Νόμοι, αστοχίες και… λαμογιές

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν καταδειχθεί τελικώς, από τη δικαστική έρευνα που διενεργείται στον απόηχο της υπόθεσης Αρ. Φλώρου, ότι όντως υφίσταται «βιομηχανία αποφυλακίσεων» βάσει του νόμου Παρασκευόπουλου, αυτός ο νόμος δεν πρέπει να αλλάξει;

Εάν η συγκεκριμένη έρευνα δείξει τα «παράθυρα» που ενδεχομένως έχει το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο, δεν είναι δουλειά του νομοθέτη πλέον να τα κλείσει;

Ακόμη και πριν αρχίσει να ξετυλίγεται το νήμα της έρευνας που διενεργούν σήμερα οι αρμόδιες δικαστικές αρχές, η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων είχε προειδοποιήσει: Οι δικαστές εφαρμόζουν τον νόμο. Εάν αυτός ο νόμος κρίνεται ως ατελής, είναι δουλειά του νομοθέτη να επιληφθεί…

«(…) υποχρέωση του Δικαστή (σ.σ. είναι) να εφαρμόζει το Νόμο, ανεξάρτητα από το εάν συμφωνεί ή όχι με αυτόν», μας υπενθύμιζε ο συλλογικός φορέας έκφρασης Δικαστών και Εισαγγελέων, μετά τις πρώτες αντιδράσεις για την αποφυλάκιση Φλώρου.

Όπως πρόσθετε, ο νόμος δεν δίνει το δικαίωμα περαιτέρω έρευνας ή αμφισβήτησης της βεβαίωσης αναπηρίας που εκδίδει το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.) και ως εκ τούτου, το αρμόδιο Δικαστικό Συμβούλιο, που κρίνει την υπό όρους απόλυση των φυλακισθέντων, είναι υποχρεωμένο να την κάνει δεκτή…

Πλέον, σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας σχετικά με την έρευνα που διενεργεί η Εισαγγελία Διαφθοράς, με επικεφαλής την Ελένη Τουλουπάκη, το αντικείμενό της κρίθηκε απαραίτητο να διευρυνθεί, πέραν αυτής καθ’ εαυτής της υπόθεσης Φλώρου, και σε άλλες «συναφείς» υποθέσεις.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, δε, οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για περίπου 700 κρατούμενους οι οποίοι αποφυλακίστηκαν ως ανάπηροι, βάσει του νόμου Παρασκευόπουλου.

Πλέον, αυτές οι περιπτώσεις αποφυλακίσεων θα επανελεγχθούν, ώστε να καταδειχθεί, πρώτον, η τήρηση της νομιμότητας -και βεβαίως ο καταλογισμός των όποιων ποινικών ευθυνών προς όσους τυχόν την παραβίασαν- και δεύτερον, να εξαχθούν τα απαραίτητα συμπεράσματα σχετικά με την καταλληλότητα των νομοθετικών ρυθμίσεων και των δυνατοτήτων που αυτές παρέχουν για την ενδεχόμενη παραβίασή τους.

Από εκεί και μετά -και στον βαθμό που τελικά αναδειχθούν οι τυχόν ατέλειες του νόμου- οφείλει να υπάρξει διαδικασία αναθεώρησής του.

Διότι, εντέλει, εάν η ίδια η Πολιτεία θεσπίζει νομοθετήματα τα οποία παρέχουν -ακόμη και εμμέσως- τη δυνατότητα παραβίασης της νομιμότητας ή τουλάχιστον τη διευκολύνουν, τότε για ποιο κράτος δικαίου μπορούμε να μιλάμε σε αυτόν τον τόπο;

Πολύ περισσότερο, δε, υπό το φως της οδύσσειας που συχνά βιώνουν -στον εκτός φυλακών κόσμο- πραγματικοί ανάπηροι, ούτως ώστε να καταδειχθεί ο βαθμός της αναπηρίας τους και να λάβουν το σχετικό προνοιακό επίδομα.

Ούτως ή άλλως, όπως έχει υποστηρίξει και κατά το παρελθόν η παρούσα στήλη, ο νόμος Παρασκευόπουλου συνιστά μία ευθεία ομολογία ήττας εκ μέρους της Πολιτείας, καθώς στόχος του είναι η αποσυμφόρηση των φυλακών, μέσω της πρόωρης υπό όρους απόλυσης φυλακισθέντων.

Συνιστά, έτσι, μία έμπρακτη επιβεβαίωση εκ μέρους της Πολιτείας της αδυναμίας εκτέλεσης ενός μέρους του έργου της, που είναι η κράτηση όσων καταδικάστηκαν από το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, και ως εκ τούτου θα ήταν αδιανόητη η εις το διηνεκές διατήρηση του συγκεκριμένου νομοθετήματος.

Κατά τη θέσπισή του, το 2015, ο συγκεκριμένος νόμος είχε σαφώς βραχεία διάρκεια, μόλις ενός έτους, η οποία παρατάθηκε, στο μεταξύ, δύο φορές.

Ας μη διαιωνισθεί...