Ο λόγος μας συμβόλαιο!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η χώρα μας βγήκε από τις αγορές γιατί δεν την πίστευαν και δεν πρόκειται να επιστρέψει σε αυτές -κατά τρόπο βιώσιμο και αντίστοιχο άλλων οικονομιών με τα δικά της χαρακτηριστικά-, εάν δεν αποκαταστήσει το όνομά της.

Τόσο απλά.

Εάν δεν πείσει τη διεθνή επενδυτική κοινότητα, δηλαδή, ότι είναι αποφασισμένη να παραμείνει στον δρόμο της δημοσιονομικής ευταξίας και των μεταρρυθμίσεων και πως δεν θα επιστρέψει στις παλιές της «αμαρτίες», μόλις εκπνεύσει το μνημόνιο.

Η εμπιστοσύνη, όπως όλοι καλά γνωρίζουμε και μας θύμισε για ακόμη μία φορά χθες ένας άνθρωπος που αφουγκράζεται εδώ και χρόνια τις αγορές, δύσκολα κατακτιέται και εύκολα χάνεται.

Όσα παρέθεσε με άρθρο του στη Wall Street Journal, ο πρόεδρος της Eurobank και της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, Ν. Καραμούζης, αντικατοπτρίζουν κατά τρόπο εύγλωττο την επιτοκιακή ψαλίδα που ακόμη έχουν τα ελληνικά ομόλογα, όχι μόνον έναντι των αδαμάντινων γερμανικών αλλά ακόμη και «ομοειδών» οικονομιών, όπως της Πορτογαλίας.

Η μόνη διαφορά, δε, είναι ότι τους Πορτογάλους τους πιστεύουν και εμάς…

Προφανώς, υπάρχει το ζήτημα της διευθέτησης του ελληνικού χρέους, όπως σαφέστατα υπάρχουν και άλλα «εγγενή» προβλήματα. Όμως, έως έναν βαθμό, φθάνουμε και πάλι σε έναν κοινό παρονομαστή. Εκείνον της πίστης.

Εάν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έτρεφαν αμέριστη εμπιστοσύνη προς το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ότι θα συνεχίσει στην οδό των μεταρρυθμίσεων, δεν θα λυνόταν ευχερέστερα το ζήτημα του χρέους;

Εάν ήσαν βέβαιοι ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να παρουσιάζει, τουλάχιστον έως το 2022, τα πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% στα οποία συμφώνησε, θα έθεταν με τόση ένταση το ζήτημα της αιρεσιμότητας και της σταδιακής παροχής μέτρων ελάφρυνσης στην υπόθεση του χρέους;

Δίχως αμφιβολία, οι φίλτατοι εταίροι και δανειστές μας έχουν τη δική τους «ατζέντα» στην εσωτερική πολιτική τους σκηνή και δεν επιθυμούν να εμφανιστούν ότι «χαρίζουν» τα ελληνικά χρέη. Όμως, τους το κάνουμε και εμείς τόσο εύκολο…

Εάν, πρώτοι εμείς και δη οι κυριότεροι πολιτικοί εκπρόσωποί μας, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, δεν συμφωνήσουμε σε ένα κοινό σχέδιο δράσης, ώστε να σταθεί ξανά στα πόδια του ο τόπος μας, πώς είναι δυνατόν να «πιστέψουν» σε εμάς οι εταίροι και δανειστές μας;

Πώς είναι δυνατόν να κτυπήσουμε ξανά την πόρτα των διεθνών αγορών και να τους ζητήσουμε να μας δανείσουν τα χρήματα που τόσο χρειαζόμαστε, ώστε να μη χρεοκοπήσουμε για ακόμη μία φορά, όταν η καίρια υπόθεση της ανάπτυξης αντιμετωπίζεται με τρόπο τόσο επιπόλαιο σε αυτή τη χώρα;

Εάν δεν πιστέψουν ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να βγάλει λεφτά, γιατί να της δώσουν τα δικά τους, δίχως να διεκδικήσουν ένα υψηλό υπερτίμημα, με τη μορφή αυξημένων επιτοκίων;

Με ακριβώς αυτή τη διαπίστωση δεν μας «πέταξαν» από τις αγορές προ οκταετίας;

Γιατί δεν μαθαίνουμε από τα παθήματά μας και τα δεινά στα οποία αυτά μας οδήγησαν;

Ακόμη κι αν ο στόχος περί πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ είναι υψηλός ή υφεσιακός -και ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ως προς αυτό-, δεσμευτήκαμε να τον τηρήσουμε και οφείλουμε να τιμήσουμε τον λόγο μας.

Ακόμη κι αν η υπόθεση των μεταρρυθμίσεων, όπως ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης, το -πραγματικό- άνοιγμα των αγορών και των επαγγελμάτων και η εξασφάλιση όρων ελεύθερου και υγιούς ανταγωνισμού, εμπεριέχουν πολιτικό κόστος και διάρρηξη των πελατειακών σχέσεων, οφείλουμε να ανταποκριθούμε στο ζητούμενο.

Ακόμη κι αν τα κυριότερα πολιτικά κόμματα της χώρας διαγκωνίζονται ποιο θα οδηγήσει το άλλο στο Ειδικό Δικαστήριο, οφείλουν να βρουν έναν κοινό τόπο και να δεσμευτούν στην υλοποίηση ενός εθνικού σχεδίου για την ανάταξη της οικονομίας και τη μετά μνημόνιο εποχή.

Εάν εμείς δεν προσπαθήσουμε να φανούμε πειστικοί, οι «άλλοι» γιατί θα έπρεπε να μας πιστέψουν;