Κάτω τα χέρια απ' τα παιδιά!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι νέοι, όσο κι αν είναι η ελπίδα και το μέλλον αυτού του τόπου, δεν παύουν να είναι... νέοι.

Ιδίως όταν μιλάμε για μαθητές, δηλαδή για παιδιά, στην πλειονότητά τους.

Η νιότη έχει τη δική της φωνή, τον δικό της ενθουσιασμό και το δικό της πάθος.

Συνάμα φέρει τη σφραγίδα του αμόλυντου, του άσπιλου, του αγνού.   

Αποτελεί, άρα, αναντίρρητο καθήκον κάθε οργανωμένης και συντεταγμένης κοινωνίας να θωρακίζει και να οπλίζει τους νέους της με γνωστικά εφόδια και κριτική ικανότητα, με στόχο την προσωπική και συνεπακόλουθα τη συλλογική βελτίωση. Ο τόπος για αυτή τη δουλειά, δε, πρέπει να είναι, κυρίως, το σχολείο.

Έτσι, λοιπόν, όταν ξεφεύγουμε από αυτό το μονοπάτι και τα παιδιά μας καθίστανται λεία της κάθε παντιέρας, μαύρης, κόκκινης ή οποιουδήποτε άλλου χρώματος, το μόνο που καταφέρνουμε ως κοινωνία είναι να ναρκοθετούμε το ίδιο μας το μέλλον και να το μολύνουμε, ακόμη βαθύτερα, με τον ιό της διχόνοιας και του μίσους.

Κυρίως, δε, να έχουμε αφαιρέσει την ικανότητα κριτικής σκέψης και άρα εκείνην της τεκμηριωμένης, πλην, αυτόβουλης επιλογής.

Όλα αυτά, δε, γιατί; Για τη μάχη των εντυπώσεων και ίσως για μερικές έδρες παραπάνω στη Βουλή;

Το «παιχνίδι του καπελώματος» στην πατρίδα μας είναι παλιό, όσο και οι πολιτικές παρατάξεις στα σχολεία και ιδού πού έχουμε καταλήξει. Ιδού πού έχουμε οδηγηθεί ως κοινωνικό σύνολο. Να αρνούμαστε τα πραγματικά αίτια της κατάντιας μας και να εμμένουμε στις αμαρτωλές πρακτικές του παρελθόντος.

Τι κερδίσαμε από τις καταλήψεις στα σχολεία, όταν αυτές γίνονταν τα προηγούμενα χρόνια κατά της Ευρώπης, του ΔΝΤ και των τραπεζιτών και τι προσδοκάμε να κερδίσουμε σήμερα από τις αντίστοιχες καταλήψεις για τη Μακεδονία και τη Βόρεια Ήπειρο;

Όσο αντιμετωπίστηκαν τα αίτια της χρεοκοπίας μας από τις παλαιότερες καταλήψεις άλλο τόσο μπορούν να επιλυθούν τα εθνικά μας ζητήματα από τις σημερινές.

Στο μεταξύ, όμως, το έως τώρα αμόλυντο έχει μολυνθεί. Το έως τώρα άσπιλο έχει σπιλωθεί, με τρόπο που θα γίνεται αισθητός, ενδεχομένως, για χρόνια.

Η εκπαίδευση και δη η πολιτική, που αναντίρρητα οφείλει να υπάρχει, αποτελεί μία πολύ σοβαρή υπόθεση, ώστε να αφήνεται στα χέρια κομματικών ή παραταξιακών σκοπιμοτήτων.

Εάν μία κοινωνία πλάθει μίσος και έχθρα, μόνον αυτό μπορεί να εισπράξει στη συνέχεια. Όποιο χρώμα κι αν αυτό φέρει.

Όσο σπέρνουμε κλίμα εμφυλίου στα σχολεία, τα καταργούμε. Καταργούμε τον λόγο ύπαρξής τους και κάθε τι που προσδοκούμε από αυτά.

Την ίδια ώρα που σε ολόκληρη την υφήλιο τα σχολεία λειτουργούν ως φυτώρια ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, στη χώρα μας αναπαράγουν τα μίση και τα πάθη του παρελθόντος.

Με αυτά τα εφόδια περιμένουμε την καινοτομία από τη νέα γενιά; Με αυτά τα εφόδια θα κληθούν αυτοί οι νέοι άνθρωποι να συναγωνιστούν, αύριο, στην διεθνή πίστα;

Αρκετά με τα λάθη -τα συνεχή και επαναλαμβανόμενα- του παρελθόντος. Τα επίχειρα αυτών των επιλογών τα εισπράττουμε επί γενεές.

Η πολιτική οφείλει να είναι στα σχολεία, όχι όμως τα κόμματα.

Κυριότερα, δε, τα σχολεία πρέπει να αφεθούν να κάνουν τη δουλειά για την οποία υπάρχουν. Την προαγωγή της γνώσης και της κριτικής ικανότητας.

Όσο αδυνατούμε να αντιληφθούμε αυτό το γεγονός, τόσο θα παραμένουμε στη μιζέρια μας.