Το δίκιο του ισχυρού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η επίκληση Σόιμπλε ότι «τα κάναμε όλα με τον κατάλληλο τρόπο» έναντι των Ελλήνων, οι οποίοι «δεν τηρούσαν τους κανόνες», πέραν του βαθύτατα πατερναλιστικού χαρακτήρα της, αντικατοπτρίζει με ιδιαίτερη γλαφυρότητα τον ελλειμματικό τρόπο βάσει του οποίου δομήθηκε -και εξακολουθεί να λειτουργεί- η ευρωζώνη.

Ακόμη κι αν παραβλέψουμε ότι η Γερμανία -πρώτη σε τάξη μεγέθους οικονομία της ευρωζώνης- τέθηκε ήδη από το 2014 σε καθεστώς  παρακολούθησης από την Κομισιόν και σε «Διαδικασία Μακροοικονομικών Ανισορροπιών» εξαιτίας του υπέρογκου εμπορικού της πλεονάσματος, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι ακριβώς τους ίδιους κανόνες περί δημοσιονομικών ελλειμμάτων για τους οποίους κάνει λόγο ο φίλτατος Β. Σόιμπλε, παραβίασαν τόσο η δεύτερη όσο και η τρίτη, από πλευράς μεγέθους, οικονομίες της ΕΕ.

Η μεν Γαλλία βρισκόταν υπό παρακολούθηση και σε καθεστώς «υπερβολικού ελλείμματος» επί σειρά ετών και η Ιταλία κινδυνεύει να αναχθεί σε «μητέρα όλων των μαχών» για την ευρωζώνη, εξαιτίας της απροθυμίας της να τηρήσει τους ίδιους κανόνες για τη μη τήρηση των οποίων μέμφεται την Ελλάδα ο κ. Σόιμπλε.

Μολονότι ο κατάλογος των κρατών-μελών της ευρωζώνης που κατά εποχές έχουν παραβιάσει τις προβλέψεις του Συμφώνου Σταθερότητας είναι μακρύς, ουδεμία αμφιβολία υπάρχει -εδώ και χρόνια- σχετικά με τις μελανές «επιδόσεις» της χώρας μας στον συγκεκριμένο τομέα, κατά τον βίο της, προ μνημονίων.

Αποτελεί, όμως, πρόκληση στην κοινή λογική και -πλέον- στην ιστορική αλήθεια, ο ισχυρισμός Σόιμπλε ότι «παραήταν γενναιόδωρος» με την Ελλάδα. 

Όταν μία χώρα καλείται να εμφανίζει ετησίως ως πρωτογενές πλεόνασμα ποσοστό 3,5% επί του ΑΕΠ της έως το 2022 και στη συνέχεια ποσοστό 2,2% έως το 2060, στο πλαίσιο των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει έναντι των Ευρωπαίων εταίρων της, μπορεί να ανταποκριθεί ως προς αυτό μόνον θυσιάζοντας ένα σημαντικό τμήμα της δυνητικής της ανάπτυξης.

Αντίστοιχα, όταν είναι παγκοίνως γνωστό  ότι η υπόθεση του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν έχει αντιμετωπιστεί επαρκώς εκ μέρους των Ευρωπαίων εταίρων και ότι θα επανεμφανιστεί με την πάροδο των ετών, διερωτάται κανείς πού ακριβώς έγκειται η γενναιοδωρία την οποία επικαλείται ο φίλτατος Σόιμπλε;

Ανάμεσα από τις γραμμές των δηλώσεων του κ. Σόιμπλε, το μόνο που μπορεί να αναγνώσει κανείς είναι η εμμονική άρνηση της Γερμανίας να αποδεχθεί ότι το υφιστάμενο πλαίσιο λειτουργίας της ευρωζώνης δεν επαρκεί για τη μακροημέρευση αυτής της νομισματικής ένωσης.

Και τούτο διότι η ευρωζώνη, όχι μόνον παραμένει ουσιαστικά «γυμνή» έναντι ενδεχόμενων κρίσεων από τις σημαντικές οικονομίες, όπως η ιταλική, αλλά κυριότερα διότι ακόμη και σήμερα δεν διαθέτει ενιαία δημοσιονομική πολιτική, ενιαία τραπεζική εποπτεία και κεντρική τράπεζα σε ρόλο ύστατου δανειστή.

Σε όλα αυτά τα σημεία υπήρξε πρόοδος στη διάρκεια των τελευταίων ετών, πλην όμως, ακόμη «δεν είμαστε εκεί».

Η Ελλάδα μπορεί να αναδείχθηκε ως ο «αδύναμος κρίκος» της ευρωζώνης, το 2010, όμως τούτο κατέστη δυνατό εξαιτίας της δομής που είχε έως τότε αυτή η νομισματική ένωση.

Η ποιοτική αναβάθμιση που απαιτείται, δε, στη δομή και λειτουργία της, προϋποθέτει πολιτικές αποφάσεις στις οποίες -κατά τα φαινόμενα- αδυνατεί να συναινέσει η κυριότερη οικονομία της, η Γερμανία, όπως η αμοιβαιοποίηση χρέους ή το ενιαίο «υπουργείο Οικονομικών».

Έως ότου έρθει η στιγμή αυτής της ποιοτικής αναβάθμισης, λοιπόν, ας μην κρυβόμαστε.

Για το δίκιο του ισχυρού πρόκειται…