Οκτώ χρόνια φαγούρα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα

Λοιπόν, φίλτατοι, τα πράγματα είναι απλά όπως κι αν τα αναγνώσει κανείς και ας μην τα περιπλέκουμε ασκόπως, με ιστορίες περί «καθαρής εξόδου» ή μη από τον μνημονιακό μας βίο.

Βάσει οποιουδήποτε «αφηγήματος», η χώρα χρειάζεται επενδύσεις για να σταθεί ξανά στα πόδια της. Όσες περισσότερες, ευλόγως, τόσο καλύτερα και ας μην αναλωθούμε επ’ αυτού.

Για να έρθουν επενδύσεις απαιτούνται, κατά γενική ομολογία, τρία συν ένα τινά.

Το ένα άπτεται της φορολογίας και επ’ αυτού θα επιστρέψουμε ενώ τα λοιπά τρία αφορούν τα ζητήματα εκείνα τα οποία κάνουν τις επιχειρήσεις να νιώθουν ασφαλείς σχετικά με την πορεία των επενδύσεών τους.

Κοντολογίς, ασφάλεια σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς και τις χρήσεις του φυσικού τόπου όπου θα επενδύσουν, η βεβαιότητα -ή τουλάχιστον κάποια σαφή εκτίμηση- περί του χρόνου που θα πρέπει να αναλώσουν για την εξασφάλιση των πάσης φύσεως αδειών οι οποίες απαιτούνται για τις επενδύσεις τους και τέλος, η πεποίθηση ότι εφόσον τηρούν την κείμενη νομοθεσία, τυγχάνουν της προσήκουσας προστασίας εκ του νόμου.

Απλά δεν είναι όλα αυτά;

Ε, λοιπόν, οκτώ χρόνια μετά την υπαγωγή της χώρας μας σε καθεστώς μνημονίου και μία ανάσα πριν αυτό εκπνεύσει, η χώρα μας ακόμη αδυνατεί να προσφέρει αυτά τα τρία -στοιχειώδη- τινά προς όποιον προσφέρεται να επενδύσει έστω και μία δεκάρα στον τόπο μας.

Πρώτον, το Κτηματολόγιο, διότι διαμέσου αυτού επιδιώκεται η αποσαφήνιση της υπόθεσης «ιδιοκτησία και χρήσεις γης» σε αυτόν τον τόπο, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, θα είναι έτοιμο κατά  το… 2030, ακόμη και μετά τις πρόσφατες αλλαγές που έγιναν στον φορέα που το διαχειρίζεται.

Να θυμίσουμε ότι αυτή η υπόθεση εκκρεμεί από εποχής… Λαλιώτη ή ότι έχουν δαπανηθεί εκατομμύρια επί εκατομμυρίων με πενιχρά αποτελέσματα έως τώρα, ή ακόμη ότι η υλοποίηση του Κτηματολογίου συμπεριλαμβανόταν και στα τρία μνημόνια που υπέγραψε η χώρα μας;

Δεύτερον, η γραφειοκρατία, η οποία εξακολουθεί να ταλανίζει όσους έρχονται σε επαφή με το Ελληνικό Δημόσιο, συμπεριλαμβανομένων των πολιτών και βεβαίως των επιχειρήσεων οι οποίες επιθυμούν να επενδύσουν ή εντέλει να… λειτουργήσουν στην πατρίδα μας.

Μετά από τα κάθε λογής «fast track» για τις επενδύσεις, τη δημιουργία ειδικών γραφείων πλησίον της εκάστοτε εξουσίας με αρμοδιότητα την προώθηση των επενδύσεων αλλά και όλα τα λοιπά που σκαρφίζονται όσοι κατά εποχές διαβιούν είτε στο Μέγαρο Μαξίμου, είτε στο υπουργείο Οικονομίας, η υπόθεση της γραφειοκρατίας -σε συνδυασμό με την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων- παραμένει ανεπίλυτη και μας οδηγεί στις χαμηλότερες βαθμίδες της κάθε κλίμακας περί ανταγωνιστικότητας, παγκοσμίως.

Τρίτον, η διαβόητη καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης και η (αν)ασφάλεια δικαίου στην οποία αυτή μας οδηγεί.

Πρόκειται, δε, για ένα πρόβλημα όχι μόνον ευρέως αναγνωρισμένο, αλλά το οποίο έχει οδηγήσει τη νυν πρωθυπουργικό σύμβουλο και πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου, κα Β. Θάνου,  στη διαπίστωση, από το βήμα της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, ότι οι καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης μπορούν να οδηγήσουν ακόμη και σε φαινόμενα αρνησιδικίας.

Για την επίλυση και αυτού του ζητήματος έχουν δοθεί μνημονιακές δεσμεύσεις, αλλά….

Τέλος, τα της φορολογίας.

Την ίδια ώρα που Ολλανδία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Μάλτα και Κύπρος ανταγωνίζονται να προσφέρουν τους χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές, εμείς -ελέω στόχων περί πρωτογενών πλεονασμάτων αλλά και κυβερνητικής εμμονής στην υπερφορολόγηση- οδηγούμε τις ελληνικές επιχειρήσεις πέραν των βορείων συνόρων μας και αποτρέπουμε οποιαδήποτε ξένη από το επενδύσει στα εδάφη μας.

Όλα αυτά, δε, μετά από οκτώ χρόνια «μεταρρυθμίσεων» και περήφανης αντίστασης στις κάθε λογής μνημονιακές δεσμεύσεις μας, εκ μέρους του συνόλου των κομμάτων που κράτησαν τα ηνία της εξουσίας…

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, τώρα για «καθαρή έξοδο» ή μη…