Οι παροχές... ποτέ δεν πεθαίνουν

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εφέτος τον Μάιο, ενώπιον της γενικής συνέλευσης των μελών του ΣΕΒ, ο πρόεδρος της ΝΔ, Κ. Μητσοτάκης υποστήριξε ότι «…πρέπει να ανοίξουμε και τη συζήτηση για μια λελογισμένη αύξηση του κατώτατου μισθού».

Ήταν μία επισήμανση την οποία οι κοινωνικοί εταίροι υποδέχθηκαν θετικά.

Τι άλλαξε -μόλις επτά μήνες μετά- και το «λελογισμένη αύξηση» του κατώτατου μισθού έγινε «διπλάσιο ποσοστό αύξησης από την ετήσια αύξηση του ΑΕΠ», κατά την εναρκτήρια ομιλία του κ. Μητσοτάκη στο βήμα του Συνεδρίου της ΝΔ;

Το γεγονός ότι επίκεινται οι εκλογές;

Το γεγονός ότι πλέον -σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- το μόνο που κρίνεται είναι η αυτοδυναμία;

Εάν, όμως, είναι όντως έτσι τα πράγματα και εισήλθαμε για ακόμη μία φορά σε διαδικασία πλειοδοσίας παροχών χάριν εκλογικού οφέλους, τότε πού έγκειται η διαφορά μεταξύ των δύο κυριοτέρων εκπροσώπων του πολιτικού προσωπικού της χώρας;

Ποια είναι τα μαθήματα που άντλησε αυτή η χώρα από την περιπέτειά της κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας;

Την ίδια ώρα που η σημαντικότερη εργοδοτική οργάνωση της χώρας, ο ΣΕΒ, δεν χάνει ευκαιρία να τονίσει την ανάγκη διαφύλαξης των μεταρρυθμίσεων και ιδίως όσων αφορούν την αγορά εργασίας, αυτή είναι η «απάντηση» του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και -κατά πάσα βεβαιότητα- επόμενου πρωθυπουργού;

Έτσι θα διαφυλαχθεί η όποια ανταγωνιστικότητα απέκτησαν τα ελληνικά προϊόντα κατά την περίοδο της κρίσης; Έτσι θα προσελκύσει η Ελλάδα επενδύσεις εκ μέρους εγχώριων ή αλλοδαπών κεφαλαίων ή θα αυξήσει τις εξαγωγές της;

Δεν είναι σαφές ότι με αυτό τον τρόπο ανοίγει διάπλατα το «παράθυρο» για τη διεκδίκηση αντίστοιχων αυξήσεων σε ολόκληρο το φάσμα της οικονομίας και άρα ανάλωσης του όποιου ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος κατορθώσαμε να αποκτήσουμε;

Αντίστοιχα, όσο καίριας σημασίας κι αν είναι η αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας -και ο κ. Μητσοτάκης πράττει άριστα που την προτάσσει- είναι κοστολογημένα τα μέτρα που εξήγγειλε για 2.000 ευρώ για κάθε παιδί που θα γεννιέται (από οικογένειες που θα πληρούν τα εισοδηματικά κριτήρια), η προσαύξηση του αφορολόγητου κατά 1.000 ευρώ για κάθε παιδί κ.λπ., και είναι σαφές ότι αυτά συνάδουν με τους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος για τους οποίους έχει δεσμευτεί η χώρα έναντι των εταίρων και δανειστών της;

Εκτός κι αν εξακολουθούν να ισχύουν οι εξαγγελίες του φίλτατου κ. Μητσοτάκη ότι -με την ανάληψη της εξουσίας εκ μέρους του- η χώρα θα οδεύσει εκ νέου στο γνώριμο μονοπάτι της επαναδιαπραγμάτευσης αυτών των στόχων με τους εταίρους της, που τόσο της στοίχισε κατά το παρελθόν…

Φίλτατοι, ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Έχει παρέλθει ο καιρός τους, εάν ποτέ υπήρξε τέτοιος…

Μετά από μία δεκαετία κρίσης και οκτώ χρόνια μνημονίου, η Ελλάδα εξέρχεται αυτών των καταστάσεων έχοντας θεραπεύσει μόνο ένα τμήμα των παθογενειών της και δίχως να έχει ανακτήσει πλήρως την αξιοπιστία της.

Εάν αυτή η αξιοπιστία είχε όντως ανακτηθεί, τότε θα είχαμε ήδη επιστρέψει στις αγορές και δεν θα υπήρχε τόσο ευρύ έδαφος ύπαρξης αμφιβολιών ως προς τη μελλοντική πορεία της.

Υπό το πρίσμα αυτό, η οδός της παροχολογίας -διότι αυτήν ακολούθησε και ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης στον απόηχο όσων έχει ήδη εξαγγείλει ο επίσης φίλτατος κ. Τσίπρας- δεν οδηγεί στην ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας.

Εντέλει, επιβεβαιώνει ότι τα μαθήματα που αντλήσαμε από τα δεκαετή δεινά μας υπήρξαν ελάχιστα καθώς και την προθυμία μας να επιστρέψουμε στον ολισθηρό δρόμο του παρελθόντος.