Το πιο δύσκολο στοίχημα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τα θετικά σχόλια που επιφύλαξε χθες για την Ελλάδα ο Μάριο Σεντένο, επικεφαλής του Eurogroup,  αν και εμπεριέχουν ένα προφανές διττό μήνυμα προς τη χώρα μας, εντούτοις της υποδεικνύουν τον μόνο δρόμο που οφείλει να ακολουθήσει, ώστε να επανέλθει σε κάποια μορφή «κανονικότητας».

«Η Ελλάδα δεν πήρε επιστολή από την Κομισιόν για τον προϋπολογισμό και ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη  ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις και θα εκπληρώσει τις δεσμεύσεις αυτές και τις επόμενες χρονιές, ώστε να είναι ένα success story», είπε ο φίλτατος Σεντένο, επιβραβεύοντας τις έως τώρα δημοσιονομικές μας επιδόσεις αλλά και καλώντας την κυβέρνηση για συνέχιση των μεταρρυθμίσεων.

Είναι σαφές, δε, ότι η έκκληση Σεντένο δεν αφορά μόνον τη διακαή επιθυμία των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας να απαλλαγούν από το ελληνικό ζήτημα μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων αλλά και τη δυνατότητα της χώρας μας να επιστρέψει κατά τρόπο βιώσιμο στον κύκλο των χωρών που απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης του διεθνούς επενδυτικού κοινού.

Αυτή η «επιστροφή», δε, φαίνεται ότι έχει ακόμη δρόμο μπροστά της...

Όσο καθησυχαστικός κι αν εμφανίζεται ο αντιστοίχως φίλτατος Ευκλείδης Τσακαλώτος σχετικά με τον χρόνο κατά τον οποίο η Ελλάδα θα κρούσει εκ νέου τη θύρα των διεθνών αγορών, η αποχή της από αυτές καταδεικνύει την αδυναμία της να απαγκιστρωθεί από τη βοήθεια των Ευρωπαίων «επίσημων»  δανειστών της και άρα την -επί της ουσίας- ανάκτηση της οικονομικής της κυριαρχίας.

Μπορεί το 3ο μνημόνιο να εξέπνευσε τον προηγούμενο Αύγουστο, όμως, μόνο η έμπρακτη επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές -βάσει βιώσιμων επιτοκιακών όρων- μπορεί να σηματοδοτήσει την ανάκτηση της οικονομικής της κυριαρχίας.

Με τις αποδόσεις του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου να τριγυρίζουν στην περιοχή του 4,5% (4,568% χθες),  προφανώς δεν είμαστε ακόμη εκεί.

Ούτε ο τραπεζικός τομέας μπορεί να δανειστεί από τις αγορές με βιώσιμους επιτοκιακούς όρους, ούτε οι επιχειρήσεις, ούτε -σαφώς- τα νοικοκυριά. 

Υπό αυτό το πρίσμα, η ανάκτηση της εμπιστοσύνης του διεθνούς επενδυτικού κοινού, τόσο σε ό,τι αφορά στις άμεσες επενδύσεις όσο και για τα κάθε λογής «χαρτιά» που εκδίδει η Ελλάδα, αποδεικνύεται το πλέον απαιτητικό στοίχημα της χώρας μας.

Πρόκειται για ένα στοίχημα που δεν αφορά πολιτικές σκοπιμότητες, ελληνικές ή ευρωπαϊκές, ή συμψηφισμούς του κάθε είδους, αλλά μία μάχη εντυπώσεων και συνάμα ουσίας.

Ο συντεταγμένος τρόπος με τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση διεκδίκησε την ανάκληση ή αναβολή του μέτρου της μη περικοπής των συντάξεων (της λεγόμενης προσωπικής διαφοράς) και η εμφάνιση σημαντικής υπέρβασης στον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος μπορεί να της εξασφάλισαν τα θετικά σχόλια της Κομισιόν (δια στόματος Μοσκοβισί) και του Eurogroup (Σεντένο), όμως οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων μαρτυρούν μία διαφορετική ιστορία.

Σύμφωνα με αυτές, ο κυριότερος λόγος για τον οποίο η Ελλάδα εξέπεσε της εύνοιας των αγορών, η απουσία εμπιστοσύνης, δεν έχει ακόμη αποκατασταθεί, κι ας «υπερηφανευόμαστε» ότι μπορέσαμε να αντιστρέψουμε το διαβόητο «δίδυμο έλλειμμα» (δημοσιονομικό, πλήρως και εμπορικό, εν μέρει). 

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι οι αναταράξεις που προκαλεί η υπόθεση της γειτονικής Ιταλίας φορτίζουν αρνητικά το κλίμα και για την Ελλάδα, όμως, αυτές δεν αποτελούν τον κυριότερο λόγο για τον οποίο οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων δεν διαμορφώνονται ακόμη σε επίπεδα αντίστοιχα των πορτογαλικών (1,974%).

Η αιτία για αυτό το φαινόμενο, δε, αφορά προφανώς το επίπεδο εμπιστοσύνης που απολαμβάνει η κάθε χώρα...