Η ανίερη ευρωπαϊκή συμμαχία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η Ευρώπη όχι μόνο στερείται ηγεσίας αλλά με την πολιτική αδράνειας που ακολουθεί έναντι των σημαντικών προβλημάτων της, υποσκάπτει τα ίδια της τα θεμέλια.

Το είδαμε στην περίπτωση της Ελλάδας, με την πολιτική του «extend and pretend», βάσει της οποίας οι φίλτατοι εταίροι και δανειστές μας συνέχισαν να μας δανείζουν, θεωρώντας ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο και ότι είναι εφικτή η επίτευξη τόσο ασφυκτικών δημοσιονομικών στόχων κατά τις επόμενες δεκαετίες, το είδαμε και στην υπόθεση του μεταναστευτικού.

Ένα πρόβλημα, απόρροια της πολιτικής «ανοικτών συνόρων» που ακολούθησε η καγκελάριος Μέρκελ και βεβαίως της συνεχιζόμενης κρίσης στη Μ. Ανατολή, βρίσκεται εκτός ελέγχου και φέρνει στην επιφάνεια τις πλέον ξενοφοβικές, ρατσιστικές και ακροδεξιές τάσεις της Γηραιάς Ηπείρου.

Το βλέπουμε στη Γερμανία, με την αναρρίχηση του  ξενοφοβικού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) στη δεύτερη θέση των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος, μπροστά από τους Σοσιαλδημοκράτες, το βλέπουμε με τη συμμετοχή της Λέγκας του Ματέο Σαλβίνι στην ιταλική κυβέρνηση και την εξασφάλιση, μεταξύ άλλων, του καίριου υπουργείου των Εσωτερικών για τον επικεφαλής του, το βλέπουμε με όσα πρεσβεύει ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτωρ Ορμπάν, το βλέπουμε στην Πολωνία, στην Τσεχία, στην Αυστρία, και βεβαίως στην Ολλανδία.

Κατά τον φίλτατο Wolfgang Münchau, των FT, δε, υπάρχει ένα σαφές ενδεχόμενο «όλο αυτό» να αποτυπωθεί κατά τον πλέον γλαφυρό τρόπο στις Ευρωεκλογές, τον προσεχή Μάιο, προσφέροντας στην ακροδεξιά και δη στο πλέον λαϊκιστικό της τμήμα, το πιο ισχυρό πολιτικό «μπλοκ» που είχε ποτέ στην Ευρώπη.

Αυτή η ανίερη ευρωπαϊκή συμμαχία οδηγεί, δε, με μαθηματική ακρίβεια σε σαφή έκπτωση τις αρχές και τις αξίες επί των οποίων εδραιώθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Διότι η επικράτηση αυτών των πολιτικών σχηματισμών -και μάλιστα με τη μορφή «συμμαχίας»- στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ιδιαίτερα πιθανό να οδηγήσει σε δεύτερη μοίρα θεμελιώδη δημοκρατικά ιδεώδη που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισονομία, τις ελευθερίες που απολαμβάνουμε και το κράτος δικαίου και βεβαίως την αρχή της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών, καθιστώντας την Ε.Ε. ένα συνονθύλευμα εθνικών κυβερνήσεων που προασπίζουν μόνον τα εκάστοτε συμφέροντά τους.

Αυτό, όμως, είναι το απότοκο της απουσίας οράματος, πολιτικών και δράσης για την ουσιαστική αντιμετώπιση προβλημάτων, όπως το μεταναστευτικό ζήτημα και των περιστατικών βίας και εγκληματικότητας που το συνόδευσαν στη διάρκεια των τελευταίων ετών.

Ούτε τα αίτια του προβλήματος, τα οποία βρίσκονται στη Μ. Ανατολή, αντιμετωπίστηκαν, ούτε υπήρξε μία συντεταγμένη προσπάθεια διαχείρισής του στην Ευρώπη, στο πλαίσιο ανθρωπιστικών αξιών και αρχών.

Αντίθετα, η Συνθήκη Σένγκεν, ένα από τα κυριότερα ευρωπαϊκά επιτεύγματα, έγινε κουρελόχαρτο και φράκτες ορθώθηκαν από τις χώρες του Βίζεγκραντ ενώ στην περίπτωση Σαλβίνι της Ιταλίας, η στάση του έναντι πλοίων που μεταφέρουν πρόσφυγες και μετανάστες οδηγεί έως και σε συνταγματική κρίση αυτήν τη χώρα.

Εάν, όμως, οι φιλοευρωπαϊκές φιλελεύθερες πολιτικές, τις οποίες εκφράζει κυρίως ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμ. Μακρόν, βρεθούν σε δεύτερη μοίρα, τότε για ποια Ευρώπη μπορούμε να μιλάμε;

Η Ε.Ε. θα έχει επιβεβαιώσει όσους τη χαρακτηρίζουν ως ένα χαλαρό οικονομικό μόρφωμα, το οποίο αδυνατεί να συνεννοηθεί και να συναινέσει σε κοινή εξωτερική ή αμυντική πολιτική, που πλέον θα αρχίσει να αποδομεί και όσα -με τόσο κόπο και για τόσα χρόνια- κατάφερε να χτίσει.

Υπερβολή; Ίσως. Αδύνατον, ασφαλώς όχι!