιμη να βουτήξει με το κεφάλι σε μία καινούργια.

Το ατυχές της όλης υπόθεσης είναι βεβαίως ότι αυτή τη φορά είναι ιδιαίτερα αμφίβολο πως θα υπάρξει χείρας βοηθείας εκ μέρους όσων μας τη χορήγησαν την τελευταία φορά.

Έχουν και αυτοί… τα δικά τους θέματα να τους απασχολούν.