Το ένοχο μυστικό των Οινοφύτων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα

Εάν -τυχόν- αναρωτιέστε για την «επόμενη μέρα» της χώρας και για το περίφημο «επενδυτικό σοκ» των 100 δισ. ευρώ που χρειάζεται, κατά τον ΣΕΒ, ώστε να καλυφθεί το χαμένο έδαφος των ετών της κρίσης, μην πάτε μακριά.

Από την Αθήνα, μία βόλτα μέχρι τα Οινόφυτα Βοιωτίας ή ακόμη πιο κοντά, έως τον Ασπρόπυργο Αττικής, αρκεί ώστε να λυθούν οι περισσότερες απορίες.

Στα Οινόφυτα, εκεί όπου παράγεται το 35% του βιομηχανικού ΑΕΠ της χώρας και όπου έχουν τις εγκαταστάσεις τους ορισμένες από τις μεγαλύτερες και πλέον σοβαρές ελληνικές βιομηχανίες, τυπικά, δεν υφίσταται βιομηχανική περιοχή (ΒΙΠΕ).

Για την ακρίβεια, η περιοχή στην οποία αναπτύσσεται βιομηχανική δραστηριότητα δεν είναι καν στο «σχέδιο πόλης», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χωροθέτησή της αλλά και τις βασικές υποδομές της, συμπεριλαμβανομένου του οδικού και του αποχετευτικού δικτύου ή άλλων δυνατοτήτων και διευκολύνσεων που προσφέρουν οι θεσμοθετημένες ΒΙΠΕ.

Στον Ασπρόπυργο, όπως αναφέρουν κύκλοι γνωρίζοντες τα θέματα, τώρα… επίκειται η έκδοση υπουργικής απόφασης για τη σύσταση του φορέα διαχείρισης της περιοχής στην οποία εντοπίζεται υψηλή βιομηχανική δραστηριότητα, ενώ γίνονται ενέργειες προκειμένου να νομιμοποιηθεί και να μετατραπεί σε οργανωμένο πάρκο logistics η συγκέντρωση εταιριών του κλάδου σε έκταση βορείως της Αττικής οδού…

Αυτή η εικόνα, δε, δεν αφορά μόνον την περιοχή των Οινοφύτων ή του Ασπροπύργου.

Στην Ελλάδα περισσότερη έκταση καλύπτουν οι «άτυπες βιομηχανικές συγκεντρώσεις», όπως ονομάζει η Πολιτεία τις περιοχές στις οποίες εντοπίζεται βιομηχανική δραστηριότητα… εκτός σχεδίου, από τις θεσμοθετημένες περιοχές βιομηχανικής χρήσης.

Συνολικά, υπάρχουν 415 θεσμοθετημένες περιοχές με βιομηχανικές χρήσεις αθροιστικής έκτασης 238.390 στρεμμάτων έναντι 181 άτυπων βιομηχανικών συγκεντρώσεων, συνολικής έκτασης 298.924 στρεμμάτων.

Περίεργο ή παράξενο;  

Ίσως. Απολύτως πραγματικό, όμως, καθώς η μεν επιχειρηματική κοινότητα έχει εντοπίσει εδώ και χρόνια τα πλεονεκτήματα πρόσβασης ή εξυπηρέτησης διαμετακομιστικού έργου που προσφέρουν διάφορες περιοχές ανά τη χώρα, όπως ο βόρειος ή ο δυτικός οδικός άξονας των Αθηνών, όχι όμως και το «επίσημο κράτος».

Ο λόγος για το φαινόμενο, προφανώς, αφορά το κίνητρο αλλά και το ενδιαφέρον, που έχει η κάθε μία πλευρά…

Μακάρι, όμως, τα προβλήματα της επιχειρηματικής δραστηριότητας να αφορούσαν μόνον τις ΒΙΠΕ ή την απουσία τους.

Όπως ενημέρωσε πρόσφατα ομάδα εκπροσώπων του Τύπου, ο απερχόμενος Γενικός Γραμματέας Βιομηχανίας Στρατής Ζαφείρης, προωθείται σύστημα «fast track» για την αδειοδότηση στρατηγικών βιομηχανικών επενδύσεων, με στόχο οι σχετικές άδειες να χορηγούνται σε λιγότερο από ένα έτος, έναντι 5 έως 10 ετών που απαιτούνταν έως τώρα…

Αυτά, δε, για τις «στρατηγικές βιομηχανικές επενδύσεις», οι οποίες προσδιορίζονται ως τέτοιες βάσει κριτηρίων ύψους επένδυσης, προστιθέμενης αξίας, θέσεων απασχόλησης, συνολικής σημασίας για τη χώρα κ.λπ. κ.λπ.

Για τις λοιπές, οι οποίες αφορούν τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής επιχειρηματικότητας, δεν είναι σαφές τι μέλλει γενέσθαι…

Στα λοιπά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένου εκείνου της φορολογίας ή του μη μισθολογικού κόστους, ας μην αναφερθούμε. Τα έθεσε χθες ο φίλτατος κ. Θ. Φέσσας, πρόεδρος του ΣΕΒ, υψώνοντας φωνή αγωνίας. ώστε να μην αρχίσει το… ξήλωμα του έως τώρα μεταρρυθμιστικού έργου.

Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα και μάλιστα μετά από 8 χρόνια υποτιθέμενης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας επί των ετών του μνημονίου, τότε σε τι έχει να προσδοκά αυτή η χώρα για την ανάκαμψή της;

Εάν -μετά από τόσα χρόνια μνημονίου- ακόμη παλεύουμε με τα «φαντάσματα» του παρελθόντος , πότε ελπίζουμε ότι θα τα νικήσουμε;