Το μετα-μνημόνιο αφήγημα Τσίπρα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το σαφές και μάλλον εντυπωσιακό αμερικανικό αποτύπωμα; Η φιλο-επενδυτική ρητορική και τα «ανοίγματα» προς την επιχειρηματική κοινότητα μέσω υπόσχεσης για συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και ηπιότερη φορολογική πολιτική;

Η αποκατάσταση «αδικιών του παρελθόντος» μέσω φορολογικών και ασφαλιστικών ελαφρύνσεων προς τη μεσαία τάξη; Η συμμόρφωση σε δικαστικές αποφάσεις, με την καταβολή αναδρομικών προς τα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια;

Κυριότερα, μάλλον, οι ήπιοι τόνοι. Τόσο σε ό,τι αφορά στην αντιπολίτευση, όσο -σημαντικότερα- αναφορικά με τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας, με χαρακτηριστική τη στάση που τελικά υιοθετήθηκε στην υπόθεση των συντάξεων και του «ετεροχρονισμού» ενδεχόμενης μείωσής τους.

Εάν, όντως, αναζητείται η φυσιογνωμία της μεταμνημονιακής διακυβέρνησης Τσίπρα, τα παραπάνω παρέχουν τα απαραίτητα συστατικά του κράματος, που δόθηκε ως «πρώτη γεύση» στη ΔΕΘ.

Πρόκειται για μία συνταγή, δε, η οποία κρίνεται ως εξόχως πραγματιστική, υπό το φως των δεσμεύσεων της χώρας μας έναντι εταίρων και δανειστών αλλά και των μηνυμάτων που θα εισπράξουν οι απανταχού αγορές.

Με λίγα λόγια, αν και τα πράγματα κρίνονται από τα έργα και όχι από τα λόγια -και αυτό το οποίο διαδραματίστηκε στη Θεσσαλονίκη ήταν μάχη εντυπώσεων και όχι ουσίας-, η «μετάλλαξη» τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής ήταν σαφής.

Δεν αναφερόμεθα, δε, στα συνθήματα άλλων εποχών, περί αγορών, νταουλιών, Μέρκελ και άλλων συναφών, τα οποία μετά το πρώτο -καταστροφικό εξάμηνο- μπήκαν στο περίφημο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», αλλά ουσιωδέστερα, στην ύπαρξη διαλλακτικότητας και έμφασης σε επιχειρήματα, ώστε να… πεισθούν οι εταίροι μας πως δεν είναι απαραίτητη η υλοποίηση ακόμη και μέτρων που έχουν ήδη θεσμοθετηθεί, για την εξασφάλιση των στόχων πρωτογενούς πλεονάσματος.

Στοιχείο εξόχως εντυπωσιακό είναι επίσης η συμπαράταξη σχεδόν σύσσωμου του Δυτικού κόσμου (δια χειρός ΗΠΑ, Γερμανίας, Βρυξελλών κ.λπ.) στο πλευρό Τσίπρα - Ζάεφ, στην υπόθεση της Συμφωνίας των Πρεσπών και «απέναντι» σε όσους αντιτίθενται σε αυτήν.

Πρόκειται για μία εικόνα που θα είναι αντιπροσωπευτική της όποιας συνέχειας;

Πρόκειται για μία συνολικότερη «μετάλλαξη», η οποία θα συνοδευτεί με πράξεις και έργα προς τη διακηρυχθείσα κατεύθυνση; Η ιστορία θα δείξει.

Γεγονός παραμένει, πάντως, ότι τα «όρια», όπως αυτά διαμορφώνονται σήμερα, τηρήθηκαν. Ούτε άκρατες παροχές, όπως πολλοί έσπευδαν να προεξοφλήσουν, ούτε όμως και «αμνησία» έναντι δεσμεύσεων, είτε αυτές απορρέουν από αποφάσεις δικαστηρίων, είτε από συμφωνίες με Ευρωπαίους εταίρους.

Κυριότερα, δε, υπήρξε αναγνώριση ότι η συνταγή που ακολουθούνταν έως τώρα ήταν αδιέξοδη. Τόσο σε ό,τι αφορά στις ασφαλιστικές και φορολογικές επιβαρύνσεις, όσο και σε ό,τι αφορά τον ΕΝΦΙΑ, αν και για το ζήτημα αυτό η συζήτηση δεν ολοκληρώθηκε.

Βέβαια, υπήρξε και μία μεγάλη παραδοχή. Εμμέσως αλλά σαφέστατα. Τις αγορές, προς το παρόν τουλάχιστον και σε εύρος 2-2,5 ετών, δεν τις… χρειαζόμαστε.

Βάσει αυτού του αφηγήματος , το μαξιλάρι είναι παχύ και μπορεί να περιμένει τις αναβαθμίσεις του ελληνικού αξιόχρεου από τους απανταχού οίκους και τη συνολικότερη βελτίωση των πραγμάτων. Ενδεχομένως. Στο μεταξύ διάστημα, βεβαίως -και εκεί εναπόκειται η όποια γηγενής συνεισφορά στη διαμόρφωση της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής- «συν Αθηνά και χείρα κίνει».

Με άλλα λόγια, αν και η πρώτη επίσημη γεύση του μεταμνημονιακού αφηγήματος εμφανίζεται με το κατάλληλο «αλάτι και πιπέρι», το «ψητό» παραμένει ακόμη στον «φούρνο» και δεν θα κριθεί παρά όταν είναι έτοιμο.

Εάν στο μεταξύ υπάρξει και συγκράτηση στα κάθε λογής «καρυκεύματα», τότε ακόμη καλύτερα!