Τα «μικρά» έχουν σημασία!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η επιστροφή του τόπου μας σε καθεστώς «κανονικότητας» ευλόγως αφορά αλλά δεν άπτεται μόνον της εξόδου μας ή μη από την εποχή των μνημονίων ή ακόμη και της «καθαρότητας» που αυτή θα έχει.

Όπως επίσης δεν αφορά μόνον τη σταδιακή ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας.

Κυριότερα, αφορά όσα βιώνουμε καθημερινά σε αυτόν τον τόπο.

Τι σημασία και τι αξία έχει η όποια καθαρή έξοδος από το μνημόνιο, όταν οι υπάλληλοι του τομέα καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων δεν μπορούν να καθαρίσουν ούτε το Πεδίον του Άρεως, δίχως αστυνομική προστασία;

Τι σημασία έχει εάν στις 20 Αυγούστου θα τερματιστεί το τρίτο μνημόνιο που συνήψε η χώρα μας, όταν μέσα στην εξαετία 2011-2017 κατεγράφησαν 358 περιστατικά ανομίας σε 19 ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, με τις επιθέσεις βίας (κάθε είδους) κατά πανεπιστημιακών να αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό;

Όταν μία ολόκληρη περιοχή της Αθήνας, τα Εξάρχεια, συνιστούν «άβατο» για τις δυνάμεις της Τάξης και άλλες περιοχές, πέριξ του ιστορικού κέντρου ή της Λεωφ. Πατησίων ή της Δυτικής Αθήνας, αποτελούν επίσης άβατο για τους πολίτες και συχνά ακόμη και για την Αστυνομία, μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για «κανονικότητα» σε αυτόν τον τόπο;

Όταν ο ένας στους δύο φορολογούμενους έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία και όταν οι άνεργοι -επισήμως- αγγίζουν ακόμη το ένα εκατομμύριο και ανεπισήμως είναι πολλοί περισσότεροι, για ποια κανονικότητα μιλάμε;

Για ποια κανονικότητα μιλάμε, όταν επικρέμαται η υπόθεση των πλειστηριασμών από τον ιδιωτικό αλλά και από τον δημόσιο τομέα, με τέτοια σφοδρότητα, από το Β’ εξάμηνο αυτού του έτους;

Αντίστοιχα, πόσο «κανονικό» είναι για τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης να στερούνται ύδρευσης κάθε τρεις και λίγο, ακόμη κι αν αυτή τη φορά η ΕYAΘ μοίρασε μπουκάλια πόσιμου νερού από όσους το στερούνται στη βρύση του σπιτιού τους;

Επιστροφή σε μία στοιχειώδη κανονικότητα σημαίνει πρώτα από όλα, ασφάλεια στους δρόμους και στον τρόπο που ζούμε.

Η καθημερινότητα είναι αυτό που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και επ’ αυτού οφείλει να εστιάζει κάθε κυβέρνηση η οποία έχει ως καθήκον της να τους υπηρετεί.

Είναι οι κάθε λογής «συλλογικότητες» και πρώτη από όλες ο περίφημος «Ρουβίκωνας», τμήμα αυτής της κανονικότητας; Είναι το κάψιμο των λεωφορείων των αστικών συγκοινωνιών, οι μολότοφ και οι καταλήψεις κτιρίων τμήμα αυτής της κανονικότητας; Είναι, τέλος, τμήμα της, η έξαρση ληστειών και διαρρήξεων κατοικιών;

Ανεξαρτήτως του κάθε ιδεολογήματος ή αφηγήματος, στο τέλος της  ημέρας όσοι κατοικούν σε αυτόν τον τόπο είναι αντιμέτωποι μόνον με την καθημερινότητά τους.

Είναι αντιμέτωποι με τη βρωμιά στους δρόμους, τα πάρκα με τους ναρκομανείς, τα πανεπιστήμια που αποτελούν άσυλο παραβατικότητας, τις περιοχές που είναι άβατο για τους πολίτες και κάθε λογής άλλα νοσηρά φαινόμενα, τα οποία ενδεχομένως να μην εντάσσονται στα ζητήματα «υψηλής προτεραιότητας» για τους κυβερνώντες, όπως αυτά που αφορούν στην έξοδο από το μνημόνιο.

Το χρέος και η όποια διευθέτησή του προφανώς μας αφορά και θα συνεχίσουμε να το νιώθουμε στην τσέπη μας, ελέω υπερφορολόγησης.

Όμως και όλα τα υπόλοιπα μετράνε. Μετράει εάν μπορούμε να βρούμε κρεβάτι σε νοσοκομείο και στοιχειώδη περίθαλψη, όπως μετράει κι εάν μπορούμε να βρούμε θέση για τα παιδιά μας στα δημόσια σχολεία.

Εκεί δεν υπάρχουν ούτε ιδεολογίες, ούτε βαθμοί καθαρότητας στην έξοδο από το μνημόνιο.

Υπάρχει μόνον η αδυσώπητη  καθημερινότητα.

Γι' αυτήν δουλεύει κανείς;