Η ένοχη ανοχή

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στα θεμέλια κάθε δημοκρατικής κοινωνίας βρίσκεται μία άκρως υποτιμημένη έννοια: αυτή της ανοχής.

Δίχως ανοχή, δεν νοείται πλουραλισμός, δεν νοείται ελεύθερη έκφραση, δεν νοείται προστασία των δικαιωμάτων της μειοψηφίας, δεν νοείται ελευθεροτυπία, δεν νοείται, εντέλει, η ύπαρξη της ίδιας της δημοκρατίας.

Υπό αυτό το πρίσμα, σοφή πολιτεία είναι σαφώς η ανεκτική πολιτεία.

Όλο αυτό το ιδεολόγημα, όμως, καταρρέει με πάταγο, όταν χάρη σε αυτή την πολιτική ανοχής επικρατεί η βία και η ανομία.

Όταν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ο Ρουβίκωνας έχει πιάσει στασίδι δίχως να ιδρώνει το αυτί κανενός, όταν στα Εξάρχεια δεν μπορεί καν να πατήσει αστυνομικός και όταν οι κάθε λογής «επαναστατημένοι» νιώθουν ότι μπορούν να πυρπολήσουν ακόμη και το Αστυνομικό Τμήμα που βρίσκεται στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας, κάθε σοφία έχει χαθεί στην άβυσσο της βίας.

Όταν στην Ευριπίδου και τη Σοφοκλέους ή ακόμη και στην Κυψέλη ή στα Πατήσια κυριαρχεί ο φόβος ή όταν το Πεδίο του Άρεως παραμένει άβατο για τους απλούς πολίτες, είναι βέβαιον ότι όχι μόνον η σοφία αλλά και το μέτρο έχουν χαθεί.

Όσα διαδραματίστηκαν προχθές το βράδυ πέριξ του Αστυνομικού Τμήματος της Ομόνοιας, στην οδό Βερανζέρου, ούτε καινοφανή είναι, ούτε πρωτόγνωρα.

Επιθέσεις αυτού του είδους έχουν υπάρξει δεκάδες κατά το παρελθόν, εναντίον του Αστυνομικού Τμήματος των Εξαρχείων, των «ιστορικών» γραφείων του ΠΑΣΟΚ στην Χαρ. Τρικούπη (ακόμη και με πυροβόλα όπλα), ενώ «επιθέσεις» διαφόρων επιπέδων βίας έχουν υπάρξει και κατά πρεσβειών, υπουργείων, ΟΤΑ, ΜΜΕ, επιχειρήσεων και άλλων.

Όσο για τα Εξάρχεια, η βία έχει πλέον ταυτιστεί με την κανονικότητα.

Όλες αυτές οι επιθέσεις, όμως -και βεβαίως το κλίμα ανοχής και ανεκτικότητας με το οποίο αντιμετωπίστηκαν εκ μέρους της Πολιτείας-, έθεσαν το υπόβαθρο για την πρόσφατη επίθεση σε αυτό το τόσο κεντρικό Αστυνομικό Τμήμα της πρωτεύουσας.

Σε αυτό το κλίμα ανοχής και ατιμωρησίας μπορεί να επιβιώνει η βία και όσοι τη χρησιμοποιούν ως μέσο επικράτησης των σκοπών τους.

Όπως λέει και ο λαός μας, βρίσκουν και τα κάνουν, φίλτατοι.

Διότι εάν δεν «έβρισκαν», τότε ποιο το νόημα των διαμαρτυριών των ίδιων των αστυνομικών και των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων, με αίτημα την προστασία… των Αστυνομικών Δυνάμεων;

Εάν, δε, οι ίδιοι οι αστυνομικοί ζητούν... προστασία, τότε τι θα έπρεπε να κάνει ο κάθε πολίτης;

Ανεξαρτήτως των όποιων εκτιμήσεων ή ακόμη και ιδεοληψιών, τυχόν, επικρατούν, σχετικά με την αντιμετώπιση της βίας ως «κοινωνικού φαινομένου» στο πλαίσιο μίας διευρυμένης ανεκτικότητας, οφείλουμε -κάποτε- να αναγνωρίσουμε σε αυτόν τον τόπο ότι η επικράτηση της βίας ισοδυναμεί με διάλυση της συντεταγμένης πολιτείας.

Για την ακρίβεια, η πολιτεία είτε είναι συντεταγμένη ως προς τους νόμους της είτε δεν είναι.

Ο περίφημος μέσος δρόμος, τον οποίο ορίζει ως αναγκαιότητα η επιταγή της «ανοχής», μπορεί να υπάρξει μόνον ως αμυδρή διαχωριστική γραμμή μεταξύ τάξης και χάους. Η υπέρβασή της, δε, συνιστά -δίχως άλλο- εκτροπή από τη δημοκρατική κανονικότητα.

Δεν είναι σαφές ότι όταν οι πολιτείες παύουν να είναι συντεταγμένες, ενισχύονται μόνον τα «άκρα»;

Τι ακριβώς πρέπει να βιώσουμε σε αυτόν τον τόπο, ώστε να αφυπνιστούν όσοι βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης και να τις αναλάβουν, επιτέλους;