Αλήθειες και ψέματα για το άσυλο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η αλήθεια σε σχέση με το πανεπιστημιακό άσυλο, στον απόηχο της πρόσφατης αντιπαράθεσης Τσίπρα - Μητσοτάκη στη Βουλή σχετικά με αυτό, ίσως δεν πρέπει να αναζητηθεί στις διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας που διέπουν την ύπαρξή του και τις περιπτώσεις κατά τις οποίες αυτό αίρεται.

Ούτως ή άλλως, ο Ν. 4485/2017 είναι σαφής ως προς αυτό: «Επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση...».

Σύμφωνα, δε, με την κρατούσα νομική άποψη, μεταξύ άλλων, «... κακούργημα είναι η κατασκευή βομβών, μολότοφ, η διακίνηση ναρκωτικών, η βιαιοπραγία, το έγκλημα κατά της ζωής...».

Τούτων δοθέντων, λοιπόν, η αλήθεια σε σχέση με το άσυλο ίσως θα έπρεπε να αναζητηθεί στο ακριβώς επόμενο άρθρο του ιδίου νόμου, το οποίο ορίζει τα της αποστολής των ΑΕΙ στη χώρα μας.

Στις -συνολικά επτά- παραγράφους που απαρτίζουν το άρθρο 3 του Ν. 4485 του 2017, δεν συγκαταλέγεται ούτε μία που να ορίζει ότι τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας οφείλουν να φιλοξενούν ή να παρέχουν άσυλο σε παράνομες δραστηριότητες και δη κακουργηματικού χαρακτήρα, όπως οι παραπάνω.

Αντίθετα, μεταξύ άλλων, η αποστολή των ΑΕΙ αφορά την παραγωγή έρευνας και γνώσης, τη διδασκαλία, την ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας, την ανάγκη να ανταποκρίνονται τα ΑΕΙ στις αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας, τις συνεργασίες με άλλα ΑΕΙ, αλλοδαπά και ημεδαπά, και βεβαίως, τονίζεται ότι ρόλος τους είναι «...να συμβάλουν στη διαμόρφωση υπεύθυνων πολιτών...».

Υπό το πρίσμα αυτό, κατά πόσον εξυπηρετούνται οι σκοποί ύπαρξης των ιδίων των πανεπιστημίων, όταν οι πρυτανικές τους Αρχές, ως κύριες υπεύθυνες για τη λειτουργία αυτών των ιδρυμάτων, δεν προστρέχουν στις αρμόδιες αστυνομικές Αρχές, όταν υποπίπτει στην αντίληψή τους η διάπραξη κακουργημάτων στους χώρους των ΑΕΙ;

Κατά πόσον εξυπηρετούνται οι λόγοι ύπαρξης ακόμη και των ιδίων των αστυνομικών Αρχών, όταν δεν επεμβαίνουν στους χώρους των πανεπιστημίων, στις περιπτώσεις κατά τις οποίες έχει περιέλθει εις γνώση τους η διάπραξη αδικημάτων αυτού του χαρακτήρα;

Δεν διαβάζουν εφημερίδες, δεν ακούν ραδιόφωνο, δεν βλέπουν δελτία ειδήσεων στις τηλεοράσεις, δεν ανοίγουν το... ίντερνετ, οι υπεύθυνοι -διοικητικά και πολιτικά- των αστυνομικών δυνάμεων;

Διότι ακόμη κι αν δεν τα κάνουν όλα αυτά, είναι βέβαιον ότι θα όφειλαν να γνωρίζουν -είναι δουλειά τους εντέλει- κάτι σχετικά με όσα διαδραματίζονται τόσο εντός όσο και γύρω από τις εγκαταστάσεις σειράς πανεπιστημίων της χώρας.

Όταν, δε, τα όσα διαδραματίζονται αφορούν κακουργηματικές πράξεις οι οποίες διώκονται αυτεπαγγέλτως και παρόλα αυτά αφήνονται να εξελιχθούν ανεμπόδιστα από τις αστυνομικές δυνάμεις, τότε το όλο ζήτημα είναι, ενδεχομένως, της δικαιοδοσίας των αρμόδιων εισαγγελικών Αρχών...

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η κείμενη νομοθεσία ως προς το άσυλο, την οποία μόλις πέρυσι θέσπισε η κυβέρνηση, είναι πλήρης και προβλέπει επακριβώς πότε αυτό υφίσταται και πότε μπορεί να αρθεί.

Αντίθετα, αυτό που απουσιάζει είναι η αίσθηση της ευθύνης. Αυτής η οποία αφορά στην παραγωγή «υπεύθυνων πολιτών» και στην ανάγκη τήρησης της νομιμότητας και αυτή που σχετίζεται με την ύπαρξη σεβασμού προς τον Έλληνα φορολογούμενο, ο οποίος, εντέλει, πληρώνει για όλα αυτά.

Όμως, είναι γνωστό: Νόμους έχουμε σε αυτόν τον τόπο. Οι υπεύθυνοι και οι υπόλογοι απουσιάζουν.