Χάνει λάδια... ο γαλλογερμανικός άξονας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ξεκίνησε ως μία φιλόδοξη ευρωπαϊκή μεταρρύθμιση, με στόχο τη λεγόμενη «οικονομική ολοκλήρωση», και σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά παρουσιάζεται ενώπιον του Eurogroup με διαστάσεις υποδεέστερες ακόμη και του ελληνικού... «κεφαλαιακού μαξιλαριού».

Ο λόγος για την περίφημη πρόταση Μέρκελ - Μακρόν, η οποία παρουσιάστηκε πέρυσι το καλοκαίρι και προέβλεπε την κατάρτιση ενιαίου προϋπολογισμού της ευρωζώνης και ενιαίο υπουργείο Οικονομικών της ζώνης του ευρώ, με στόχο τη στενότερη δημοσιονομική εποπτεία και τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής των 19 κρατών-μελών, ώστε να διασφαλισθεί η πολυπόθητη δημοσιονομική πειθαρχία και να εξαλειφθεί το ενδεχόμενο επανάληψης κρίσεων χρέους, όπως η ελληνική.

Στο... βάθος του τούνελ αυτής της πρότασης, δε, βρίσκονταν οι εξίσου περίφημες «δημοσιονομικές μεταβιβάσεις» αλλά και η έκδοση κοινών ευρω-ομολόγων, μολονότι αμφότερα εξακολουθούσαν να αποτελούν σημείο αντιπαράθεσης.

Στο τραπέζι του σημερινού Eurogroup, ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες της DW, οι υπουργοί Οικονομικών Γαλλίας και Γερμανίας θα καταθέσουν προς συζήτηση ό,τι... απέμεινε από αυτή την πρόταση, που αφορά όντως τη σύσταση ενός προϋπολογισμού της ευρωζώνης, όμως με διαστάσεις «μίνι», καθώς -κατά πληροφορίες- δεν θα υπερβαίνουν τα 25 δισ. ευρώ ή περίπου ποσοστό 0,2% του ΑΕΠ των 19 κρατών-μελών και θα μπορούσαν να συγκριθούν ευθέως -από πλευράς τάξης μεγέθους- με το ελληνικό κεφαλαιακό μαξιλάρι, ύψους 24-30 δισ. ευρώ.

Στόχος αυτού του «πορτοφολιού», πλέον, θα είναι η χρηματοδότηση επενδύσεων σε υποβαθμισμένες περιοχές της ευρωζώνης, υπό τον όρο ότι τα χρήματα θα μπορούν να διεκδικήσουν μόνον τα κράτη-μέλη που πληρούν τα κριτήρια σταθερότητας της ΕΕ ενώ όσα δεν τα πληρούν, θα αποκλείονται.

Μολονότι οι διαθέσεις των 19 ως προς αυτή τη «μίνι» πρόταση θα καταγραφούν κατά το σημερινό Eurogroup, κράτη-μέλη όπως η Ολλανδία έχουν ήδη εκφράσει τις ενστάσεις τους.

Όλα αυτά, δε, ενώ ακόμη μαίνεται η αντιπαράθεση μεταξύ της Κομισιόν και της Ιταλίας σχετικά με την κατάρτιση του προϋπολογισμού αυτής της χώρας, με σαφές το ενδεχόμενο κλιμάκωσής της, μέσω των -προβλεπόμενων- μέτρων.

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι η παροχή ακόμη ενός κινήτρου, διότι μόνον ως τέτοιο μπορεί να περιγραφεί, συμμόρφωσης των κρατών-μελών της ευρωζώνης ως προς τις προβλέψεις του Συμφώνου Σταθερότητας, είναι καλοδεχούμενη.

Ωστόσο, υπό το φως των σημαντικών δομικών προβλημάτων που ακόμη παρουσιάζει η ζώνη του ευρώ, η τελευταία γαλλογερμανική πρόταση μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ασπιρίνη» ενώ το ζητούμενο είναι μία... βαριά και αποτελεσματική θεραπεία της παθογένειας που βιώνει η ευρωζώνη.

Όταν είναι σαφές πως δίχως ενιαία δημοσιονομική εποπτεία, κεντρική τράπεζα σε ρόλο ύστατου δανειστή και ενιαία τραπεζική εποπτεία, η ευρωζώνη θα είναι καταδικασμένη να αντιμετωπίζει ξανά και ξανά κρίσεις, όπως αυτές που τη συγκλόνισαν κατά την τελευταία δεκαετία, τα δύο κυριότερα από πλευράς οικονομικού μεγέθους -αλλά και επιρροής- κράτη μέλη της, Γερμανία και Γαλλία, εμφάνισαν ως «γιατρειά» ένα... υπόλοιπο σχεδίου προς έγκριση από τα λοιπά κράτη-μέλη.

Υπό το φως της απουσίας ταχύτητας στη λήψη αποφάσεων και της ανάγκης εξασφάλισης ευρύτερων συναινέσεων, που χαρακτηρίζει την ΕΕ όσο και τον νομισματικό της πυρήνα, η εξέλιξη αυτή ίσως δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει.

Όμως, αντίστοιχα, οφείλει να μην εκπλήξει και η επόμενη φορά που η ευρωζώνη θα δει τον εαυτό της στη δίνη μίας κρίσης, όπως αυτή που βίωσε με την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία.