Η ντροπή της Ευρώπης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πρώτα άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της στο προσφυγικό-μεταναστευτικό ρεύμα, χάριν και των αναγκών προσωπικού της βιομηχανίας της, και τώρα, εξαιτίας εγχώριων πολιτικών πιέσεων, επιχειρεί να επαναπροωθήσει χιλιάδες ανθρώπους στις χώρες της αρχικής υποδοχής τους, δηλαδή την Ιταλία και την Ελλάδα, βάσει διμερών συμφωνιών, καθ’ υπέρβαση όσων συλλογικά αποφάσισε η Ευρώπη.

Ακόμη χειρότερα,  επιχειρεί να συνδέσει τη χορήγηση περαιτέρω ελάφρυνσης στο ελληνικό χρέος με το προσφυγικό, σε ευθεία υπέρβαση όσων έχει ήδη δεσμευθεί ότι θα πράξει για το ζήτημα της ελάφρυνσης το Eurogroup, ήδη από το 2012 αλλά και το 2016.

Εφόσον τα σχέδια αυτά αποτυπωθούν σε πράξεις θα αφορούν, κυριολεκτικά, μία διπλή ευρωπαϊκή ντροπή, προερχόμενη από την κυριότερη, από πλευράς «ειδικού βάρους», χώρα της Ευρώπης, τη Γερμανία.

Εάν γίνουν αποδεκτά, δε, από τα λοιπά κράτη-μέλη της ΕΕ, τότε θα πρόκειται για μία γνήσια ευρωπαϊκή ντροπή, που θα δικαιώσει τόσο το κύμα ευρωσκεπτικισμού που σαρώνει τη Γηραιά Ήπειρο, όσο και εκείνους οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η Ευρώπη «χορεύει» αποκλειστικά στον γερμανικό σκοπό.

Όλα αυτά, μάλιστα, ενώ έχουν ήδη καταρριφθεί στην πράξη -από τις χώρες του Βίζεγκραντ και βεβαίως την Αυστρία- οι περίφημες «ποσοστώσεις επαναπροώθησης» (relocation quotas), οι οποίες είχαν συμφωνηθεί ώστε να μην επωμίζονται αποκλειστικά οι χώρες «πρώτης υποδοχής» το βάρος της μεταναστευτικής κρίσης αλλά τούτο να κατανέμεται με κάποιο βαθμό ισομέρειας στα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Πού χωρούν θεμελιώδεις αξίες της ΕΕ, όπως ο ανθρωπισμός ή η αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών, όταν επικρατούν λογικές όπως αυτές;

Τι νόημα έχουν οι προσπάθειες του προέδρου της Γαλλίας Εμ. Μακρόν για την αναμόρφωση και βελτίωση των ευρωπαϊκών συνθηκών, όταν δεν τηρούνται τα ήδη συμπεφωνημένα;

Το μόνο που καταφέρνουν πολιτικές όπως αυτές που προωθεί σήμερα η κα Αγκ. Μέρκελ, ώστε να αντισταθμίσει τη σφοδρή κριτική που υφίσταται στο πλαίσιο του κόμματός της όσο και από δεξιότερα για τους χειρισμούς της στη μεταναστευτική κρίση, είναι να κλονίζουν ακόμη περισσότερο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η Ευρώπη βρίσκεται «σε διαδικασία αποσύνθεσης», με επίκεντρο  αυτό το ζήτημα, επισήμανε κατά τρόπο ιδιαίτερα εύστοχο ο Μπρουνό Λε Μερ, υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, καυτηριάζοντας την εσωστρέφεια στην οποία έχει οδηγηθεί σειρά κρατών-μελών της ΕΕ και την ενίσχυση ή και επικράτηση εθνικιστικών κομμάτων ανά την Ευρώπη.

Στην Αυστρία, ο συντηρητικός καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτζ, ο οποίος βρίσκεται ήδη σε συνασπισμό με την άκρα δεξιά, δήλωσε ότι επιθυμεί τη δημιουργία ενός «αντιμεταναστευτικού άξονα» στην ΕΕ από κοινού με τη Γερμανία και την Ιταλία.

Στην Ιταλία, ο υπερσυντηρητικός υπουργός Εσωτερικών Μάριο Σαλβίνι ανακοίνωσε την Τρίτη ότι προωθεί μέτρα απέλασης κατά των Ρομά δίχως ιταλική υπηκοότητα και ταυτόχρονα έκλεισε τα ιταλικά λιμάνια σε πλοίο το οποίο μετέφερε 600 πρόσφυγες, μεταξύ αυτών αρρώστους και παιδιά, το οποίο στη συνέχεια κατευθύνθηκε στην Ισπανία.

Στην ίδια τη Γερμανία, ο υπουργός Εσωτερικών Χ. Ζεεχόφερ ζητά μέτρα απαγόρευσης εισόδου μεταναστών, η εισδοχή των οποίων έγινε σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ, ενώ η καγκελάριος Αγκ. Μέρκελ εμφανίζεται να  ζητά συντονισμό σε ευρωπαϊκό επίπεδο αλλά προωθεί διμερείς συμφωνίες με τις χώρες «πρώτης υποδοχής».

Όλα αυτά, δε, όταν η ΕΕ έχει αποτύχει στη διάρκεια της τελευταίας διετίας να συμφωνήσει στην αναθεώρηση της Συνθήκης του Δουβλίνου, η οποία, επί της ουσίας, έχει καταρρεύσει και οι ελπίδες να το έχει κατορθώσει έως στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής είναι ελάχιστες, παρά τη μίνι σύνοδο αρχηγών κρατών που συγκάλεσε για αυτή την Κυριακή στις Βρυξέλλες ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ .

Για τι από όλα αυτά μπορεί να αισθάνεται σήμερα υπερήφανη η Ευρώπη;