Νόμος και ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο νόμος Παρασκευόπουλου, περί αποσυμφόρησης των φυλακών, ο οποίος τυπικά εκπνέει σήμερα, αφορά ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του: την αποσυμφόρηση των φυλακών.

Την απελευθέρωση άρα -ακόμη και υπό όρους- καταδίκων οι οποίοι δεν είχαν εκτίσει τη συνολική διάρκεια της ποινής τους.

Ως εκ τούτου αντικατοπτρίζει -ή ακριβέστερα αντικατόπτριζε, καθώς δεν έχει υπάρξει νέα παράταση της ισχύος του-, την αδυναμία του οργανωμένου κράτους να αντιμετωπίσει τον υπερβάλλοντα πληθυσμό των φυλακών.

Συνιστούσε, με άλλα λόγια, μία ευθεία ομολογία ήττας εκ μέρους της -κατά τα λοιπά συντεταγμένης- πολιτείας, η οποία αποδεχόμενη την αδυναμία της να κρατήσει ακόμη και καταδικασθέντες για κακουργήματα, τους άφηνε ελεύθερους ξανά στην κοινωνία…

Τη διάρκεια ισχύος αυτού του νόμου μάς πληροφόρησε τον προηγούμενο Μάιο ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός Στ. Κοντονής ότι θα επανεξετάσει τον Σεπτέμβριο.

Υπό αυτό το πρίσμα και στον βαθμό που θα υπάρξει και νέα ετήσια ή τυχόν μεγαλύτερη παράταση της ισχύος αυτού του νομοθετήματος, η ελληνική πολιτεία θα έχει επαναβεβαιώσει την αδυναμία της να διαδραματίσει τον συγκεκριμένο ρόλο που της έχει ανατεθεί από την κοινωνία των πολιτών, για την κράτηση καταδικασθέντων από την ελληνική Δικαιοσύνη έως την πλήρη έκτιση της ποινής τους.

Διότι, η άλλη πλευρά του νόμου Παρασκευόπουλου είναι, δίχως άλλο, η κατασκευή ικανού αριθμού και δυναμικότητας φυλακών, για την κράτηση όλων όσων οδηγεί εκεί η ελληνική Δικαιοσύνη, έως ότου εκτίσουν την ποινή που τους επιβλήθηκε.

Δίχως αμφιβολία, αυτός ο νόμος, ο οποίος αρχικά τιτλοφορούνταν «Έκτακτα μέτρα για την αποσυμφόρηση των καταστημάτων κράτησης», μόνον έκτακτος δεν αποδείχθηκε.

Επί τριετία παρέμεινε σε ισχύ -αν και αναμορφώθηκε εν μέρει από τον φίλτατο κ. Κοντονή- και έχει «αξιοποιηθεί» από περισσότερους από 10.000 καταδίκους, προκαλώντας τη μήνιν ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, που συχνά συνδέει κρούσματα εγκληματικότητας με το συγκεκριμένο νομοθέτημα.

Όπως, επίσης, συνδέεται αυτό το νομοθέτημα με την επιβολή βαριών ποινών κάθειρξης εκ μέρους του δικαστικού συστήματος, με στόχο την αποφυγή «αξιοποίησης» των διατάξεών του από καταδικασθέντες.

Εάν ευσταθούν αυτές οι εκτιμήσεις, τότε ο περίφημος νόμος Παρασκευόπουλου δεν συνιστά μόνον ομολογία ήττας της πολιτείας αλλά και πηγή στρεβλώσεων για τη λειτουργία του συστήματος απονομής δικαιοσύνης στην Ελλάδα.

Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τότε προς τι μία νέα παράταση της ισχύος του;

Ο νόμος Παρασκευόπουλου, ακόμη κι αν κανείς θέσει κατά μέρος τη φιλολογία που αναπτύχθηκε σχετικά με τους λόγους θέσπισής του, αφορά επί της ουσίας τη δυνατότητα του κράτους να επιτελέσει ένα μέρος του ρόλου του.

Αφορά, δηλαδή, τη διαδικασία απονομής Δικαιοσύνης, επί της οποίας παρεμβαίνει μειώνοντας τον επιβληθέντα χρόνο κράτησης των καταδικασθέντων και βεβαίως τον τιμωρητικό ή άλλο χαρακτήρα αυτών των ποινών.

Ενισχύει ή όχι τις όποιες τάσεις εγκληματικότητας, η γνώση ότι μπορεί να υπάρξει η έκτιση μόνον ενός μικρού τμήματος της αρχικώς επιβληθείσας ποινής και αντιστρόφως, η ύπαρξη αυτού του νομοθετήματος οδηγεί ή όχι, τελικά, στην επιβολή βαρύτερων ποινών, εντός όσων προβλέπει η νομοθεσία;

Ας τα σκεφτούν αυτά στην κυβέρνηση, προτού εξετάσουν το ενδεχόμενο ακόμη μίας νέας παράτασης της ισχύος του συγκεκριμένου νομοθετήματος, διότι, εντέλει, η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης δεν αποτελεί μόνον το ύστατο καταφύγιο του κάθε πολίτη αλλά και μέτρο για τη λειτουργία της πολιτείας μας.