Ο κίνδυνος μίας νέας απόρριψης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ανεξαρτήτως του χρόνου που θα επιλεγεί για τη διενέργεια των επόμενων βουλευτικών εκλογών και των όποιων προσπαθειών καταβάλλονται για το στήσιμο πολλαπλής κάλπης τον προσεχή Μάιο, σαφής είναι ο κίνδυνος εκπλήξεων και δη επώδυνων.

Μπορεί η χώρα να βαδίζει ολοταχώς προς την έξοδό της από την εποχή των μνημονίων, όμως, παραμένει σε βαθιά κρίση.

Κρίση οικονομική, καθώς το φάσμα της ανεργίας, των κόκκινων δανείων και της υπερφορολόγησης βαραίνει καταλυτικά στην καθημερινότητα εκατομμυρίων πολιτών -παρά τη διαφαινόμενη αργή και βασανιστική ανάκαμψη της οικονομίας-, κρίση πολιτική, δεδομένης της αδυναμίας των κυριότερων πολιτικών σχηματισμών του τόπου να βρουν οδό -αν όχι συναίνεσης- τουλάχιστον συνεννόησης και βεβαίως, κρίση κοινωνική, η οποία ξεδιπλώνεται με κάθε λογής τρόπους.

Σε όλες αυτές τις πτυχές της κρίσης που βιώνει η χώρα, σύντομα, αναμένεται να προστεθούν και οι επιπτώσεις της όποιας συμφωνίας υφίσταται μεταξύ της Ελλάδας και της Γερμανίας, αναφορικά με το μεταναστευτικό ζήτημα.

Εάν στην εικόνα αυτή αθροίσουμε και το κλίμα έντασης που συνόδευσε τη συμφωνία για το ζήτημα της πΓΔΜ, ιδίως στη Β. Ελλάδα, η συνολική εικόνα δεν είναι «όμορφη».

Είναι μία εικόνα, δε, η οποία ενδέχεται να μην αποτυπώνεται πλήρως από την πληθώρα των δημοσκοπήσεων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τελευταία, καθώς συμπεριλαμβάνει τη μετατόπιση ενός τμήματος του εκλογικού σώματος στα άκρα του πολιτικού φάσματος και δη την ακροδεξιά.

Εάν έστω και ένα τμήμα του δημοσκοπικού δείγματος επέλεξε να μην έχει το θάρρος της γνώμης του ως προς το ερώτημα της «πρόθεσης ψήφου», η Χρυσή Αυγή, η οποία αποτελεί την κυριότερη μορφή έκφρασης της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, ενδέχεται να μη βρίσκεται στην τέταρτη ή και στην τρίτη θέση των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος αλλά υψηλότερα.

Η λεγόμενη «αρνητική ψήφος» ή «ψήφος απόρριψης» πάντα ελλοχεύει σε συνθήκες δυσπραγίας και απουσίας οράματος ή διεξόδου.

Εάν η αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αποτύπωσε μία ψήφο διαμαρτυρίας κατά των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, σήμερα που το κυβερνών κόμμα έχει μεταλλαχθεί και το ίδιο σε «συστημικό κόμμα» και μάλιστα με απήχηση στον διεθνή παράγοντα, πώς μπορεί να εκφραστεί μία «αντισυστημική» ψήφος, ιδίως, σε μία περίοδο τόνωσης του εθνικιστικού αισθήματος, όπως η παρούσα;

Καλώς ή κακώς, φίλτατοι, η χώρα μπορεί να βρίσκεται στα καταληκτικά στάδια της μακράς μνημονιακής της περιόδου, όμως, ακόμη απέχει από την έξοδό της από την κρίση.

Με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για την οικονομία, κυβέρνηση τε και αντιπολίτευση επιδόθηκαν σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού αναφορικά με το όντως ακανθώδες ζήτημα των συντάξεων, θέτοντας έτσι υπό σαφή αμφισβήτηση την αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν το μεταρρυθμιστικό έργο που συντελέστηκε επί μνημονιακών ετών.

Ταυτόχρονα, οι «οδικοί χάρτες» για τη λεγόμενη «επόμενη μέρα» που έχουν συντάξει κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, φαντάζουν είτε ως ευχολόγια, είτε ως ημίμετρα και πάντως απέχουν από το να πείσουν ως προς τη βιωσιμότητα και αποτελεσματικότητά τους.

Κυριότερα, δε, δεν προσφέρουν όραμα.

Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, υπό το φως της «διευκόλυνσης» αντί ελάφρυνσης που προσέφεραν ως λύση για το ελληνικό δημόσιο χρέος, οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας;

Πίσω από όλα αυτά, όμως, καραδοκούν τα άκρα του πολιτικού φάσματος και όσα αυτά συνεπάγονται για την πολιτική -και ευρύτερη- ζωή του τόπου.

Αυτό, όμως, είναι το κόστος του λαϊκισμού και της ατολμίας.