Μήπως είναι ήδη αργά για την Ευρώπη;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την ώρα που στην Ελλάδα ένα ευσταλές τμήμα της κοινής γνώμης -και βεβαίως του δημοσιογραφικού κόσμου- εντρυφεί στην τέχνη της μαντικής, στην προσπάθειά του να προσδιορίσει τον ακριβή χρόνο της επόμενης εθνικής εκλογικής αναμέτρησης, το μόνο βέβαιο είναι η ημερομηνία των επόμενων... ευρωεκλογών.

Ανά την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις 27 εναπομείνασες χώρες-μέλη της, οι ευρωεκλογές πρέπει να διεξαχθούν κατά το διάστημα μεταξύ της 23ης και της 26ης Μαΐου, γεγονός που στην περίπτωση της Ελλάδας σημαίνει ότι η κάλπη θα στηθεί κατά την καταληκτική ημερομηνία της 26ης, συνοδευομένη βεβαίως και από εκείνη του Β' γύρου των αυτοδιοικητικών, όπως νομοθετήθηκε άλλωστε.

Πρόκειται για μία κάλπη, δε, το αποτέλεσμα της οποίας μπορεί να προεξοφληθεί σε μεγάλο βαθμό, με τη χρήση όχι των μαντικών ικανοτήτων που αναπτύσσονται εγχωρίως αλλά μέσω των δημοσκοπήσεων, οι οποίες ακόμη φέρουν αξιομνημόνευτο μερίδιο κύρους στην Ευρώπη.

Βάσει όσων μας λένε οι δημοσκοπήσεις λοιπόν αλλά και χάρη σε όσα διαδραματίζονται στο πολιτικό προσκήνιο σειράς κρατών-μελών της ΕΕ, των κυριότερων συμπεριλαμβανομένων, μολονότι τα παραδοσιακά «μπλοκ», ήτοι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (δεξιά και κεντροδεξιά) και οι Σοσιαλδημοκράτες (κεντροαριστερά), θα αναδειχθούν σε πρώτη και δεύτερη δύναμη, αντιστοίχως, κατά τις ευρωεκλογές, ιδιαίτερα ισχυρή ώθηση αναμένεται να αποτυπωθεί και για τις ευρωσκεπτικιστικές και εθνικιστικές δυνάμεις ανά την Ευρώπη.

Ως αποτέλεσμα είναι απολύτως ορατό το ενδεχόμενο ακόμη και απώλειας της πλειοψηφίας στο ευρωκοινοβούλιο, από τις λεγόμενες «παραδοσιακές» πολιτικές δυνάμεις του κέντρου.

Αυτό το γεγονός -το οποίο μπορεί να προεξοφληθεί, με έναν σχετικό βαθμό βεβαιότητας- σε συνδυασμό με τη διαδικασία ανανέωσης των επικεφαλής σε σειρά ευρωπαϊκών θεσμών (από την Κομισιόν έως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ή ακόμη και την ΕΚΤ, η θητεία του προέδρου της οποίας εκπνέει το επόμενο έτος) καθιστά το 2019 κομβικό έτος για την περαιτέρω πορεία της ΕΕ.

Έχοντας βιώσει το Brexit ήδη από την Άνοιξη του 2019, η Ευρώπη θα προσέλθει στις κάλπες με τις παραδοσιακές της πολιτικές δυνάμεις υπό σαφή αμφισβήτηση σε σειρά κρατών-μελών και τους ευρωσκεπτικιστές από κοινού με ένα σύμπλεγμα εθνικιστικών και εθνολαϊκιστικών δυνάμεων σε άνοδο, διεκδικώντας ισχυρή παρουσία στο ευρωκοινοβούλιο.

Σε χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ ή ακόμη και στη γειτονική Ιταλία οι δυνάμεις αυτές είναι ήδη κυρίαρχες ενώ πολύ κοντά σε αυτό το επίπεδο βρίσκονται και στις εθνικές πολιτικές σκηνές σειράς κεντροευρωπαϊκών κρατών-μελών της ΕΕ, όπως η Αυστρία, η Ολλανδία, ή ακόμη και η Γαλλία κ.α.

Πρόκειται για δυνάμεις οι οποίες ενισχύθηκαν από το προσφυγικό/μεταναστευτικό κύμα που εξελίσσεται κατά την τελευταία τριετία στην ΕΕ και την έξαρση των φαινομένων βίας ή και τρομοκρατίας που το συνόδευσαν, αλλά και από το αίσθημα αποξένωσης που εμφανίζουν σημαντικά πληθυσμιακά τμήματα έναντι των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης.

Το μήνυμα έχει πολλαπλώς καταγραφεί ενώ εσχάτως εμφανίζονται να το έλαβαν και οι βιομήχανοι της Γηραιάς Ηπείρου (BusinessEurope), οι οποίοι κατά την τελευταία τους συνάθροιση, στη Βιέννη στις 23 Νοεμβρίου, απηύθυναν έκκληση, αφενός, περί ενός ομαλού Brexit και αφετέρου, για έμφαση στη δημιουργία θέσεων εργασίας, την παραγωγή πλούτου και την ευημερία των πολιτών.

Υπάρχει, όμως, καιρός για την αντιστροφή αυτής της εικόνας;

Υπάρχει, καν, η δυνατότητα υιοθέτησης πολιτικών οι οποίες  θα σταθούν ικανές να προσελκύσουν εκ νέου αυτά τα αποξενωμένα τμήματα του ευρωπαϊκού εκλογικού σώματος προς τις δυνάμεις οι οποίες ταυτίζονται με τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες της ΕΕ;

Όταν το «δεξιό» γίνεται «δεξιότερο», ως ασπίδα στην άνοδο της ακροδεξιάς, όπως είδαμε να γίνεται με την περίπτωση των Χριστιανοκοινωνιστών και του AfD στη Γερμανία,  με αποτέλεσμα να ισοπεδώνεται ακόμη και το όραμα Μακρόν στη Γαλλία, ή όταν κυριαρχεί ο λαϊκισμός στην Ιταλία, οι ελπίδες διάσωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, με τη μορφή που έχει σήμερα, λιγοστεύουν.