Το όφελος της κρίσης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Απέναντι στη μεγαλύτερη μεταναστευτική κρίση από τον Β’ Π.Π. έως σήμερα, η Ευρώπη δεν έχει απάντηση.

Δεν έχει συλλογική απάντηση, καθώς κράτη μέλη της ΕΕ εδώ και καιρό αρνούνται ευθέως να δεχθούν μετανάστες/πρόσφυγες στα εδάφη τους, καθ’ υπέρβαση των έως τώρα συμφωνιών και δεν μπορεί -καν- να καταλήξει σε ενιαία στάση για το ζήτημα, όπως τόσο γλαφυρά απεικονίστηκε κατά την πρόσφατη μίνι σύνοδο για το θέμα, στην οποία συμμετείχαν μόνον τα… 16 εκ των 27 κρατών μελών της.

Το μόνο που μπορεί να… ψελλίσει, αφορά στη δημιουργία κέντρων προσφύγων εκτός της επικράτειας της ΕΕ και διμερείς συμφωνίες με τα κράτη μέλη «πρώτης υποδοχής» του μεταναστευτικού κύματος, όπως το δικό μας, αλλά ούτε εκεί είμαστε ακόμη…

Δίχως αμφιβολία, το ευρωπαϊκό «πουλόβερ» ήδη ξηλώνεται.

Μετά το Brexit, οι χώρες του Βίζεγκραντ αλλά και η έως τώρα ένθερμη «ευρωπαΐστρια» Αυστρία σηκώνουν μπαϊράκι, ενώ ο «χορός» τους ενισχύεται και από την επικράτηση ξενοφοβικών, λαϊκιστικών και ακροδεξιών δυνάμεων ανά την Ευρώπη και βεβαίως στη Γερμανία, με πλέον πρόσφατο απόκτημα του συγκεκριμένου «κλαμπ» την Ιταλία, μια χώρα και αυτή, «πρώτης υποδοχής» του μεταναστευτικού ρεύματος.

Σε όλα αυτά, τα οποία αναμένεται να ξεδιπλωθούν με κάθε μεγαλοπρέπεια αυτή την εβδομάδα στις Βρυξέλλες, κατά τη Σύνοδο Κορυφής (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο) στις 27-29 τρέχοντος, η Ελλάδα οφείλει να έχει θέση.

Όχι μόνον επειδή είναι χώρα πρώτης υποδοχής -με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ίδια- και προφανής δυνητικός «υποψήφιος» για τις διμερείς συμφωνίες που προτείνει η φιλτάτη κα Μέρκελ ως «απάντηση στη μεταναστευτική κρίση», αλλά -κυριότερα- επειδή προκύπτει μία εξαιρετική ευκαιρία να δοθεί μία έμπρακτη διάσταση στα περίφημα «ελληνικά και άρα ευρωπαϊκά σύνορα» που τόσο συχνά επικαλείται ο επίσης φίλτατος Π. Παυλόπουλος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Υπό αυτό το πρίσμα, ανεξαρτήτως της όποιας άλλης «λύσης» ή ημίμετρου τυχόν προταθεί για το μεταναστευτικό (διότι ας μην το κρύβουμε, υπό τις περιστάσεις είναι μάλλον μάταιο να περιμένουμε ουσιαστικές λύσεις σε αυτή την υπόθεση),  η χώρα μας οφείλει να εστιάσει στην παράμετρο της ασφάλειας και προστασίας των ευρωπαϊκών συνόρων.

Η δε πρόταση της Κομισιόν για την ενίσχυση της Frontex με ακόμη 10.000 προσωπικό αποτελεί πεδίον δόξης λαμπρό ως προς αυτό.

Για την ακρίβεια, η μέγιστη δυνατή εμπλοκή ευρωπαϊκών δυνάμεων στην ανατολική μεθόριο της χώρας θα όφειλε να αποτελεί τμήμα και προτεραιότητα της εξωτερικής μας πολιτικής.

Η άμυνα της χώρας και η προάσπιση της κυριαρχίας της είναι αποκλειστική αρμοδιότητα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

Η Frontex, που διαθέτει ήδη παρουσία στην περιοχή και επιτελεί έργο από κοινού με τις δυνάμεις του Λιμενικού, μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος σύμμαχος, ιδίως σε περιστατικά λεγομένης «χαμηλής έντασης» με τη γείτονα αλλά και σε σειρά… άλλων και για αυτόν τον λόγο οφείλουμε να επιδιώξουμε την εκεί ενίσχυσή της.

Ούτως ή άλλως, όσο κυνικό κι αν ηχεί, η παρούσα μεταναστευτική - προσφυγική κρίση αποτελεί μία σαφή οδό -αναγκαστικής πλέον- προσέγγισης των κρατών μελών της ΕΕ πλησιέστερα προς τον στόχο της ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής.

Δίχως την ύπαρξη αυτής της πολιτικής, πόσο νόημα έχει το -κατά κύριο λόγο οικονομικό- μόρφωμα που αποκαλούμε «Ευρωπαϊκή Ένωση»;

Οι μεγάλες τομές σε περιόδους κρίσης γίνονται και η παρούσα κρίση είναι σαφώς η μεγαλύτερη της μεταπολεμικής περιόδου…