Ο εθνικός εφιάλτης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η φτώχεια δεν φέρνει μόνον γκρίνια.

Κυριότερα, κουβαλά μαζί της καταστάσεις που ενίοτε αγγίζουν τα θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης. Για ανθρώπους και λαούς.

Συρρίκνωση των γεννήσεων, αύξηση των θανάτων και αρνητική μετανάστευση ανέδειξαν στα χρόνια της κρίσης το δημογραφικό στο υπ’ αριθμόν ένα εθνικό πρόβλημα.

Σύμφωνα με έρευνα υπό τον τίτλο: «Ο πληθυσμός της Ελλάδας υπό διωγμόν», που υπογράφει η νομικός Ήρα Έμκε-Πουλοπούλου, διδάκτορας του πανεπιστημίου του Παρισιού, μέλος της Ακαδημίας Επιστημόνων της Νέας Υόρκης και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Δημογραφικών Μελετών, είμαστε λαός που γερνά ταχύτατα και... συρρικνώνεται.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, την περίοδο 2011-2016, οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις κατά 115.479 άτομα (γεννήσεις 692.592 / θάνατοι 808.071).

Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η χώρα, εκτός από την υπεροχή των θανάτων έναντι των γεννήσεων, οφείλεται στο φαινόμενο της «αρνητικής μετανάστευσης», γεγονός που έχει ως συνέπεια τη μείωση του ελληνικού πληθυσμού, κάθε χρόνο, σε απόλυτο αριθμό.

Βάσει στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ, στα χρόνια από το 2011 έως το 2017 ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 355.000 ανθρώπους και αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπισθεί με την υπευθυνότητα που απαιτείται, το 2050 μόλις που θα αγγίζει τα 10 εκατομμύρια ανθρώπων.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Eurostat, δε, το 2080, η Ελλάδα θα αποτελεί το μικρότερο τμήμα της ΕΕ., με μόλις 7,2 εκατ. ανθρώπους.

Αυτό που προσδίδει δραματικές διαστάσεις στο φαινόμενο του λεγόμενου “brain drain” είναι, μάλιστα, ότι αφορά κυρίως “ό,τι καλύτερο” έχει να προσφέρει αυτή η χώρα. Νέους με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, οι οποίοι εγκαταλείπουν την πατρίδα τους εξ ανάγκης, σε αναζήτηση μίας καλύτερης τύχης στο εξωτερικό.

Με αυτόν τον τρόπο, όμως, η Ελλάδα αυτοκτονεί. Όχι μόνο συρρικνώνεται αριθμητικά, μεγεθύνοντας έτσι κρίσιμα προβλήματα όπως το ασφαλιστικό, αλλά χάνει και τις “βάσεις” της για τη μελλοντική της πορεία.

Εάν η χώρα μας δεν καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για τη διαμόρφωση συνθηκών οικονομικής ανάπτυξης, όχι μόνο θα συνεχίσει να πορεύεται βαλτωμένη στα σημερινά αδιέξοδά της αλλά θα οδηγηθεί σε νέα -σαφώς χειρότερα- δεινά.

Ακριβώς αυτή την εικόνα είχε κατά νου ο ΣΕΒ όταν μιλούσε, πρόσφατα, για την ανάγκη μίας “επενδυτικής επανάστασης”.

Όπως σημείωνε σε σχετικό του σημείωμα: «Το υπαρξιακό ερώτημα στο οποίο οφείλουμε να απαντήσουμε όλοι, πολιτική τάξη, επιχειρηματική κοινότητα και κοινωνία, είναι αν θα επιλέξουμε να μεταβιβάσουμε παραγωγικούς πόρους προς τις νεότερες γενιές, δημιουργώντας κίνητρα για την επιστροφή τους στη χώρα μας, ή θα αδρανήσουμε για άλλη μια φορά, οδηγώντας την Ελλάδα στο να γίνει μια χώρα γερόντων, χωρίς οικονομικό σφρίγος».

Ας το έχει αυτό υπόψη του το πολιτικό προσωπικό της χώρας, όταν το ένα κόμμα συναγωνίζεται το άλλο στις προσπάθειες αντιστροφής των μεταρρυθμίσεων στο ασφαλιστικό, διακυβεύοντας έτσι την όποια αξιοπιστία μπορέσαμε να ανακτήσουμε αλλά -επί της ουσίας- και το συνολικό μέλλον της χώρας...

Πλέον, μετά από σχεδόν μία δεκαετία κρίσης και παρά τις κάθε λογής υποχρεώσεις που θα κουβαλά μαζί του τα επόμενα χρόνια, ο τόπος μπορεί να χαράξει τη δική του πορεία.

Εάν αυτή δεν διέρχεται διαμέσου της εμπέδωσης κλίματος σταθερότητας, προόδου και ελκυστικότητας ως επενδυτικού προορισμού, η έμπρακτη επιβεβαίωση των παραπάνω στοιχείων δεν αργεί.

Είναι σαφές προς όλους αυτό;