Τι φοβάται η Δημοκρατία;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στις συντεταγμένες Δημοκρατίες υφίστανται θεσμοί και διαδικασίες.

Εάν τούτο συμβαίνει και στη δική μας, τότε ποιο το νόημα των χθεσινών καταγγελιών της κυβέρνησης περί «στρατηγικής  αποσταθεροποίησης» και περί «…συντονισμένου σχεδίου εκφοβισμού και τραμπούκικων επιθέσεων σε βουλευτές και μέλη της ελληνικής κυβέρνησης…», για το οποίο έκανε λόγο ο φίλτατος κ. Τζανακόπουλος;

Εάν όντως υφίστανται φαινόμενα αυτού του είδους, τότε οι φίλτατοι της κυβέρνησης οφείλουν να αποταθούν στους οργανωμένους θεσμούς της Πολιτείας, ενός τμήματος των οποίων είναι εξάλλου επικεφαλής, ώστε να επιληφθούν του ζητήματος οι αρμόδιοι.

Εν προκειμένω, εάν ο λόγος είναι περί επιθέσεων, όπως η χθεσινή, για παράδειγμα, στο γραφείο του βουλευτή της συμπολιτεύσεως κ. Κ. Κατσίκη, τότε αρμόδια να επιληφθεί της υποθέσεως είναι η Δικαιοσύνη, εκπρόσωποι της οποίας -όπως είναι γνωστό- βρίσκονται στην Ευελπίδων σε συνεχή βάση.

Άρα, προς τι ο ντόρος;

Ήδη, εξάλλου, υπήρξε ανάληψη της ευθύνης για τη συγκεκριμένη επίθεση εκ μέρους γνωστής αναρχικής οργάνωσης, αν και ο ίδιος ο κ. Κατσίκης εμφανίζεται να αμφιβάλλει ως προς την ταυτότητά της, οπότε ο λόγος προφανώς πρέπει να δοθεί στα αρμόδια αστυνομικά και δικαστικά στελέχη, ώστε να υπάρξει η προσήκουσα διερεύνηση…

Τουλάχιστον αυτό γίνεται στις συντεταγμένες Δημοκρατίες.

Αντίστοιχα, εάν όντως εξυφαίνεται κάποιο «ανόητο» σχέδιο αποσταθεροποίησης, με στόχο την πτώση της κυβέρνησης, όπως το χαρακτήρισε πρόσφατα ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, με δηλώσεις του από το Λονδίνο -προσθέτοντας πάντως ότι «δεν ανησυχεί» και ότι η κυβέρνηση «θα έχει συνέχεια» και θα ολοκληρώσει το έργο της στο τέλος της τετραετίας-, τότε και πάλι στις Δημοκρατίες υπάρχουν συγκεκριμένες διαδικασίες.

Εάν η κυβέρνηση συνεχίσει να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της Βουλής, τότε κατά τη σχετική πρόβλεψη του Συντάγματος, παραμένει στη θέση της. Εάν όχι, οδηγείται ο τόπος σε εκλογές.

Το πρόβλημα πού είναι;

Για αυτό τον λόγο δεν υπάρχουν οι θεσμοί και οι συνταγματικές προβλέψεις;

Αυτοί δεν είναι οι κανόνες του «παιχνιδιού» και αυτούς δεν οφείλουν όλοι να ακολουθούν σε κάθε Δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της;

Εκτός κι αν δεν είναι -πλέον- έτσι… Όμως, τότε μιλάμε για μία ομολογία ήττας.

Μιλάμε για μία κυβέρνηση η οποία δεν γνωρίζει πού είναι η Ευελπίδων και ποιος είναι ο ρόλος της και βεβαίως, μιλάμε για μία κυβέρνηση η οποία εμφανίζεται να μην έχει εμπιστοσύνη στις κοινοβουλευτικές δυνάμεις της ή που φοβάται να ανανεώσει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος προς αυτήν…

Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, μας έδωσε πρόσφατα μία εντελώς διαφορετική εικόνα: «Δεν ανησυχώ καθόλου. Πόσο, δε, μάλλον, όταν πλέον είναι σε όλους σαφές ότι αυτή η κυβέρνηση, που έχει περάσει από σαράντα κύματα, κατάφερε να επιβιώσει σε πολύ δυσκολότερες στιγμές. Πόσο, δε, μάλλον τώρα, που ανοίγεται μπροστά μας ένας πολύ θετικός ορίζοντας», μας είπε από το Λονδίνο.

Άρα, προς τι η ανησυχία του κ. Τζανακόπουλου αλλά και του προέδρου της Βουλής κ. Ν. Βούτση, ο οποίος υποστήριξε ότι είμαστε μάρτυρες «…μιας προσπάθειας εκφοβισμού του πολιτικού συστήματος, με στόχο βουλευτές και κόμματα».

Ο ίδιος δεν παραδέχθηκε, ότι «η Δημοκρατία έχει τους τρόπους να αμύνεται»; Προς τι η ανησυχία του;

Ας μην μπερδευόμαστε, φίλτατοι.

Η Δημοκρατία μας είναι τόσο ισχυρή όσο οι θεσμοί της. Για να αποδειχθεί, δε, αυτή η ισχύς, εφόσον αμφισβητείται, τότε οι θεσμοί πρέπει να λειτουργήσουν, κατά τους τρόπους που ορίζουν το Σύνταγμα και οι νόμοι της χώρας.

Τόσο απλά.