Μια παραίτηση που πληγώνει

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μία παραίτηση για λόγους ευθιξίας, όπως αυτή που υπέβαλε χθες από τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) ο κ. Ν. Σακελλαρίου, κατά πρώτον, συνιστά μία «θεάρεστη» εξέλιξη, καθώς υπενθυμίζει σε αυτόν τον τόπο την αξία αρετών όπως η ευαισθησία και εννοιών όπως η τιμή.

Εάν όντως, λοιπόν, ο κ. Σακελλαρίου παραιτήθηκε για λόγους ευθιξίας, όπως υποστήριξε χθες ενώπιον εκπροσώπων του Τύπου -και η στήλη ουδένα λόγο έχει να αμφισβητήσει τα λεγόμενά του-, έπραξε άριστα.

Αυτά εκ πρώτης όψεως. Διότι σε δεύτερη ανάγνωση, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Η παραίτησή του από τη θέση του προέδρου του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου, με την επίκληση της ύπαρξης διαρροών επί της συζήτησης που βρίσκεται σε εξέλιξη στο ΣτΕ αναφορικά με το νέο ασφαλιστικό νόμο, τον λεγόμενο «νόμο Κατρούγκαλου», σημειώνεται ενώ κατά το παρελθόν, ακόμη και το πρόσφατο και βεβαίως ενώ στα «ηνία» του ΣτΕ βρισκόταν ο ίδιος, υπήρξαν αντίστοιχες διαρροές επί σειράς άλλων υποθέσεων, «δίχως να ανοίξει μύτη».

Ο κ. Σακελλαρίου παραιτήθηκε χθες υποστηρίζοντας ότι δεν είναι σε θέση να ελέγξει το φαινόμενο των διαρροών. Προ ολίγων μηνών, άραγε, αυτό το φαινόμενο ήταν ελεγχόμενο ενώ τώρα δεν είναι;

Για παράδειγμα, στην πολύκροτη υπόθεση για την ακύρωση πράξεων της διοίκησης επί του διαγωνισμού χορήγησης των τηλεοπτικών αδειών, πέρυσι το φθινόπωρο, όσα διέρρευσαν στη δημοσιότητα σχετικά με την έκβαση της υπόθεσης και μάλιστα σημαντικό χρονικό διάστημα πριν «καθαρογραφεί» η τελική κρίση του Δικαστηρίου, δεν αφορούσαν τον κ. Σακελλαρίου;

Κυριότερα, όμως, ο κ. Σακελλαρίου παραιτήθηκε κολάζοντας την ύπαρξη ενός φαινομένου το οποίο όπως υποστήριξε, δεν μπορεί να ελέγξει, προφανώς δεδομένης της επίδρασης που αυτό δύναται να έχει στην τελική διαμόρφωση γνώμης και απόφασης από το σώμα των δικαστών του συγκεκριμένου ανωτάτου δικαστηρίου.

Το έπραξε, ωστόσο, κατά τρόπο απολύτως παράδοξο, διατυπώνοντας -σαφώς και δημοσίως- τη δική του εκτίμηση σχετικά με την τροπή που πρέπει να λάβει η συγκεκριμένη συζήτηση επί του νόμου Κατρούγκαλου.

Η διατύπωση, άραγε, «…η σκέψις μου στρέφεται στους απλούς πολίτες, που είναι τα θύματα των μνημονίων και της κλιμακούμενης επικυριαρχίας του οικονομικού παράγοντος επί του θεσμικού…», δεν μπορεί να βαρύνει στη σκέψη του δικαστηρίου επηρεάζοντας έτσι την απόφασή του;

Όπως αντίστοιχα, δεν επενεργεί προς την ίδια κατεύθυνση η επισήμανσή του ότι «…είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος περαιτέρω μειώσεως του ύψους των απονεμομένων συντάξεων, με τελικό αποτέλεσμα την πλήρη εξαθλίωση όλων των συνταξιούχων»;

Ενδεχομένως, ως επισήμανση -αυτή καθεαυτή- να είναι ορθή. Δεν παύει, όμως, να «οδηγεί» την κρίση αυτού του ανωτάτου δικαστηρίου, όταν διατυπώνεται δημοσίως και ιδίως όταν συνοδεύεται από την εύγλωττη επισήμανση ότι «"έχουν γνώσιν οι φύλακες" και τη βεβαιότητα ότι οι δικαστικοί λειτουργοί του Συμβουλίου της Επικρατείας θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων…».

Η επίκληση, δε, τέλος, του έως τώρα δεδικασμένου επί της υποθέσεως του ασφαλιστικού, το οποίο δεν μπορεί να παρακαμφθεί από τον νομοθέτη δίχως να παραβιάζεται το Σύνταγμα, σαφώς προϊδεάζει -δημοσίως- σχετικά με την κατεύθυνση που επιθυμεί ο κ. Σακελλαρίου να οδεύσουν τα πράγματα.

Ίσως όλα αυτά  να ήσαν περισσότερο εύπεπτα, εάν αυτό το «δεδικασμένο», το λεγόμενο «νομικό προηγούμενο», δεν αφορούσε, πρωτίστως, τους ίδιους τους δικαστές και δευτερευόντως τους λειτουργούς των λοιπών κλάδων τους οποίους παραθέτει ο φίλτατος κ. Σακελλαρίου, στην υγεία, την παιδεία, την εθνική άμυνα κ.λπ.

Ατυχώς, όμως, για τον κ. Σακελλαρίου, εκτός από τους «φύλακες», έχουν και άλλοι… γνώση.

Ατυχέστερα, δε, πέραν αυτής της γνώσης έχουν και την πεποίθηση ότι ως απόρροια όλων αυτών, πλήττονται οι θεμελιώδεις θεσμοί επί των οποίων εδράζεται το πολίτευμά μας και βεβαίως το «πληγώνουν».